Skinfaxi - 01.04.1935, Blaðsíða 40

40
SKINFAXI
irnir settu hana hátt og virtu hana hátt. Þeir brenndu hana
úr leiri landsins, reistu á hana turn og hengdu í hana klukk-
ur, — klukkur, sem áttu að vera tunga guðs og tunga kóngs-
ins á staðnum, flytja messuboð og herboð.
í kvöld er kirkjan full af ljósi, svo að út úr flóir, um glugga,
turnop og dyr. Rennur út um kirkjugarðinn, yfir leiðin og
yfir göturnar milli leiðanna, flýtur saman við götuljósin og
snjóglamjiann, verður að samfelldri þorpsskímu, sem nær langt
út fyrir yztu hús og upp fyrir hæstu turna. Þar mætir hún
skímu annarra þorpa, og með þessum skæru Ijósörmum taka
þorpin liöndum saman í kvöld og hefja upp sameiginlega birtu,
danska jólabirtu, til himna. Og málmhljómarnir hittast á fiat-
neskjunni.
Eg losa mig við húsbændurna við sáluhliðið og fer með
klárana i gistihús.
Nú er eg frjáls, þangað til þau koma aftur úr kirkju. Eg
fer upp í eldri hluta Lyngbæjar, bændaþorpið, sem þeir kalla,
að hitta gamlan, hæruskotinn landa minn, sem býr þar. Eg
sit við jólaeldinn hjá honum, meðan messað er.
Eg sæki hestana, þegar líður að messulokum.
Húsbændurnir voru mjög elskulegir við mig á heimleiðinni.
Bóndinn hjálpaði mér að spenna heslana frá sleðanum, bauð
mér síðau inn og bað mig vera þar hjá þeim, eins og eg væri
heima hjá mér. Og eg gerði það.
Eftir þetta var eg ekki nemandi þar á búgarðinmn; eg var
maður.
Samvinnnhyggðir og unga fólkið.
Eitt helzta sérkenni á byggðum okkar er það, hvað
dreifðar þær eru. í öndverðu voru reist hýli ýmist inni
í afdöhun og út á yztu andnes. Hver jörð var nokkurs-
konar ríki út af fyrir sig, sjálfstælt að mestu. Fólkið
var einangrað, bjó mest að sinu og vildi sem minnst
viðskipti og önnur mök Iiafa við aðra. Bændurnir voru
nokkurskonar konungar, hver í sinu riki, einangraðir,
fátækir að vísu, en virtu frelsi silt og sjálfstæði ofar
öllu öðru.