Skinfaxi - 01.04.1939, Síða 11

SKINFAXI
11
Lítt’ á hvemig lukkan liröð
liðugt kann að stíma,
liugsaðu maður, að hornístöð
hafðirðu einhverntíma.
Þessi orð eru memento mori aldagamallar reynslu,
reynslu, sem veit, að þjóð okkar hefir aldrei fengið
innsigli upp á ævarandi góðæri, en því hætlir okkur
heldur lil að gleyma, og mættu slík hornístöð gjarnan
hanga á fleiri veggjum en mínum, en hér gel eg þessara
ístaða til að sýna að jafnvel út i rúslahaugum má
stundum finna hina merkilegustu hluti.
Við lifum nú um margt á skemmtilegum tímum,
tímum breytinga og framfara, tiimmi stórra möguleika.
En okkar kynslóð, sem sker upp töðugresið með sláttu-
vélum og sækir björg úr sjó á vélknúnum bátum, þýt-
ur yfir landið í bílum og flugvélum og nýtur livíldar
eftir vinnudag í rafhituðum og raflýslum stofum, hlust-
andi á útvarpsins orð og tóna, — við megum ekki
glcyma um of þeim kynslóðum, sem sveitlust við orf
og árar, hörðusl oft nær þrotlausri haráttu við liarð-
stjórn manna og náttúruafla, en gáfust þó aldrei upp.
Þeirra menning var, ef lil vill, nokkuð einhliða, og
húskaparhættirnir báru kannske brennimörk basls og
hokurs. En Jieir fólu þó í sér reynslu tiu alda og höfðu
Jiað þanþol og sveigjanleik, sem eigi er enn reynt um,
hvort okkar núverandi atvinnuhættir hafa. Og sú and-
lega menning, sem geymdist með þessum kynslóðum,
hlýtur þó að vei’ða meginstoð og líftaug okkar nútíma-
menningar, svo fi’amarlega sem við viljum eiga sjálf-
stæða íslenzka menningu. Það er því skylda okkar, ekki
aðeins menningarlega, heldur einnig siðferðilega, að
vernda menjar liðinna kynslóða, þeirra lífstarfs og lífs-
hátta. Ræktarsemi hefir löngum verið talin lánsmerki
með einstaklingum, og skyldi ekki hið sama gilda um
þjóðfélög? Og hjá svo litilli þjóð og ókkur er rótleysi