Skinfaxi - 01.04.1935, Blaðsíða 18

18
SKINFAXI
stóru grábláu augun hans verða svo einkennilega
djúp og skær. — Svo snýr hann sér undan og hallast
upp að dyrastafnum. Hún heldur áfram:
— Þú mátt ekki verða reiður. — Við liöfum ekki
getað borgað rafmagnið svo lengi, því að pabhi þinn
hefir ekkert liaft að gera. Svo ætluðu þeir að loka i
dag. Hugsaðu út í það, vinur minn — hugsaðu út í
það, þá hefðum við orðið að sitja í myrkrinu um jólin.
Hann segir ekkert. — Hún heldur áfram:
— Eg liafði enga aðra peninga, elskn drengurinn
minn. Við erum svo fátæk. —
— En því þurfum við endilega að vera fátæk, j)eg-
ar allir aðrir ern rikir? segir hann hryssingslega.
— Það eru margir fátækir, góði minn, og margir
svo miklu, miklu fátækari en við. Við skulum bara
treysta guði. Hann lætur suma vera fátæka, svo að
þeir læri að þekkja hann.
Hann klökknar.
— En — en, því þurfa þeir endilega að vera fátækir
íil þess?
— Það þýðir ekki að segja þér það núna, góði
minn, þú skilur það ekki. Vegir guðs eru órannsak-
anlegir. —
Hann ýtir henni reiðilega frá sér: — Eg skal vist
skilja það. — Hún hörfar svo lítið aftur á bak.
Og þarna stendur liann og leggur báða handleggi
upp að dyrastafnum og hefir höfuð sitt í annarri oln-
bogabótinni. Þcssi litli þjóðfélagsþegn, sem kann
Faðir vorið sitt reiprennandi. Þessi litli kæruleysingi,
sem hló þegar gleraugun hans Nonna brotnuðu. Þessi
litli prakkari, sem skældi sig framan í kennarann og
henti snjó i lögregluna.
Hann stendur nú þarna upp við dyrastafinn og
grætur. Ávalar herðarnar í mórauðu blússunni
kippast til.