Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 32

sem komu með fullfermi úr Hval-
firðinum. Veðrið var gott, sléttur
sjór og skipin voru mikið hlað-
in. Á sumum voru lunning’in og
skjólborðin í kafi um miðjuna,
svo ágirndarborðin voru ein upp
úr. Við héldum áfram og fram
hjá Hnausaskerjunum, þar sátu
nokkrir skarfar með útslegna
vængi. Við Hvaleyrina lágu
nokkrir bátar. Við létum falla og
gengum til rólegheita. Þarna lágu
nú þeir úr flotanum sem verst
gekk að fá síld, hinir voru farnir
í land með veiði og gamla Skand-
ían rölti þunglamalega, ég heyrði
andköf hennar gegnum svefninn.
Svo leið dagurinn að kveldi,
við hífðum akkerið og fórum að
leita. Bátarnir sem búnir voru
að losa, drifu að. Það var nóg
síld, en það var sama sagan, hún
stóð of djúpt fyrir okkur. Við
köstuðum alla nóttina og fengum
ekki neitt, nóttin varð löng við
þessi eilífu búmm.
Það voru því dasaðir menn sem
héldu til Reykjavíkur um morg-
uninn, en nú voru skipstjórarn-
ir, sem stóðu framarlega með
aflabrögð, farnir að láta til sín
taka. Þeir komu með full skip
að morgni, löndun gekk orðið
treglega. Þeir tóku þá annað skip
sem illa gekk, fóru með sína nót
og nótabáta á því, upp í Hval-
fjörð og fylltu skipið þar, meðan
þeir biðu eftir löndun. Franski-
Páll stóð á tali við Árna Hinriks
lengi dags, og það var úr að hann
fór út með okkur um kvöldið.
Stóru togarabátarnir frá Allíance
voru teknir aftan úr og bundnir
í einn bryggjukrókinn á Grand-
anum, og þarna lágu þeir, þung-
ir og klossaðir.
Nótin, sem var of grunn lá í
þeim í tveimur litlum hrúgum.
Bátarnir hans Páls voru teknir
á síðuna, þeir voru liðlegri og nót-
in var nægilega djúp. Svo var
farið aftur upp í Hvalfjörð og
byrjað að kasta, nú var hún inni.
Samt var eitthvað að, þessir vönu
sjómenn urðu eitthvað hikandi
og fáimandi í handtökum sínum.
Það náðist ekkert samspil milli
skipstjóra og áhafnar. Páll böl-
232
sótaðist milli bátanna, hásetarn-
ir urðu þrjózkufullir á svipinn
og ýmislegt gekk á afturfótunum.
Það var orðljótur maður hann
Páli ef illa gekk. En hann var
nú ekki okkar skipstjóri og undir
niðri vorum við farnir að bera
nokkuð mikla virðingu fyrir
Árna Hinriks. Svo var búið að
draga inn nótina. Það var mikil
síld í henni, bátarnir voru tekn-
ir á síðuna, byrjað að þurrka upp,
það gekk illa, nótin var óklár, það
voru í henni stórir pokar fullir
af síld, okkur gekk erfiðlega að
fá þetta klárt. Páll göslaðist í
þessu og tók hvert skipstjóratak-
ið eftir annað, þar til loksins yfir
hann gekk. Hann rétti sig upp
og sagði :Stoppið, nú skulum við
taka mynd af þessu.
Okkur féllust snöggvast hend-
ur síðan lutum við aftur yfir
vinnu okkar þegjandalegir á svip.
Loksins hafðist að þurrka upp,
þá var farið að háfa, ég var á
spilinu. Það gekk illa að háfa.
Páll var við háflásinn, úr honum
var langur vír, sem náði aftur
að stýrishúsi, þar í ganginum
stóð Páll og kippti í vírinn, þegar
háfurinn skyldi tæmdur, og þarna
dansaði hann nú fram og aftur
og bannsöng öllu bæði dauðu og
lifandi.
Svo var það, að mér hafði lán-
azt að ná fullum háf upp fyrir
lunninguna. Páll kippti í með ill-
yrði á vör, en þar sem háfurinn
var fullur, var kippurinn sem
hann tók meiri en venjulega og
kippti Páli fram á fjórar fætur
í síldarbinginn með andlitið á
kaf í alltsaman, þá var mér nú
nóg boðið. Eg lagðist fram á spil-
ið og skellihló. Páll reis seinlega á
fætur gaut til mín augum og
sagði: Sjáið helvítið, hann hlær
bara.
Jæja, svo hafðist að klára úr
nótinni. Það var kastað aftur með
álíka bægslagangi. Það var farið
að bjarma fyrir nýjum degi, er
hún Angilía flaut þarna í dýpinu
með fullfermi.
Við vorum þögulir á heimleið-
inni og Páll mælti ekki orð af
vör. Þegar í land var komið, lét
hann færa báta sína sem skjótast
yfir að sínu eigin skipi. Ekki
bauðst hann til að fara aftur, um
það bað hann heldur enginn. En
mest dáðist ég að því, hvað lítið
fór fyrir Árna Hinriks í þessari
hrotu. Nú lágum við þarna við
Grandann og biðum eftir löndun.
Það var yfir okkur einhver deyfð,
við höfðum ekki borið gæfu til að
lynda við aflamanninn Franska-
Pál og framundan var sama
stritið með of grunna nót, sem
ekki náði niður í síldina. Að vísu
var tæknin á næsta leiti, en hún
var ennþá svo langt undan, að
við gátum ekkert til hennar sótt
og fyrst ekki var hægt að sækja
neitt til framtíðarinnar, því þá
ekki að fara aftur í tímann, eitt-
hvað varð að gera. Við fengum
löndun morguninn eftir. Árni
Hinriks stóð í stýrishúsinu með-
an við lönduðum, aldrei sá ég
hann eins brúnaþungan og þá,
það var auðséð að eitthvað var að
brjótast um í honum.
Svo eftir hádegið er við höfð-
um tekið vatn og kost, olíu og
þessháttar, var sleppt. Við Árni
vorum í stýrishúsinu út af höfn-
inni, hann leit á mig annað slagið
eins og hann vildi eitthvað segja,
en sagði ekkert. Svo kom einhver
og tók stýrið. Árni stóð við lunn-
inguna og horfði brúnaþungur
og hugsandi á nótabátana frá
Allíance. Ég fór annars hugar
niður í vél og var þar eitthvað
að dótast, en eftir æði stund kom
Árni niður í vél. Hann var þó
ekki vanur að vera niðri í vélar-
rúmi, hann gaut hornauga til
Skandíunnar, sem snerist óaf-
látanlega um miðpúnkt sinn, leit
hann upp í keisinn, dæsti og sett-
ist á bekkinn fyrir aftan vélina.
Ég leit af vinnu minni þurrk-
aði mér um hendumar, og kveikti
mér í sígarettu og settist við hlið-
ina á honum, svo sátum við
þarna og þögðum dálitla stund.
Svo sneri Árni sér að mér og
spurði, hvort ég ætti ekki eitthvað
þungt járnstykki handa sér. Jú,
það var eitthvað til af járni frá
Skandíunni. Hvað ætti það að
vera þungt? Svona fimmtíu til
VÍKINGUR