Morgunblaðið - 24.02.2007, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 2007 45
við umönnun hennar þar. Þrátt fyrir
veikindi hennar vantaði aldrei blíð-
una og brosið.
Elsku amma mín takk fyrir allt það
góða sem þú kenndir mér og innrætt-
ir og ég vona að Guð gefi að mér tak-
ist að koma því áfram til minna barna
og afkomenda.
Guð geymi þig.
Þín
Bjarnfríður Laufey.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Er ég var smástelpa var alltaf
gaman að fá að gista í Hafsteini hjá
ömmu og afa og þó svo það væru ekki
alltaf skipulagðar gistinætur, þá átti
amma alltaf sokka og naríur uppi í
skáp til að lána, svo maður gæti gist.
Ein af mínum fyrstu minningum um
ömmu er þegar hún var að gera
morgunleikfimi með útvarpinu. Auð-
vitað tók ég þátt í leikfiminni og þótti
nokkuð merkilegt þegar amma braut
sig saman og lagði lófana flata niður í
gólf – ótrúlega liðug miðað við mann-
eskju á sjötugsaldri. Einnig var mik-
ið sport þegar við Áslaug frænka
klæddum okkur í bleiku náttsloppana
frá ömmu og hlupum eftir ganginum í
Hafsteini í einhverjum prinsessuleik.
Á daginn voru svo hornsíla- og
krabbaveiðar stundaðar af kappi og
þá var amma búin að gata niðursuðu-
dósir sem hægt var að nota sem
gildrur við veiðarnar. Svo fylgdist
hún með okkur krökkunum úr eld-
húsglugganum, án þess þó að við yrð-
um þess mikið vör. Amma kenndi
mér á þessum árum að hekla og
prjóna og leyfði okkur barnabörnun-
um að hjálpa sér við kleinugerð. Við
fengum að snúa við kleinunum og yf-
irleitt fékk maður smá deigbút til að
leika sér að og búa til eitthvað frum-
legt úr og steikti amma listaverkið í
lokin.
Ég bjó í Hafsteini í sex sumur, er
ég stundaði vinnu á Stokkseyri, og
kynntist ég ömmu þá á nýjan hátt.
Það var alltaf gott að spjalla við hana
um heima og geima, og fylgdist hún
vel með hvað ég og mínir vinir voru
að bralla. Amma var listakokkur og
lærði ég að meta það betur þessi
sumur. Alltaf var fiskur í hádeginu,
matreiddur á ýmsan máta, og oftar
en ekki kom fyrir að hún sagði manni
að kíkja heim í kaffinu því hún ætlaði
að snúa saman nokkrum kleinum,
helst steiktum upp úr hrossatólg.
Einhverju sinni settist ég með ömmu
og fór yfir uppskriftabókina hennar
og á ég því margar góðar kökuupp-
skriftir frá henni sem ég nota gjarn-
an. Hún bjó einnig til bestu fiskiboll-
ur í heimi en því miður er engin
uppskrift til að þeim, hún skáldaði
þær bara af fingrum fram og leikur
það enginn eftir.
Elsku amma, þó svo þú vildir ekki
láta mæra þig finnst mér gott að hafa
átt ömmu eins og þig. Þakka þér fyrir
allt sem þú kenndir mér og vonandi
get ég kennt mínum afkomendum
eitthvað af því. Gott er að eiga góðs
að minnast.
Þín
Margrét Harpa.
Þegar ég kveð þig elsku amma mín
streyma fram minningarnar og sökn-
uðurinn.
Minningarnar um glaðværð þína
og hlýju sem allir sem kynntust þér
urðu aðnjótandi.
Tímarnir sem við systkinin eydd-
um í Hafsteini hjá ömmu, afa og lang-
ömmu Viktoríu eru ógleymanlegir.
