Skinfaxi - 01.11.1940, Síða 31

SKINFAXI
111
aflvaka, sem Ólafur pá vakti í mér, — aflvaka, sem hefir
þó aldrei fengið fullnægingu, aldrei notiö sín, vegna ýmissa
annarra aSstæSna, utan félagsins. Enda hlýtur jafnan svo
aS verSa um félagsleg hjáverkastörf i strjálbýlli sveit. En
löngunin til átaka vegna hugsjóna Umf. hefir aldrei yfir-
gefiS mig. Og eg vona, aS hún fylgi mér enn um stund,.
hvort sem ég verS skráSur íélagsmaSur eSa ekki, og þó
aS þaS sýni sig í reyndinni aSeins „í orSi“. En nú er svo
konriS, aS ástæSan til þessa er tvíþætt: aS öSrum þræSi
hugsóriir Umf., en aS hinum ógreidd skuld — þakkarskuld
til „Ólafs pá“ og Umf. yfirleitt.
En hver eru þakkarefnin?
Þau eru mörg, og verSa aSeins fá talin hér: AS mestu
fyrir áhrif þessa félagsskapar hefi ég náS þeim — aS vísu
fátæklega ■—■ þroska, sem ég á nú í dag. Hjá Umf. hefi
ég fengiS beztu leiSsögnina í því, aS hugsa nokkurnveg-
inn sjálfstætt og leita raka. Þar hefi ég fundiS undirstöSu
aS því, aS láta skoSanir inínar í ljós bæSi munnlega og
meS pennanum.
Þar, meSal Vormanna íslands, heima og heiman, hefi
ég notiS hugsjóna æskunnar og séS og fundiS live þær
geta lyft sér hátt, án þess vængjatökin bregSist; hve þær
geta ljómaS skært, án þess ofbirta fylgi; hve þær geta
Vermt hlýtt og varanlega, án þess aS brenna.
Þar hefi ég lært aS skoSa mennina og mannlífiS í hreinna
og göfugra ljósi, komizt nær því aS sjá gegnum yfirborSs-
hjúpinn, ■—• nær því aS skilja þá.
Fyrir áhrif þaSan hefir landiS mitt, meS öllum þess
margumtöluSu veilum og vöntunum, en þó umfram allt
sveitin mín, orSiS fegurri, hugfólgnari, kærari.
SíSan ég varS ungmennafélagi hefir himinninn orðiS heiS-
ari, hafiS blárra, fjöllin og heiSarnar fegurri, jöklarnir
hvítari og hærri, dalirnir dásamlegi, gróska vallarins
grænni, lilómskrúSiS bjartara og litríkara, — tilveran öll
auSugri aS fegurS og samræmi.
Ekkert af þessu hefir raunverulega breytzt. ÞaS er aS-
eins gróSurreitur Vormanna íslands, sem hefir breytt mér.
Er þá aS undra, þó aS ég, um þrjátíu ára tímamótin, og
eftir rúmlega 20 ára samfylgd, finni til þess, aS margt
sé aS þakka? Er þá aS undra þó aS litla orSiS manstu
sé nokkuS áleitiS, og ýti viS ýmsu, sem annars er aSeins
geymt í gömlum fylgsnum?
Ég býst viS, aS hver sannur ungmennafélagi skilji mig,