Morgunblaðið - 19.10.2008, Side 52

52 Menning
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. OKTÓBER 2008
Váfugl er söguleg skáldsaga
um framtíð þjóðar. Sagan
hefst í Brüssel, berst til Íslands,
Kaupmannahafnar, Berlínar og
endar í Rómaborg. Inn í fléttast
stórviðburðir Íslandssögunnar í
bland við evrópskt sögusvið um
átök og völd.
Mögnuð saga um stærsta álita-
efni okkar samtíma; afstöðu
þjóðar til Evrópu.
VÁFUGL
Allt sem gerst hefur, getur gerst
og allt sem getur gerst, gerist
– í tímans eilífu elfu.
Bókaútgáfan Vöxtur — www.vafugl.is
Söguleg skáldsaga um framtíð þjóðar
eftir Hall Hallsson
Hr
ing
br
ot
Aðeins tvær sýningar eftir
Sun. 19. okt. kl. 14
Sun. 26. okt. kl. 13
“Þetta er einfaldlega frábær
sýning fyrir alla fjölskylduna”
VÞ, Fréttablaðið
Ekki missa af Gosa
Sett upp í samstarfi við
Miðasala er í síma 568 8000
og á borgarleikhus.is
Síð
us
tu
sý
nin
ga
r
Margt er ágætlega gert á nýjustu
afurð Geirfuglanna sem flokka má
sem hina frambærilegustu popp-
plötu. „Árni Bergmann“ hefur
þann alþýðlega hljóm sem ein-
kennir fyrri verk hljómsveit-
arinnar, er poppaðri en forver-
arnir og rennur ljúflega í gegn.
Hins vegar er skífan óspennandi
til lengdar og nokkuð löng.
Spilverk þjóðanna og Manna-
korn lögðu þann veg sem Geir-
fuglar rölta eftir og stíllinn er
skemmtilegur, oft á tíðum má
jafnvel segja hann frumlegan;
kryddaður suðrænum keim og
stundum skemmtilega úr takti við
tíðarandann. Útsetningar laganna
eru metnaðarfullar og hljóðfæra-
leikur sem og val á hljóðfærum til
fyrirmyndar en lögin eru hins veg-
ar upp og ofan. Freyr Eyjólfsson
og Halldór Gylfason skipta með
sér að leiða sönginn. Báðir eru
þeir frambærilegir söngvarar en
fyrir mína parta kann ég betur að
meta söngstíl Freys en auk þess
verð ég að viðurkenna að lögin
sem hann syngur höfða meira til
mín. Textarnir eru flestir alveg
ágætir, harmþrungnar en
skemmtilegar lýsingar á mannlíf-
inu og hversdagsleika þess. Í raun
eru þeir þess eðlis að hægt er að
veita Geirfuglunum stimpilinn
gáfumannapopp.
Þó svo að platan líði fyrir
ákveðinn flatneskju eru nokkur
lög alveg þess verð að minnst á;
lagið „Hraðar!“ er gott dæmi um
úrvals popp úr hreiðri Geir-
fuglanna og „Ekki segja nei“ er
fallegur ástarsálmur, fullur af
trega og von. „Þorir þú?“ hefur
nettan og groddalegan blæ sem
brýtur plötuna eilítið upp. Nýr
textasmiður skýtur einnig upp
kollinum á skífunni en útvarps-
maðurinn góðkunni Guðni Már
Henningsson á góðan texta við lag
Freys Eyjólfssonar en „Allt sem
við áttum“ er mexíkóskur óður í
anda Calexico og Magnúsar Ei-
ríkssonar. Besta lagið er þó án
nokkurs vafa „Ekkert mál“.
Það er gott að fá Geirfuglana
aftur á kreik og þó að þessi skífa
sé ekki þeirra besta þá mun hún
gleðja þá sem hafa áður komist í
kynni við þennan útdauða fugl.
Ekki er hægt að skrifa um þessa
plötu án þess að minnast á um-
slagið en það er kapítuli útaf fyrir
sig. Meistaralega gert tilbrigði við
kápu bókarinnar Geirfuglarnir eft-
ir Árna Bergmann sem þeir þakka
svo blítt fyrir nafnið.
Geirfuglinn fer á stjá
Jóhann Ágúst Jóhannsson
TÓNLIST
Geisladiskur
Geirfuglarnir – Árni Bergmann bbbnn
ÞAÐ er aðeins
meira „bít“ í Em-
ilíönu Torrini
núna en þegar
hún lét síðast í
sér heyra – og
hún er líka meira
„kúl.“ Fisherman’s Woman var
vissulega frábær plata með rjúkandi
kaffibolla meðan regnið lamdi
gluggana, en hún var líklega ekki
best ef ætlunin var að tefla djarft
eða koma á óvart. Me and Armini er
það ekki heldur, en hún er þó fjöl-
breyttari og sturlaðri – kannski
betri.
Titillagið er t.d. óvæntur en bráð-
skemmtilegur reggí-grúvari, þar á
eftir kemur ballaðan hugljúfa
„Birds“ sem ákveður um mitt lag að
flýja inn í einhverja stórfurðulega
psýkadelíuveröld, „Gun“ er seig,
svöl og ógnvekjandi epík af manni
sem myrðir friðil konu sinnar,
„Heard it All Before“ byrjar sem
einhverskonar sálarpopp en bregður
brátt undir sig indírokkfætinum,
„Beggar’s Prayer“ er gullfallegur og
þjóðlagaskotinn sálmur og „Dead
Duck“ er furðulegt rafrokk í balkan-
skri takttegund sem verður á end-
anum að rammhefðbundnu en -
ósungnu þjóðlagapoppi með skvettu
af hávaða.
Hljómar kannski sundurleitt
svona á pappír, en hér er límið
sterkt. Fyrst má nefna söngrödd
Emilíönu sem er með ólíkindum
vinaleg og hlýleg og stundum dúllu-
leg eða barnaleg – ég nefni t.d.
„dúdúrú“ í „Big Jumps“ og trommu-
hljóðlíkingarnar í „Jungle Drum.“
Þá er hljómurinn sem upptökustjór-
inn og aðstoðarlagasmiðurinn Dan
Carey skapar alveg ótrúlega vel
heppnaður og svalur, ýmis smáatriði
í hljóðmyndinni verða að óvæntum
krækjum, t.d. brjálæðislegir hljóð-
gervlar í „Jungle Drum“ og smellir
og andardrættir í „Gun.“ Trommu-
hljómur er mjög náttúrulegur og
óravegu frá þeim ofurpródúseraða
hljómi sem er því miður lenska í
léttri popptónlist af þessu tagi.
Af þessu tagi, segi ég, og á þá við
einhvers konar „léttbylgju“ eða
„adult-contemporary.“ Vissulega
læðist stundum að manni sá grunur
að Me and Armini – í allri sinni
hljómfegurð og áreynsluleysi – sé of
auðveld, of þægileg, en við nánari
skoðun er engin ástæða til að
smætta plötuna í kaffihúsatónlist.
Hér er nóg af frábærum laglínum,
áhugaverðum hljóðpælingum og sér-
stæðum lagabyggingum til að
kveikja athygli manns. Geirinn sem
Emilíana hefur valið sér er fullur af
auðgleymanlegum skífum, en hún og
Armini bera höfuð og herðar yfir
þær. Þau hafa skapað sannkallað
listaverk, og það er verðmætara en
öll hlutabréf.
Emilíana „Sannkallað listaverk,“ segir í dómnum um Me and Armini.
Sannkallað listaverk
Atli Bollason
TÓNLIST
Geisladiskur
Emilíana Torrini –
Me and Arminibbbbn