Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Side 29

Séð út Hvalfjörðinn yfir hvalstöðvarplanið. Fjörðurinn á langa sögu að baki, cl'ki
aðeins á spjöldum Islendingasagna heldur einnig í dag í átökunum um yfirráðin
á Atlantshafi. ,1 þessari frásögn er það síldin, sem setti svip sinn á fjörðinn, en
þá töldu menn sér trú um, að síld gengi þar inn á hverju ári. Þá varð tilefni til
að reisa stóra síldarverksmiðju á Reykjavíkursvæðinu, sem fékk allt annað hlut-
verk en að bræða síld.
þekkti ekki reglurnar í leiknum,
er úrskeiðis gekk.
Eg kom á markalínuna við
Lofts-bryggjuna og hélt áfram
vestur í bryggjuhúsið, þar sem
hann Þorsteinn var að lögskrá.
Nú gaf ég mér tíma til að líta
yfir hópinn, þeir báru flestir
harðlegt yfirbragð; einkenni
þeirra sem ekki láta sér allt fyr-
ir brjósti brenna. Þetta voru víst
allt ævintýramenn, þó sá ég eitt
ljóslokkað höfuð, það var ungur
maður sem særinn kallaði til sín
í fyrsta sinn til leiks. Við skrif-
um allir undir ráðningarsamn-
inginn, og nú vantaði annan vél-
stjóra. Hann var ekki fyrir hendi.
Nú var gengið á röðina og
spurt um fyrrverandi atvinnu og
hæfni manna.
Það var Höskuldur sem kom
í minn hlut, annar vélstjóri. Hann
var flugmaður. Svo var þessu
lokið, við fórum aftur vestur yfir
markalínuna og um borð. Það var
farið út um kvöldið.
Við slepptum og settum bátana
aftaní, sigldum síðan á hægustu
ferð út úr höfninni, við jukum
ferðina út með Engeynni og sett-
um síðan stefnuna á Akrafjall.
Við brydduðum lauslega upp á
samræðum, hver við annan, svona
til þess að þreifa fyrir okkur,
hvers við mættum vænta af hverj-
um og einum, í raun og veru var
það tilgangslaust, við mundum
ekki kynnast fyrr en vinnan
þrýsti okkur saman. Leiðin sótt-
ist vel upp í Hvalfjörð, enda var
hún ekki löng.
Við fórum að sjá Ijósin á flot-
anum, þar sem hann var að veið-
um í dýpinu út af Hvaleyrinni, í
þessum þrönga firði þar sem
allt hafði verið hreyfingarlaust
síðan á stríðsárunum. Við færð-
umst nær og nær og spennan
jókst, við vorum komnir í síldina.
Það var stoppað utanhallt við
flotann, bátarnir dregnir að síð-
unni, svo var lónað innan um
flotann til að kanna aðstæður.
Það var mikið að gera, þetta
hafði komið svo snöggt og óvænt
að mönnum hafði ekki hugsazt
að útbúa ljós á bátana, þeir höfðu
VlKINGUR
heldur aldrei þurft að nota ljós,
voru því flestir Ijóslausir þarna
í firðinum.
Við máttum hafa okkur alla
við til þess að lenda ekki á þeim,
eða í nótum þeirra. Veiðarnar
voru í algleymingi, það heyrðust
brestir og brothljóð þegar bát-
ar í’ákust saman í myrkrinu, loft-
ið kvað við af blóti og formæl-
ingum, hi’óp og köll gullu við er
óþolinmóðir eljumenn töluðu til
háseta sinna. Við fylltumst veiði-
ákafa eins og aðrir. Á dýptar-
mælinum hóf síldartorfan sig frá
botninum eins og svartur veggur.
Það var látið fara þarna í miðri
þvögunni, við vorum ljóslausir
eins og aðrir, ég andæfði við ann-
an nótarvænginn og reyndi að
lýsa upp umhverfið með dekk-
ljósunum, það lýsti ekki neitt.
Þeir kláruðu kastið og ég tók þá
á síðuna. Það var burnm. Við
köstuðum alla nóttina, en nótin
var of grunn, við sleiktum ofan
af torfunum, en það urðu aldrei
nema þrír eða fjórir háfar, menn
voru að niðurlotum komnir af
þreytu og vonbrigðum. Hávaðinn
frá flotanum glumdi í eyrum okk-
ar. Svo fór að grána fyrir degi.
Á dýptarmælinum urðu síldar-
torfurnar gisnari og færðu sig
niður á meira dýpi og hurfu síð-
ast með öllu. Svo varð albjart.
Skarfarnir komu fljúgandi utan
frá hafinu og röðuðu sér á skerja-
garðinn. Tvö útigangshross stóðu
fremst á Hvaleyrinni.
Ýmsir bátanna höfðu látið á
sjá um nóttina, þarna seig einn
áfram með brotnar þilj ur og gap-
andi borðstokk, eins og hann
væri að koma úr sjóorustu.
Þeir sem höfðu fengið full-
fermi um nóttina, voru að gera
klárt undir heimferðina. Hinir
lónuðu uppundir Hvaleyrina og
létu falla, þá var ekkert sem
minnti á síldveiðar, nema bát-
arnir sem lágu undir Eyrinni og
nokkrar dauðar hafsíldir sem
máfarnir tíndu upp úr firðinum.
Við Angelíu-menn vorum þreytt-
ir og nutum hvíldarinnar. Þegar
ég var að fara að leggja mig sá
ég hvar Árni Friðriksson stóð á
dekkinu og gaf nótarmanni all
ískyggilegt augnaskot. Góða veðr-
ið hélzt, í rökkrinu hífðum við
akkerið og lónuðum út á dýpið.
Bátarnir streymdu að og lónuðu
þarna á dýpinu og biðu síldar-
229