Skinfaxi - 01.07.1926, Blaðsíða 7

SKINFAXI
55
hvorki að fæða sig né klæða. Hér eru notuð ógrynnin
öll af erlendum tollvörum, bæði dýrum og óhollum.
Héðan úr höfuðstaðnum hefir þjóðin fyrirmynd um
klæðaljurð, liér ganga stúlkur i „hýalínssokkum“, svo
þunnum, að skín i fæturna. Forðum þótti það illa sama
að ganga hálfnakinn, en nú er það talið „fínt“. Raun-
ar vefja konur þessar lieljarmiklum loðfeldum um háks
og höfuð. Ætla mætti að efri hluti kvennanna þyrfti
að dvelja norður á pól, en fætur þeirra suður á ítaliu.
íslenska þjóðin eyðir ógrynni fjár fyrir erlenda klæða-
vöru, en ullin hennar er seld úr landi óunnin og verð-
laus að kalla. pó ganga hér stórir hópar af fólki atvinnu-
lausir og eiga varla til næsta máls.
Eirðarleysi. og ánægjuskortur er meðal lökustu galla
þjóðarinnar. pað hefir verið sagt um Reykjavík, að Iiana
skorti ekkert meir en ást á sjálfri sér, og er nolckuð
iiæft í þessu. Flestir tala illa um borgina, og fáir minn-
ast á, að gott sé að eiga þar heima.
Altaf heyrist endalaust nöldur um dýrtíð og óvissa
atvinnu. pað er talað um að Reykjavik sé illa bygð
og margt þykir henni illa sæma. Auðvitað er þetta rétt,
en hrakspár og ótrú virðist líklegri til að magna ólán
borgarinnar en liæta úr göllum liennar, enda gildir ekki
þetta um Reykjavík eina, ótrú og ánægjuskortur læð-
ast eins og feigðarsvipir um land alt. Sá, sem þetta ritar,
hefir ferðast um flest héruð landsins, hann Iiefir spurt
Pétur og Pál meðal annars um ástæður ungmennafé-
laga þar í sveit. Svörin eru mjög viða á þessa leið: „Hér
er ilt að vinna fyrir félagsmál eins og raunar margt
fleira“, svo eru taldir ýmsir annmarkar, sem hindra
framkvæmdir. Alloft eru menn sannfærðir um að
hvergi sé ástandið verra en hjá sér, og síst hafa þeir
trú á að þetta batni, enda er það gildandi lögmál, að
þeir sem eru óánægðir og hafa vantrú á því, sem þeir
búa við, gera lítið til að bæta það. Eitt ráð er tekið, það
er flóttinn. Flestir, sem geta hreyft sig, liverfa á braut,