Skinfaxi - 01.04.1935, Blaðsíða 63

SKINFAXI
63
— lýstu uppgraftarmönnum þeim, sem uppi voru, en ljós
munu hafa verið niðri i brunninum.
Mæðgurnar, kona og dóttir Jóns bónda, stóðu úti við brunn-
inn, hnipnar og hljóðar. óttuðust verkamenn, að þær mundu
verða innkulsa af að standa lengi úti í kuldanum, hreyfing-
arlausar. Auk þess vildu þeir ógjarna, að þær væru viðstaddar,
þegar maðurinn yrði dreginn upp úr brunninum, eins og þeir
bjuggust við að útlit hans mundi verða.
Vék þvi Baldvin i Garði að húsfreyju og vakti máls á því,
hvorl hún vildi ekki fara inn og hita kaffi handa verkamönn-
unmn; þeim myndi þörf á hressingu. Var sem hún vaknaði
af dvala- við orð lians. Kvað liún allt heimilt, er til væri, en
skammt mundi það hrökkva handa svo mörgum mönnum. Við
það gengu þær báðar inn, mæðgurnar. Ivallaði Baldvin þá
vinnumann sinn afsíðis og bað hann skunda út í Garð og
skila til konu sinnar, að senda einhver föng til veitinga handa
uppgraftarmönnum, þvi að ekki mundi hið fátæka heimili
vera við því búið, að veita svo mörgum. Fór vinnumaður með
þessi skilahoð. Að röskum hátftíma liðnum kom hann aftur
og hafði þá meðferðis hveiti, sykur, kaffi, kaffihæti og tótg.
Með þetta fór Baldvin inn til húsfreyju. Var hún að hita
kaffi og baka lummur, en dóttir hennar að taka til holla og
önnur ilát, til þess að bera i kaffið. Virtist harmur þeirra og
kvíði hafa þokað fyrir starfshyggjunni og gestgjafaskyldunni.
Var nú verkamönnum horið kaffi. Skiptust þeir á að ganga
inn og neyta þess. En haldið var þó kappsamlega áfram greft-
inum eftir sem áður.
Ekki vissu menn gjörla hvar maðurinn var í brunninum.
Hafði Baldvin spurt drenginn, er var sjónarvottur að slys-
inuí mjög nákvæmlega að atburðum. Af þvi, er pilturinn sagði,
réði hann, að maðurinn mundi vera mjög neðarlega, en þó
að öllum líkindum ofan vatns, og gæti þá liugsazt, að hann
væri með hfi. Var því allrar varúðar gætt, þegar dýpka tók.
Steig þá Baldvin niður í brunninn, til þess að hafa eftirtit
með verkinu þar niðri. Stöðvaði liann gröftinn öðru hvoru
og hlustaði, ef vera mætti, að einhver lífsmerki heyrðist til
hins grafna manns. Er komið var um fjórar mannhæðir nið-
ur fyrir yfirborð, þóttist hann heyra veikar stunur að neð-
an. Bað hann menn nú að herða gröftinn, en viðliafa þó alla
varkárni.
Enn var grafið nokkra stund. Varð þá fyrir uppgraftar-
mönnum hella mikil, er lá skáhallt inn i brunninn frá vegg.
Þóttust þeir þá gjörla heyra til mannsins undir hellunni. Var
henni nú lyft gætilega. Kom þá í Ijós höfuð og herðar hins