Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 3

til skamms tíma hafa farið í
körfu 36 fiskar, en er nú komið
í 51 fisk. Allt eru þetta vísbend-
ingar um hvert stefnir. Þá er líka
vert að gefa því gaum að fyrir
10 árum gat hver hrygna náð því
að hiygna tvisvar, en nú má
hrósa happi yfir hverri hrygnu,
sem nær að gefa af sér afkvæmi
einu sinni. Þá telst til algjörra
undantekninga að finna þorsk,
sem nær 10 ára aldri, en elzti
þorskur, sem fundist hefur hér
við land var 24 ára gamall.
Já, ekki verður annað sagt en
útlitið sé dökkt og enn alvarlegra,
þegar fregnir berast af leyfisveit-
ingum til veiða á svæðum, sem
fiskifræðingar eru andvígir að
farið verði á. Má þar segja að
skotið sé alvarlega fram hjá
marki er Sjávarútvegsmálaráðu-
neytið gengur fram hjá Hafrann-
sóknastofnun um tillögur, og það
ekki sízt er við eigum í jafn alvar-
legum deilum og nú við Breta og
aðra um vernd fiskistofna.
Kannske er það pressan, sem
í upphafi þessarar greinar var
skilgreind, sem úrslitum ræður
og er þá illa farið hjá fiskveiði-
þjóð, sem lifa vill af arði sjávar-
ins, en þó skila börnum sínum
lífsviðurværi svo vært verði á
iandi okkar.
Ég veit að margir útgerðar-
menn og sjómenn telja sínum hag
stefnt í voða, ef friðunarfram-
kvæmdir eru gerðar að mestu
eftir fyrirsögn fiskifræðinga.
Ekki eru menn t. d. á eitt sátt-
ir um ágæti þeirra friðunar-
aðgerða, sem fram koma í frum-
varpi ríkisstjórnarinnar á sl.
vori, en þar eru all róttækar
áætlanir á ferð. Frumvarpið er
nú víða til umræðu og virðast
miklar breytingar á því í bígerð.
En hvort sem mönnum líkar
betur eða verr, verður ekki hjá
komizt að hefja mun meiri frið-
unaraðgerðir en nú eru fyrir
hendi. Fiskistofnana verður að
gera svo trausta, að einn fiskur
gefi okkur sama arð og fimm
fiskar nú. Þetta er hægt með að-
eins örlítilli þolinmæði og skiln-
ingi á þessum málum.
VÍKINGUR
elzhti ájómaÉurinn
Óþekktan sjómann ennþá viS strönd
öldurót grimmt leiki'ð hefur.
Á sjávarbotni er höfuð og hönd,
hafdjúpið margan svo grefur.
Lífsvon mín brast — ég fleytur sá fara,
þær framhjá mér allar sigldu.
Að lokum við mig flóð og fjara
í flæðarmálinu skildu.
Leikið mig grátt hefur sjávarselta,
sorfið mín bein — mörgum glatað.
Mararöldur mér eru að velta;
mun nokkur hingað fá ratað ?
Löndin svo mörg ég þráði að þekkja,
þess vegna hafið ég valdi.
Enda þótt muni það marga blekkja
mannkostasyni — og haldi.
Þótt dulræð sé hafsins dýpsta lind,
drukknaðir menn fá þó lifað.
Salvador Dali — þá málaði mynd,
— í minningu Ijóðið er skrifað.
Kristinn Magnússon
203