Skinfaxi - 01.11.1940, Side 35

SKINFAXI
115
ViS fráfall ungra efnismanna er vissulega ástæöa til að
manni veröi dapurt í hug.
En um lei'ö og hugur minn varö dapur viö umhugsun
óunninna afreka, varð hann jafnfraint þrunginn af endur-
minningum um runniö æfiskeiö hins látna ungmennafélaga
og kunningja.
Fg sé 17 ára ungliginn taka viö stjórn á fiskibát fööur
sins. 1 Iann er hvergi hikandi, engin vettlingatök. L’aö er
arftaki víkinganna fornu, sem heldur um stjórnvölinn, enda
af ætt Egils Skallagrímssonar. Hann gefur hinum eldri sjó-
görpum ekkert eftir, hvorki um sókn né aflabrögö. Ung-
lingurinn vekur virðingu eldri sjómannanna, þeir verða aö
viöurkenna, aö ekki sé meö öllu útdauöur manndómur hjá
æskunni í Iandinu. Ég sé hann líka ganga aö verki á landi
meö frábærum vaskleik. Vinnan leikur í hendi hans, en í
huga og á tungu fæöast hendingarnar, þessi íslenzku undra-
börn, sem tengd eru blóðböndum öörum hvorum manni um
byggðir landsins okkar. Ég sé hann og á mannfundum
glæsilegan og hugþekkan, öllum prúðari, en glaðan og reif-
an. í þeirra oröa beztu merkingu.
Ég sé hann sem starfandi ungmennafélaga, ætiö fúsan
og fíjótan til starfa, þrátt fyrir mjög örðuga aðstöðu.
Og minnisstæðastur er hann mér viö eitt slíkt tækifæri.
Hánn flutti erindi um Bólu-Hjálmar á ungmennafélags-
fundi. Hjálmar var uppáhaldsskáld lians; um þaö var ekki
aö villast.
Þessi ungi, gáfaöi og skapheiti unglingur tignaöi anda-
gift alþýðuskáldsins. Það brenndi liann inn að hjartarót-
um, að hugsa til örbirgðar og áþjánar þessa stórmennis;
aö hugsa til ranglætisins, sem það varö fyrir; aö hugsa um
allt andans gulliö, sem þarna fór forgörðum.
Lýsing og greining þeirra aöstæöna, sem skópu Hjálmari
ól)líö æfikjör, fóru óskólagengna og fátæka ungmenninu
])rýöilega úr hendi.
Voru það undur, þótt fátæki, stöðfirzki bóndasonurinn
fyndi til meö og ynni fátæka, norölenzka bóndanum? Nei,
vissulega ekki.
í leitandi þrá eftir einhverju, sem gæti sætt hann við
ófullnægða menntunar- og framalöngun, fann Björn þarna
sálufélaga, sem hann var fullsæmdur af; þjáningabróður,
sem sætti hann viö orðinn hlut; baráttufélaga, sem færði
honum vissuna um sigur andans yfir duftinu.
lig er viss um, aö hið óbilandi þrek Björns í hálfs annars