Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 43

að halda sér í skefjum frá því
að ganga greiðar. Þegar hann
átti nú von á því að til skarar
skriði. Bush sá sjálfur hve á-
lappalega hann gekk, en fann
jafnframt til þess að hann mat
þrotlausan dug undirmanns síns.
Hann fór að ræða um áhlaupið
við Whiting.
Undirforingi beið þeirra við
mynnið á gilinu, en Bush lét orð
ganga um að nema staðar, og
stöðvaði loks fylkinguna. Hann
hélt áfram sjálfur til þess að
skoða sig um, og þeir Horn-
blower og Whiting horfðu á út-
línur kastalans þar sem hann bar
við loft. Það virtist meira að
segja vera hægt að greina fána-
línuna við flaggstöngina. Spenn-
an var nú horfin. Bush og grett-
an, sem hafði verið á andliti hans
síðasta hluta fararinnar, var nú
VlKINGUR
orðin að skapgóðum svip, en eins
og ástatt var, þá kom það að engu
haldi. Öllu var niðurskipað í
snatri, skipanir hvíslaðar fram og
aftur, og loka varnaðarorð. Þetta
var til þessa hættulegasti hluti
ferðarinnar þegar mennirnir fóru
upp í gilið og dreifðu sér síðan til-
búnir til áhlaups. Hvísl frá
Whiting gerði Bush nokkuð
hugsandi.
„Á ég að gefa leyfi til þess
að hlaða, herra?“
„Nei,“ svaraði Bush að lokum,
„kalt stál.“
Það væri of hættulegt að láta
hlaða allar þessar byssur í myrkr-
inu. Það mundi ekki aðeins heyr-
ast glöggt þegar krassarnir væru
notaðir, heldur var líka hætta á
því, að einhver bjálfinn tæki í
gikkinn.
Hornblower lagði af stað til
hægri, en Whiting með sjóliða
sína til vinstri, en Bush lagðist
niður í miðjum flokki sínum og
átti að sjá um miðhlutann. Hann
verkjaði í leggina af hinni ó-
venjulegu áreynslu, og þegar
hann lagðist útaf, var eins og
höfuð hans tæki að rórilla af
þreytu og svefnleysi. Þó fannst
honum biðin ekki löng. Árarað-
ir á sjó, með löngum vöktum og
viðburðarlausum, og löng styrj-
aldarár, þar sem ekkert hafði
gerzt, höfðu þjálfað hann í því
að bíða. Sumir mennirnir náðu
því að sofna þarna í gilinu, og
oftar en einu sinni heyrði Bush
hrotur hætta snögglega vegna
þess, að næsti maður hnippti í
náunga sinn.
Nú, jæja — hvað? Var himinn-
inn loksins, þarna bak við virk-
ið ekki tekinn að lýsast: Eða var
það bara tunglið, sem hafði hækk-
að upp yfir skýjabólstra? En
allstaðar nema — þarna — það
var þar án efa fölvi, sem ekki
hafði verið þar. Bush hreyfði sig,
og það fór illa um byssurnar í
belti hans, en þær voru spenntar
til hálfs, og hann varð að muna
að spenna þær alveg upp. Úti
við sjóndeildarhring vottaði fyrir
bjarma sem blandaðist purpura-
dimmum liimninum.
„Látið berast,“ sagði Bush.
„Búist til bardaga.“
Hann beið þess að þetta bær-
ist milli manna, en á skemmri
tíma heldur en það gæti hafa
orðið, heyrði hann óróahávaða í
gilinu.
Skollans fíflin, sem alltaf var
að finna í hverjum flokki manna,
höfðu farið að hreyfa sig strax
og þeir fengu boðin, ef til vill
án þess að láta þau ganga lengra.
Þetta mundi smita frá sér og það
byrjaði yzt í flokknum og kom
aftur inn að miðjunni þar sem
Bush var, tvær raðir af mönnum,
sem stóðu upp og röðuðu sér, og
Bush reis líka á fætur. Hann
greip sverð sitt og óg það í hendi
sér, en síðan tók hann skamm-
byssurnar vinstri hendi og dró
þær alveg upp. Til hægri heyrð-
ist glamra í málmi, og voru sjó-
243