Morgunblaðið - 06.01.2008, Qupperneq 25

sumarlangt í Skotlandi við hestaleigu
og vann á sanddæluskipi hjá Björgun
hf., var í uppskipun niðri á höfn – svo
eitthvað sé nefnt af sumarvinnunni.
„Ég var hins vegar aldrei í hval-
skurði eða í fiski – og þetta þótti
nokkur ljóður á mínu ráði að mati fé-
laganna. Pabbi var í góðri stöðu en
það kom aldrei annað til greina en við
systkinin ynnum okkur fyrir vasa-
peningum. Það var ekki einu sinni
rætt. Ég fór að bera út Morgunblaðið
strax sem strákur. Svona var þetta
bara á þessum tímum.“
– Var ekki dýrt að fljúga á milli
landa á þessum árum?
„Jú, ég var oft spurður hvort ekki
borgaði sig fyrir mig að fá mér far
með togara heim í fríum, en það
borgaði sig engan veginn, sjóferðin
tók nokkra sólarhringa en á þeim
tíma var hægt að vinna sér inn rúm-
lega mismuninn á sjó- og flugfari. Ég
flaug því yfirleitt yfir hafið.“
Hallgrímur getur þess að hann
hafi lært til ýmissa verka meðan
hann var strákur í sveit á Sökku í
Svarfaðardal. „Veran þar var mikill
mótunartími fyrir mig og bræður
mína,“ segir hann. „Ég kom fyrst að
Sökku fimm ára til frændfólks og
vinafólks foreldra minna. Síðar kom
ég þangað sem snúningastrákur og
var mörg sumur, gat varla beðið eftir
að komast af stað á vorin, þannig var
þetta þar til ég varð að víkja fyrir
yngsta bróður mínum. Þá gerðist ég
kaupamaður á Hólum í Hjaltadal í
tvö sumur. Á Sökku var okkur haldið
til vinnu með hæfilegum aga en
ánægjulegum.“
Spengilegur í Skotlandi
Aginn sem Hallgrímur fékk nýttist
honum greinilega í náminu því það
gekk vel og hann lauk þriggja vetra
námi í hagfræði, hagsögu og tölfræði.
„Eftir þetta flutti ég mig um set til
Svíþjóðar. Ég var þá allsendis
óbundinn en kunningjafólk mitt hafði
farið til Svíþjóðar og ég fylgdi í fót-
spor þess. Í Svíþjóð var ég við nám í
þrjú ár. Kom þangað haustið 1969 og
fór heim 1972. Ég deildi tímanum
milli Lundar og Stokkhólms. Það var
talsvert ólíkt að vera í Skotlandi eða
Svíþjóð og hafði hvort landið um sig
sér til ágætis nokkuð. Stúdentar í
Bretlandi voru yngri og ósjálfstæð-
ari. Skólagjöld voru lág fyrst en
hækkuðu svo en það kom ekki við
mig. Ég og það fólk sem ég um-
gekkst mest ákváðum að lifa spar-
lega og það tókst frábærlega. Við
keyptum ekki neitt nema mat og
borguðum leigu. Ég og kunningi
minn borðuðum á dag fyrir fimm
shillinga (fjórðung úr pundi). Ég
varð af þessu mjög spengilegur, sem
var ágætt, því ég var orðinn ansi
rúnnaður þegar ég lauk stúdents-
prófinu. Eina sem ég leyfði mér var
að kaupa einstaka grammófónplötur,
mest sígildar og svo Bítlana, ég náði
aldrei sambandi við Rolling Stones.
Á fyrsta árinu mínu í Edinborg tók
ég sérstakt námskeið í ensku. Með
okkur voru nokkrir Kínverjar í maó-
fötunum sínum í þessum fimmtán
manna hópi. Vorið 1967 komu Kín-
verjarnir allir saman og tilkynntu yf-
ir bekkinn að þeir væru hættir og
farnir heim til Kína til að taka þátt í
menningarbyltingunni þar.
