Skinfaxi - 01.04.1939, Qupperneq 59

SIiINFAXI
59
séð þessa sjón, gæti lýst henni jafn vel og Jónas gerir
í þessum fáu orðum.
En þegar svona bjart er yfir landinu, gerast þar líka
fögur æfintýr, ólílc hinum að eðli og útliti. Sönn og
hrífandi i einfaldleik sínum:
Greiddi eg þér lokka
við Galtárá,
brosa blómvarir,
roðnar heitur hlýr.
Svona fögur æfintýr geyma liin stirðnuðu eldasund,
blómgróin björgin, hinn frjálsi fjallasalur, hið íslenzka
óskaland, liinn íslenzki fjallafaðmur stendur opinn
hverjum þeim, er þorir að koma og revna.
En þrátt fyrir allt hefir verið liljótt um þennan lieim
í iífi þjóðarinnar.
Að vísu hefir fegurð landsins verið dásömuð af eldri
sem yngri, en hennar liefir fram á síðuslu tíma verið
of lítið leitað sem hvíld frá hinum daglegu störfum —
út úr þröngu sviði og áhyggjum hversdagsins.
Til þess liggja margar orsakir. Allt frá því að þjóðin
varð sjálfstæð 1918, hefir ótal margt stutt að þvi, að
gera vinnudag hennar langan og frístundirnar fáar.
Hin gífurlega aukning á eftirspurn eftir íslenzkum af-
urðum um og eftir stríðið veitti inn í landið fjölda
nýrra framleiðslulækja, sem kröfðust mikils vinnu-
krafts umfram ]iað, sem áður var. Nýbyggðin við sjó-
inn var mynduð af fólki, sem tekið hafði sig upp af
jörð feðra sinna, liorfið frá fyrri störfum og sezl að i
nýju umhverfi.
Ilin daglegu störf í sveitum varð að vinna efíir sem
áður, verk þeirra, sem fóru, bættust að íniklu leyti á
liina, sem eftir voru.
Og við sjóinn vantaði lengi vel vinnukraft — hver