Næturnar sem við fengum að kúra
upp í hjá þér þegar afi var á sjó, þá
var mikið spjallað og margir brand-
arar fuku, og alltaf gast þú hlegið að
barnslegum húmornum. Frelsið sem
við systkinin nutum við að leika í
garðinum og í fjörunni við að tína
skeljar og veiða hornsíli, þótt sumir
væru fullákafir yfirferðar, svo það
þurfti að binda við þá netastein til
þeir færu hægar yfir. Ferðirnar í
kirkju á sunnudögum þar sem ég
fékk mína barnatrú sem ég hef í dag.
Fyrsta bænin sem þú kenndir mér og
ég leita í þegar eitthvað bjátar á og
hef kennt mínum börnum. Gleði-
stundirnar sem við áttum í Hólm-
steinsskúrnum þar sem mikið var
spjallað og hlegið. Tíminn sem við
áttum saman þegar ég var hjá ykkur
afa og langömmu í nokkur sumur
sem unglingur.
Þið langamma kennduð ófáum
barnabörnum að lesa, skrifa og
reikna. Ég vildi að börnin mín hefðu
fengið tækifæri til að kynnast þér
eins og ég gerði, en veikindi þín tóku
þig frá okkur langt fyrir aldur fram.
Tækifæri til að kynnast glaðværð
þinni, hlýju og einstakri þolinmæði
sem ég vildi oft að ég hefði.
Elsku afi, ást ykkar ömmu var ein-
stök og ástin gneistaði af ykkur þeg-
ar þið lituð á hvort annað svo það sást
langar leiðir. Þú stóðst við hlið henn-
ar eins og klettur í veikindum hennar
og alltaf ljómaði andlit hennar þegar
þú birtist, eins veik og hún var orðin,
og hún þekkti engan annan.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Eygló Fríða.
Í dag kveðjum við okkar elskulegu
frænku, hana Bennu frá Kaðlastöð-
um.
Allt frá því að við fórum að muna
eftir okkur var Benna frænka ein-
hvern veginn ómissandi hlekkur í til-
verunni. Samband þeirra systkin-
anna frá Kaðlastöðum var sérstakt.
Þau voru alla tíð mjög góðir vinir og
mikil samskipti meðan bræður henn-
ar voru á lífi. Í bernskuminningunni
voru þær fáar helgarnar sem ekki var
farið í heimsókn til Bennu og Tóm-
asar í Hafstein. Og það var alltaf gott
veður, himinninn heiðblár og sjórinn
hvergi fallegri á litinn en í Stokkseyr-
arfjöru. Ekki var nú leiðinlegt að
koma í eldhúsið í Hafsteini, það var
sannarlega sálarbætandi og okkur
leið einhvern veginn miklu betur þeg-
ar við kvöddum, að ekki sé minnst á
kræsingarnar. Allt dafnaði og óx vel
hjá Bennu, samanber jólarósin í aust-
urglugganum hennar ömmu sem lifði
og blómstraði ár eftir ár. Árum sam-
an annaðist Benna móður sína og
ömmu okkar fjörgamla, sjúka og
blinda, af aðdáunarverðri umhyggju
og hlýju.
Þegar pabbi dó 1998 fórum við
systkinin til Bennu að leita ráða með
sálmaval, því að hún var mjög kirkju-
rækin. Þá sagði Benna frænka: „Mig
dreymdi hann Kalla pabba ykkar í
nótt, hann sagði í draumnum: „Ég á
mér marga öfundarmenn, að fá að
fara svona snöggt, en þurfa ekki að
vera ósjálfbjarga árum saman.““
Vertu alltaf hress í huga
hvað sem kann að mæta þér.
Lát ei sorg né böl þig buga.
Baggi margra þungur er.
Treystu því, að þér á herðar
þyngri byrði’ ei varpað er
en þú hefir afl að bera.
Orka blundar næg í þér.
Þerraðu kinnar þess er grætur
þvoðu kaun hins særða manns.