Í Sviþjóð hafði námsfólk það betra,
bjó í hlýrra húsnæði og borðaði holl-
ari mat, allt var frjálsara en í Bret-
landi, en þarna var líka heldur dýr-
ara að lifa. Þetta var 1970 – tímar
byltingarkenndra sjónarmiða, rót-
tækur varð ég aldrei en auðvitað
hafði tíðarandinn sín áhrif á mig eins
og aðra. Mikið var rætt um þjóð-
félagsmál í Lundi, þar voru margir
róttæklingar og þeir höfðu líka sett
svip sinn á stúdentalífið í Edinborg,
enda voru þessi ár tímar stúd-
entauppreisnanna. Þetta var mjög
skemmtilegur tími.
Ævintýraleg heimferð foreldra
Ég hafði líka mikinn áhuga á Sví-
þjóð vegna foreldra minna. Þar höfðu
þau kynnst á stríðsárunum sem fyrr
greindi. Mamma hafði gert tilraun til
að komast heim til Íslands, líklega
um það bil sem hún kynntist pabba.
Hún ætlaði heim með Esju frá Pet-
samo í Finnlandi. Hún fór hálfa leið
áleiðis en frétti þá að fullskipað væri í
ferðina og sneri við. Afi minn, Finnur
Jónsson, var strandaglópur í Svíþjóð,
hann var að semja um smíði á fiski-
bátum fyrir Ísfirðinga. Hann komst
hins vegar heim með Esju.
Foreldrar mínir komust heim til
Íslands 1943. Þau fóru með rútubíl
frá Stokkhólmi til Suður-Svíþjóðar,
þaðan flugu þau um miðja nótt til
Skotlands í flugvél sem búið var að
myrkva með því að líma fyrir alla
glugga hennar. Þaðan fóru þau með
skipi til Íslands. Þetta var æv-
intýraleg ferð. Eftir stríð fóru þau
aftur til Svíþjóðar þar sem pabbi
vann um tíma.
Auk þessarar tengingar hafði ég
talsverðan áhuga á að læra Norð-
urlandamál. Þetta gekk allt vel.
Rögnvaldur Hannesson var fyrir í
hagfræðideildinni í Lundi og ég hitti
marga Íslendinga, t.d. heila verk-
fræðinganýlendu sem hreiðraði um
sig á sérstökum stað í bænum. Marg-
ir unnu með námi í Svíþjóð og það
gerði ég líka. Mér leist hins vegar
ekki á að sitja yfir á sjúkrahúsum og
ekki gat maður lifað á því að gefa
blóð þótt maður gerði það einstaka
sinnum, verð á blóðlítra fylgdi lítra-
verði á vínanda.
Rúllettustjóri í Svíþjóð
Ég fann mér frumlegri vinnu, ég
spilaði rúllettu á hótelum og veit-
ingastöðum í Malmö. Ég stýrði rúll-
ettuspilinu og spilaði á móti salnum,
var „croupier“ eins og það heitir á
frönsku. Ég bað móður mína að
senda mér stúdentasmókinginn minn
með Gullfossi, fór og sótti hann og
reyndist hann mér hin bestu vinnu-
föt. Ég hélt því alltaf fram að ég hefði
fengið bestu nýtingu á stúd-
entasmókingnum af mínum skóla-
systkinum. Umrædd föt slitnuðu svo
mjög að loks þurfti ég að bera skós-
vertu framan á buxurnar þar sem
og hefur nýtt spil
Á Ásvallagötunni Snorri Hallgrímsson læknir og Þuríður Finnsdóttir með barnahópinn sinn. Í efri röð f.v. Hall-
grímur, Margrét og Gunnar. Fyrir framan eru Auður og Finnur.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. JANÚAR 2008 25
Kerti úr sama pakka geta brunnið
mismunandi hratt og á ólíkan hátt.
Munið að slökkva
á kertunum
i l

Slökkvilið Höfuðborgar-
svæðisins