Skinfaxi - 01.04.1935, Side 39

SKINFAXI
39
stund, og áður en komið er upp á brúnina, talar bóndi til
mín, ósköp mjúklega: „Eg held við ökum dálítið hægar niður
brekkuna, sem nú kemur.“ Eg heyri ekkert, ek eins og eg
hefi gert, og þegar halla tekur undan fæti, slæ eg í hestana
og hotta á þá. Nei, þá hvarf síðasti hrokinn úr bóndanum.
t>á kom hann skríðandi fram eftir sleðanum, lagði höndina
á öxl mér og sagði ósköp auðmjúklega: „Þetta er gott hjá yð-
ur. Akið þér nú hægar. Þetta er að hætta lifi sinu, kolsvart-
ur bylur, þessi ferð og tré báðum megin.“ En eg sinnti hon-
um engu. Þá reyndi liann með illu, en hvarf brátt frá því.
Hann þorði ekki að snerta mig, enda þurfti minna til að allt
færi í mola. Þá tók frúin undir, kallaði með grátrödd og bað
guðs vegna, sín vegna. Þá mátti eg til að hlæja — hlæja hjart-
anlega, svo að undir tók í skóginum. En ferðin var sama.
Svo fór eg að syngja, hálfhátt fyrir sjálfan mig, um jóla-
gleði og kærleik á jörðu. Það sveið undan því þarna aftur i
sleðanum. Þau fundu broddinn.
Svona komum við niður á sléttuna, þar sem skógurinn end-
ar. Rokinu var að slota. Þau aftur í sleðanum verða svo glöð
vfir að vera sloppin úr þessum hræðilega óhugnaði, úr
myrkrinu og vandanum, yfir að sjá aftur stjörnur, og víðáttu
kring um sig, að þau taka bæði undir og syngja með mér.
Og þá megið þið trúa, að eg viknaði. Eg lagði svipuna frá
mér, talaði bliðlega til kláranna og fékk ]>á til að hægja á
sér. Það voru jólin, sem komu í sleðann til okkar, með frið,
gleði og samhljóman; við vorum menn, öll þrjú. Þetta var
svo nýtt og þróttugt að finna. Við vorum þreytt af að vera
vond; menn þreytast alltaf á að vera vondir.
Sálminum er lokið og nú verður þögn. Hvert okkar situr
fyrir sig og þegir. Það eru nýju jólin, sem gera þetta að
verkum. Við sitjum og hlýðum á, hvernig þau hringja i bjöll-
unum, hvernig þau marra í hrosshófunum, hvernig þau hanga
í stjörnunum, i sjálfu kvöldinu.
.lá, heimurinn er fullur hátíðar í kviild; og landslagið finnur
það, þorpið lika.
Horfið á linditrén, sem Friðrik fimmti gróðursetti kring
um Sorgenfri, hvernig þau fórna til himins, eins og þreyttir
pilagrímar. Langt og hægt veifa þær krónum sinum í kvöld-
blænum, í súgnum frá kvöldblænum. „Friður á jörðu, gleði
á jörðu, kærleiki á jörðu,“ segir blærinn, og trén láta það
berast áfram, upp að Sorgenfri og niður til okkar, sem ök-
um veginn, og djúpt niður í moldina, svo langt sem gömlu
ræturnar ná.
Ilér er Lyngbæjarkirkja, bjargföst uppi á hæð. Gömlu inenn-