Sendu inn í sérhvert hjarta,
sólargeisla kærleikans.
Vertu sanngjarn, vertu mildur,
vægðu þeim sem mót þér braut.
Bið þinn Guð um hreinna hjarta
hjálp í lífsins vanda’ og þraut.
(Erla/Guðfinna Þ. frá Hömrum)
Við systkinin viljum þakka Bennu
fyrir góðmennsku sína og hlýju í okk-
ar garð, og sendum Tómasi og öllum
afkomendunum samúðarkveðjur.
Viktoría, Hildur og Baldur.
Ég varð þeirrar
ánægju aðnjótandi að
búa á heimili Einars
og Unnu um nokkurra
ára skeið á menntaskólaárum mín-
um. Það hefur örugglega ekki verið
auðveldara að ala upp unglinga á
þeim tíma en núna og því hef ég met-
ið það meira og meira eftir því sem
árin líða að þau skyldu leyfa mér að
búa inni á heimili sínu þessi ár sem í
mínum huga mótuðu mig mest sem
einstakling. Allt frá fyrsta degi leið
mér eins og ég ætti heima þarna því
á allan hátt upplifði ég að mér væri
tekið sem einum af fjölskyldunni af
öllu heimilisfólkinu.
Einar sat sjaldan auðum höndum.
Sennilega hefur það oftast verið
enski boltinn sem fékk hann til að
sitja kyrran meira en klukkutíma í
senn. Ef hann var ekki að dytta að
einhverju heima við þá var hann iðu-
lega að hjálpa einhverjum vinum eða
kunningjum með raflagnir í íbúðum
eða sumarbústöðum. Ekki minnist
ég þess að nokkurn tíma hafi borið
skugga á samskipti okkar Einars.
Við vorum langt í frá alltaf sammála
um hin ýmsu málefni og það var oft
mikið fjör að rökræða hlutina við
hann. Það tók reyndar oft dágóðan
tíma að reikna hann út í svona sam-
ræðum þar sem hann var stríðinn
með afbrigðum og gerði í því að
reyna að ná manni upp ef hann átti
þess nokkurn kost.
Einar var á sjónum í mörg ár og
eflaust hefur það mótað hans per-
sónu ásamt fleiru. Vandamál virtist
til dæmis ekki vera til í hans orðabók
og hann fór í öll verkefni með það að
markmiði að leysa þau, stór sem
smá. Bæði meðan ég bjó í Efstahjall-
anum og eftir það þá var hann ávallt
boðinn og búinn að aðstoða mann ef
hann átti þess nokkurn kost. Hann
Einar Ólafsson
✝ Einar IngiTheódór Ólafs-
son fæddist í
Reykjavík 23. októ-
ber 1936. Hann lést
á Kanaríeyjum að
morgni 11. febrúar
síðastliðins og var
útför hans gerð frá
Digraneskirkju 23.
febrúar.
var óhræddur við að
tileinka sér nýja hluti
og lét það ekki stoppa
sig þótt fullorðinn
væri að fá sér tölvu og
læra á hana. Nokkrum
sinnum fór ég og að-
stoðaði hann við að
nota hana og þá fann
maður glögglega
hversu ákveðinn hann
var í að framkvæma
hluti sem mörgum á
hans aldri hefði örugg-
lega fundist óyfirstíg-
anlegt.
Það hefur frá því ég man eftir mér
ríkt mikil og hlý vinátta milli for-
eldra minna og Einars og Unnu. Ég
veit því að ég tjái mig ekki síður fyr-
ir þeirra hönd en minnar eigin þegar
ég þakka honum fyrir öll þau góðu
kynni og allar þær skemmtilegu
samverustundir sem við áttum.
Kannski var það ekki tilviljun að
mamma og pabbi skyldu líka vera
stödd á Kanarí þagar lát hans bar
að. Ég kveð Einar með miklum
söknuði.
