Skinfaxi - 01.04.1935, Blaðsíða 69

SKINFAXI
69
Það þarf skapstyrk til þess að þola þá raun, að geta hvergi
framfylgt sinni æskuþrá til umbóta og framtaks. Mega ekki
fylgja æskunni til fjörs og gamans, vegna þess, að vanheils-
an er fjötur um fót. Þetta varð Eyvindur að þola. Með dauð-
ann i brjóstinu gekk hann um langt skeið til starfa, og var
holiur ráðgjafi heimili sínu. Hann var vormaður, þjóðræk-
inn, hófsamur og vildi á engu níðast, sem honum var tiltrúað.
Þau afrek mega sizt fyrnast.
Eyvindur fæddist að Austurhlíð í Biskupstungum 2. nóv.
1900, dó 3. júni 1933. Hann var sonur Austurhliðarhjónanna,
Magnúsar Sigurðssonar og Guðrúnar Kjartansdóttur. Hafa þau
hjón búið að Austurhlíð allan sinn búskap, við góðan orðstír.
Nii hafa þau brugðið búi< en dvelja hjá syni sinum Guðmundi,
sem þegar hefir reist bú að Austurhlíð; og vonandi tekst
honum að halda svo fram sem stefnt hefir til þessa á bæn-
um þar.
Sigurður Greipsson.
S i n d u r.
(Höfundur kvæðis þessa er aðeins 16 ára).
Það sindrar frá svörtum kolum
á sogandi æfibáli.
Það glymur í hamarshöggum,
það hrökkva neistar frá stáli.
Og reykurinn þýtur um rjáfrið
og ryðst út um strompinn á þaki.
— Smiðurinn mótar myndir.
Mennirnir standa að baki —
og horfa inn í brennandi bálið,
sem blossar, eykst eða hnígur.
Og eimur frá aflgjafa lífsins
úr angandi glóðhita stígur.
Höggin þau lirópa af lífi,
því hérna er ekkert dautt; —
steðjinn er stór og digur
og stálið er glóandi rautt.