Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 41

Hornblower
fer til sjós
eftir C. S. Forester
Bóröur Jakobsson þýddi
Áhlaupið
Þegar Buckland hafði mistekizt
að eyða sjóræning’junum við
fyrstu tilraun, þá hallaðist hann
að því að láta þá afskiptalausa
og halda til Jamaica,en hann gat
samt ekki látið vera að hugsa um
rannsókn þá, sem fram mundi
fara og hann yrði að standa þar
fyrir máli sínu. Hefði hann kom-
ið sigrihrósandi og með sjóræn-
ingjaskipin að herfangi, þá hefði
honum verið fagnað og með hon-
um mælt vegna velgengninnar, og
rétturinn myndi líklegri til þess
að ákveða að hann hefði gert rétt
í því að hefta Sawyer skipherra.
Það var annað en að verða að
játa ósigur, níu menn fallna og
tuttugu særða. Hann réði því af
að senda eftir Hornblower og
heyra tillögur hans, en á þær
hafði Bush minnst.
Hornblower lagði til að snúa
aftur til Skotaflóa, landsetja þar
að næturlagi hundrað sjómenn
og áttatíu herliða, og gera óvænta
skyndiárás í dögun. Að venju
hikaði Buckland, en hann eygði
tækifæri til þess að hefna ófara
sinna og ná sigri. Hann sá líka
möguleika á öðrum og enn meiri
ósigri, en að lokum samþykkti
hann þetta, og skipaði Bush að
taka að sér stjórn landgönguliðs-
ins með Hornblower sem næst-
ráðanda sinn.
Þegar sem þetta var ákveðið,
var haldið til Skotaflóa, sem lá
hinumegin skagans þar sem virk-
ið stóð, og svo hófst undirbúning-
urinn. Skömmu fyrir miðnætti
komu þeir að staðnum, sem Horn-
blower hafði tekið eftir þrátt
VlKINGUR
fyrir sjóveikina, og litizt bezt
á til landgöngu.
Hafgolan haf ði lægt með öllu, og
það var sá tími nætur, þar sem
loftþrýstingur yfir hafi og landi
var jafn. Ekki langt undan landi
blésu staðvindarnir eins og þeir
höfðu alltaf gert, en við strönd-
ina var rakamettað logn. Bylgjur
Atlantshafsins brotnuðu langt
úti, en enduðu eins og kröftugur
maður eftir langv-arandi veikindi
í kraftlausu löðri við ströndina.
Rétt við nesið var gil, sem ár-
spræna hafði rist þar niður, og
við minnið var góður lendingar-
staður. Nóttin var dimm, særinn
logaði af maurildum, og bátarnir
drógu eftir sér bj arta rák og lýsti
af árablöðunum. Bátarnir sýnd-
ust næstum fljóta á eldi, því að
árablöðin skildu eftir skæra birtu
þegar þeim var difið í og árunum
lyft aftur.
Landtakan gekk eins og í sögu,
mennirnir þurftu aðeins að stíga
útbyrðis, í svo sem klofdjúpt,
glitrandi vatn og halda byssum
sínum á lofti og skotfærum, svo
að ekkert blotnaði. Jafnvel reynd-
um sjógörpum fannst til um
maurildin, en yngri mennirnir
þvöðruðu æstir um þetta, þar til
öllum var sagt að halda sér sam-
an. Bush var einn hinna fyrstu
á land og var með sjóriðu, en þá
kom dökkur skuggi og sagði:
„Mínir menn eru allir komnir
á land.“
„Ágætt, herra Hornblower."
„Ég legg þá af stað upp gilið
með framverðina, herra?“
„Já, herra Hornblower. Fylg-
ið fyrirmælunum."
Bush var eins æstur og róleg
þjálfun hans og stöðuga skap-
íyndi leyfði honum frekast að
vera. Honum hefði fallið bezt að
lenda þegar í átökum, en sú var-
kára áætlun, sem hann hafði gert
með Hornblower, leyfði það ekki.
Hann stóð meðan menn hans
fylktu sér, og Hornblower kom
skipan á hina deildina.
„Þið stjórnborðsmenn! Þið
fylgið mér fast eftir, og hver
maður á að vita af þeim næsta
á undan. Munið að byssur ykkar
eru ekki hlaðnar, svo að það er
gagnlaust að spenna gikk þótt
við mætum óvini. Þar verður kalt
stál að koma til sögu. Sé nokkur
ykkar svo mikið flón að hlaða
byssu og hleypa af, þá fær sá
hinn sami fjórar tylftir vel úti
látnar við uppgönguna á morg-
unn. Því lofa ég ykkur. Woolton!“
„Herra.“
„Þú rekur lestina. Fylgið mér
nú eftir.“
Flokkur Hornblowers hvarf út
í myrkrið, og herliðarnir voru að
ganga á land, en rauða stakka
þeirra bar við maurildabjartan
sjóinn. Hvít krossbelti þeirra sá-
ust óljóst þegar þeir röðuðu sér
upp tveir og tveir saman, en for-
ingjar þeirra skipuðu fyrir. Með
vinstri hönd á sverðshjöltunum
athugaði Bush með þeirri hægri
hvort byssur hans væru á réttum
stað og skothylki í vasanum. For-
ingjarnir komu og tilkynntu að
menn þeirra hefðu fylkt sér, en
Bush sagði aðeins að þeir hefðu
sín fyrirmæli að fara eftir. Svo
var byrjað að klifra upp gilið og
það var all torsótt, og sumir voru
klunnalegir og glamraði í her-
gögnum og einhver rann til og
bölvaði.
„Ríghaldið ykkur saman,“ urr-
aði liðþjálfi, en foringinn hvæsti
um öxl:
„Þögn!“
Áfram og upp á við. Gróður-
inn var hér það hávaxinn að
stjörnubirtan náði ekki að skína,
og Bush varð að þreifa sig áfram
yfir klungrin, másandi og blás-
andi þótt hann væri maður sterk-
legur. Eldflugur sáust hér og
hvar, en langt var síðan Bush
hafði séð þær, og hann skeytti
þeim engu. Æst og óstöðvandi
þvaðrið í hermönnunum gerði
honum gramt í geði. Það sauð
vonzkan í Bush þegar hann hugs-
aði til þessara bjálfa, sem stofn-
uðu öllu í hættu með þessu
heimskulega blaðri.
„Ég skal tala utan í þá,“ sagði
Whiting undirforingi og hægði
svo á sér, að flokkurinn náði hon-
um.
Ofar heyrðist mjóróma rödd,
241