Elsku Unna. Ég færi þér og allri
ykkar fjölskyldu mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi góður Guð
vera með ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Guðmundur Pálmason.
Það var okkur hjónunum mikil
harmafregn er okkur var tilkynnt að
vinur okkar Einar Ólafsson væri lát-
inn. Hann varð bráðkvaddur á Kan-
aríeyjum hinn 11. þessa mánaðar,
aðeins sjötugur að aldri.
Fundum okkar Einars bar fyrst
saman fyrir u.þ.b. 20 árum þegar
Félag harmonikuunnenda í Reykja-
vík var á hvað mestri uppleið, en fé-
lagið var stofnað 1977. Einar og hans
góða eiginkona Unna, eins og hún er
kölluð, hafa alla tíð verið dyggir
stuðningsmenn félagsins, hafa fylgt
starfi þess allt frá því að þau gengu
til liðs við það. Innan slíks félags eru
ekki einungis harmonikuleikarar.
Þar er ekki síður þörf á góðum döns-
urum sem og öðrum unnendum. Ein-
ar og Unna voru góðir dansarar og
miklir unnendur gömludansanna og
sóttu því dansleiki og skemmtifundi
félagsins svo fremi slíkt væri mögu-
legt. Einar hafði ákveðnar skoðanir
á félagsstarfinu og lá ekkert á þeim
ef því var að skipta. Við vorum oft
sammála í þeim efnum sem og á
mörgum öðrum sviðum. Hann var
formaður skemmtinefndar í ein fjög-
ur ár. Innan fyrrnefnds félagsskap-
ar hefur myndast mjög sterkur vina-
hópur sem komið hefur betur og
betur í ljós er harmonikumótin upp-
hófust hér á landi. Mótin, sem hófust
fyrst í Galtalækjarskógi og síðar
Þrastaskógi en eru nú dreifð vítt um
landið, komu af stað nýjum áfanga í
þessari menningarstarfsemi, það er
útilegunum. Við erum búin að eiga
margar góðar stundirnar saman
með Einari og Unnu í léttu spjalli
eða hlæjandi við fjölmennt hlaðborð
milli tjaldanna á einhverju mótinu,
stundum kannski örlítið glingrandi
við stút. Þar flugu gamansögurnar
eða ýmis mál voru leyst á örskots-
stundu, við undirnið léttra harmon-
ikutóna. Combi Camp-tjaldvagn
þeirra hjóna var ekki langt undan,
þar var gott að koma og eiga spjall
inni í þessum gamla snyrtilega vagni
sem búinn var að endast þeim í ára-
tugi, það segir sitt um alúð og virð-
ingu fyrir slíkum þarfahlut. Inni í
vagninum mátti lesa sögu harmonik-
umótanna sem þau höfðu sótt, móts-
merkin voru þar hengd upp á skipu-
lagðan hátt. Þá má einnig bæta því
við að fleiri og fleiri úr þessum hópi
sameinuðust um að hittast á Kan-
aríeyjum að vetrinum og voru þau
heiðurshjón í þeim flokki. Í fyrra-
sumar fengu þau sér svo annan vagn
mjög glæsilegan, búinn þægindum
sem öllum þykja sjálfsögð í dag, nú
voru þau því vel útbúin fyrir kom-
andi sumar til að eiga enn þægilegri
vist meðal vinanna. Hefur nú borið
skugga á þar sem Einar er ekki
lengur meðal okkar. Við komum til
með að sakna góðs vinar sem var
glaðsinna og glettinn, og hafði yndi
af mannlegum samskiptum og ekki
síst að taka dansspor svo í steinum
og stígvélum small. Margar góðar
minningar sitja eftir í huganum sem
við munum geyma, en draga fram er
við hugsum til baka um góðan og
traustan félaga sem fylgdi hugsjóna-
starfi samferðamannanna af heilum
hug.
Við vottum eiginkonu, börnum og
öðrum aðstandendum dýpstu sam-
úð.
