Skinfaxi - 01.04.1935, Qupperneq 54

5 i
SKINFAXI
krafta og félagatölu, að nær óstarfhæft hefir verið. En ein-
hverjar heillavættir hafa þó jal'nan haldið vörð um það, svo
þvi hefir á erfiðum timum hætzt styrkur, og þóttmargirstuðn-
ingsmenn þess nú séu ungir og óharðnaðir að vexti og vilja,
vil eg þó alls góðs vænta um framtíðina og áhuga félaga
yfirleitt. Svo sem frá liefir verið skýrt, eru félagsmenn nú
um 30. Það er lág tala, miðað við íbúatölu þessa kauptúns,
sem nú mun vera um 330 manns, og sýnir of lítinn skilning
á mætli samtakanna og þörf heilbrigðs félagsskapar.
Á þessum félags- og skipulagshundnu tímum er það næsta
einkennilegt, hvað ýmiskonar félagsskapur er laus í bönd-
um. Ilann er oft fljótur að springa út, en visnar þó og deyr
ennþá fljótar. Af hverju ætli ])etta stafi? Eg held, að
orsökin liggi mikið i þvi, að framkvæmdaþrá og hugsjónir
einstaklinganna, sem oft rísa líkt og úthafsöldur, og koma
af stað ýmsum snöggum framkvæmdum i bili, hnígi svo og
hjaðni, vegna þess, að þeim hinum sömu einstaklingum finn-
ist þeir vera sjálfum sér nógir, en skorti fórnfýsi til þess
að vinna fyrir aðra. Og af þeirri ástæðu reyni þeir ekki
að temja sjálfa sig og krafta sína, til samvinnu, og þar af
leiðandi verði það aðeins einstaklingar, með einstaklings-
hugsjónir og hagsmuni, en ekki samsteypt heild, með sam-
eiginlegar hugsjónir og liagsmuni, sem vinni að málum vorum.
Því er þó óhætt að slá föstu, að e n g i n n einstaklingur
er sjálfum sér nógur. Við verðum ætíð, að meira eða minna
leyti, að vera upj) á samborgara okkar komin. Hver ein-
staklingur er og v e r ð u r a 1 d r e i a n n a ð en einn hlekk-
ur i ])eirri keðju, sem myndar þjóðfélag vort. Þvi er það
bæði óskynsamlegt og ófarsælt, að r e y n a að rjúfa þá festi
og skera sig út úr. Það ætti heldur hver og einn að reyna
að trcysta hana.
Nútiminn leiðir það æ betur og betur í Ijós, að það er
þjóðarnauðsyn, að auka og þroslca skilning manna og þekk-
ingu á mismunandi aðstöðum einstaklinga til þjóðfélagsins,
efla samvinnu þeirra, svo að sem flest viðfangsefni verði
sameiginleg að meira eða minna leyti, eftir því sem unnt er.
Þetta á jafnt við, hvort heldur er í bæjar- eða sveitarfélagi
eða víðtækum samtökum. Við gerum okkur aldrei svo ljóst
sem skyldi, hver sú ábyrgð er, sem hver og einn einstak-
lingur hefir gagnvart meðborgurum sínum og hvern þátt ein-
staklingurinn á í því, að móta heildina og umhverfi það,
sem hann lifir og starfar í, og þá um leið þjóðfélagsheildina.
Þetta félag okkar er til orðið fyrir þörf og hvöt ýmsra
einstaklinga þessa kauptúns, til félagskapar við aðra, menn