Skinfaxi - 01.04.1935, Blaðsíða 49

SKINFAXI
49
Það var af því, a'ð þú varst vormaður, sál þin vorsál. Og
þú gekkst út í vorið og sumarsólin signdi hjarta þitt. Og
þú fannst, að þú máttir til að starfa. Og starfsgleðin varð
þitt líf. Þú manst eftir sólskinsbjörtum vormorgnunum. Þá
sveif syngjandi fugl yfir lög og láð. Lóan Iyfti sér á léttum
vængjunum upp i heiðan liimingeiminn. Og hún söng svo létt
og Ijúft, að sál þin söng líka. Sólin roðaði fjöllin, svo að þau
urðu fjölskrúðug og fengu fagran blæ. Langt út um hagana
dreifði fénaðurinn sér í sælli hrifningu. Blómin blikuðu svo
skært og bikarar þeirra, fullir af dögg næturinnar, hreiddu
sig brosandi móti drottningu dagsins, sólinni .... Þá sást
þú, að vorið var inndælt og bauð alla velkomna i skaut sitt.
Þú sást meira. Þú manst eftir döprum og þrungnum rign-
ingardögum, þegar allt lífið virtist vera innibyrgt og horfa
döprum augmn til hinna regnþrungnu skýja, sem þutu um
himinhvolfið. Blómin voru hnípin og blöð þeirra héngu mátt-
laus niður. Regnið streymdi niður og rann eftir jörðunni.
Fuglarnir sátu hnipnir, nema einstaka kjói og nokkrar kríur,
sem sungu þessu veðri lof og dýrð. Og þá veizt þú, að vorið
er fjölbreytt. En þú fékkst að sjá meira. Þú sást lika björtu
og blíðu sólskinskvöldin, þegar sólin varpaði síðustu geislun-
um yfir lög og láð. Þá settist þú niður í græna brekku og
sál þín endurnærðist eftir erfiði dagsins. Hvarvetna blastið
lífið við í þúsundum mynda. Blómin hneigðu sig brosandi til
sólarinnar, en hún kyssti þau brosandi. Ó, kvöldið var svo
inndælt! Hátt uppi um himingeiminn flugu fuglar syngjandi.
Þeir sungu svo sefandi og svæfandi, að það seig á þfg svefn-
mók...... En allt í einu hrökkstu við og vaknaðir aftur.
Hátl uppi í heimingeimnum svifu tveir silfurhvítir svanir.
Þeir fljúga hægt og rólega, en þó ákveðið. Þeir stefna til
fjallanna, sem gnæfa við himinsins heiðu hvolfþök. Þeir syngja.
Söngurinn hrífur þig, og þá finnur þú, að þig langar með.
Þig langar að lyfta þér á töfravængjum upp yfir tindana háu,
þar sem hamingjan ef til vill biður.
Svanirnir fjarlægjast, söngurinn lækkar. Svo eru svanirnir
yfir tindinum bláa í fjarska. Þeir fljúga áfram og hverfa,
þangað sem heiðarvötnin eru spegilslétt. Og góður andi hvísl-
ar að þér: „Farðu og leitaðu hamingjunnar.“ Og þú spyr:
„Hvar finn eg hana?“ „Bak við fjöllin háu híður hún þín,“
er svarið. Og þá stóðstu allt í einu á tindinum og horfðir
yfir hamingjulandið. En sú dýrð. Þar eru skrýddir skógar
og skrúðgræn engi. Þar eru kristallstærar ár. En lengra inn
á milli tveggja fagurra fjalla er himintært heiðavatn. Þar
svnda tveir syngjandi svanir.
4