Hilmar og Sigríður (Sirrý).
Kær vinkona mín
hún Hrefna er dáin.
Svo margar minn-
ingar brjótast fram.
Vinskapur okkar
nær frá árinu 1981 þegar hún
Hrefna flutti í Smárahlíðina þar sem
Hildur vinkona bjó og kynntumst
við í gegnum hana. Á þessum árum
unnum við allar á Sólborg og er sá
tími fullur af gleði og hlátri því við
skemmtum okkur alltaf vel saman,
bæði í vinnunni og utan hennar. Þá
notuðum við hvert tækifæri sem
gafst til að hittast og eru gömlu og
góðu, „Sólborgarpartýin“ orðin að
hálfgerðri goðsögn, tími sem kemur
ekki aftur en lifir í minningunni.
Hrefnu var margt til lista lagt, var
mikil saumakona en einnig var hún
afbragðs kokkur og fengum við vin-
konurnar nú að njóta góðs af því í
matarklúbbnum sem við stofnuðum
fyrir nokkrum árum. Við erum
nokkrar vinkonurnar sem hittumst
reglulega í mat til skiptis hver hjá
annarri, borðum og skemmtum okk-
ur saman. Stórt skarð hefur verið
höggvið í þann hóp nú þegar Hrefna
er farin því oft var hún aðal drif-
krafturinn í hópnum. Svo hress og
skemmtileg hún Hrefna, alltaf og
Hrefna Helgadóttir
✝ Hrefna Helga-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 23. des-
ember 1948. Hún
lést á heimili sínu
12. febrúar síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 20.
febrúar.
hrókur alls fagnaðar.
Alltaf var svo mikið
um að vera í kringum
Hrefnu. Hún var mikil
félagsvera sem átti
nóg af áhugamálum
og var golfið henni
mikil ástríða síðustu
árin. Hún naut þess að
rölta um hæðir og
hóla golfvallanna með
kylfurnar sínar og
ekki dugðu þeir ís-
lensku eingöngu því
farnar voru ferðir til
útlanda til að stunda
þessa iðju og var hún meira að segja
búin að panta sér ferð núna í apríl.
Já, það var svo sannarlega baráttu-
hugur í Hrefnu og er hún ein sterk-
asta og jákvæðasta manneskja sem
ég hef þekkt. Manneskja sem vert
er að líta upp til og taka sér til fyr-
irmyndar. Hún lét krabbameinið
aldrei buga sig andlega og barðist
við það eins og hetja fram á síðustu
stundu. Við vorum duglegar að fara
í sund á morgnana, ætluðum að
verða rosa pæjur og í góðu formi.
Eftir sundið vorum við svo vanar að
fara heim til mín að fá okkur Sviss
mokka og helst með rjóma og
súkkulaði líka. Gerðum síðan mikið
grín að því, sund og súkkulaði pass-
aði kannski ekki endilega vel saman.
En okkur var alveg sama.
Mig langar til að þakka þér fyrir
öll þau ár sem ég fékk að vera vin-
kona þín og um leið og ég kveð þig
elsku besta Hrefna mín minni ég þig
á samninginn sem ég, þú og Alla
gerðum um árið. Eitt leyniorð sem
enginn þekkir nema við þrjár.
Ég vitna í síðasta sms-ið frá þér:
„komin heim, sjáumst.“
Já, sjáumst.
Elsku Steini, Þuríður, Stefán,
Hugrún, Elva og fjölskyldur, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð og
megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
Þín
Þorbjörg (Dolla).
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við fráfall elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
JENNÝJAR JÓNSDÓTTUR,
Hlíf 1,
Ísafirði.
Hrafnhildur Kristinsdóttir, Sigurður Ágústsson,
Sólveig Kristinsdóttir, Grétar S. Pétursson,
Guðmundur Kristinsson, Elín Bjarnadóttir,
barnabörn og langömmubörn.