Skinfaxi - 01.04.1935, Qupperneq 73

SKINFAXI
73
yrði til þess. En þá fyrst, þegar skólabörnin eru skyld að
nema hér sund á hverju vori, er þetta mál komið á farsæl-
an veg, og við skulum aldrei hætta að kyrja þennan són,
fyr en hann fær hljómgrunn í sálum þeirra, sem með málin
fara. —
Súgfirzka æska! Gakktu nú feti framar, minnstu þess, að
næsta skrefið er íþróttavöllur, leikvöllur fyrir framtímans
Súgfirðinga. Þú átt traustið og góðan málstað. Þú hefir vott-
að trú þína á lífið, trú þina á framtíðina.
Súgandafjörður á fjölda af æskumönnum, og ef i þeim búa
dáð og dugur, eru þeir gulli dýrmætari. Það er dýrt, að ala
upp dáðrika æsku, og fá ekki að njóta manndómsáranna.
Og Súgandafjörður verður aldrei annað en fámenn sveit, með
örðugri fjárhagslegri lífsbaráttu, á meðan hann eignast ekki
þau vaxtarskilyrði, sem nauðsynleg eru æskunni til mann-
dóms og menningar, til þróunar og lífsbjargar. Barátta okk-
ar er hörð. Útþráin seiðir og laðar, og æskunni er létt um
ferðir og flutninga. Hún þráir vorið og vöxtinn og land-
nám, þar sem skilyrðin eru bezt.
Margir eiga líka traustar taugar til æskustöðvanna og liugsa
líkt og Vésteinn forðum á Gemlufallsheiði: „Þar sem lífið
lék mig blíðast, ljúfast væri að falla síðast, deyja o’ní Dýra-
fjörð“. Og Gunnar á Hliðarenda, sem „vildi heldur biða hel
en horfinn vera fósturjarðarströndum“. Slíkar hugsanir eru
hinar mætustu, og binda marga menn órjúfandi böndum
við átthagana. — Baráttan við örðugleikana er braut þrosk-
ans. Við trúum á vorið; þess takmark er sumarsins gróður.
Og við viljum, að okkar fagri draumur og framtíðar spá
megi rætast, — að hér vaxi og dafni:
Æska með vorhug og vilja af stáli,
vonir bjartar og hetju dug;
hjarta af gulli og máttur i máli
móti hvern frjálsborinn, islenzkan hug.
Sturla Jónsson.