Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Qupperneq 31

við hliðina á okkur, þá gáfumst
við upp undir morguninn, þegar
síldin lækkaði sig og lögðumst
undir Eyrina, sváfuni til kvölds.
Þá byrjaði sama sagan aftur. Það
var ákveðið að fara til Reykja-
víkur morguninn eftir og reyna
að fá nýja nót.
Þegar birti þá sáum við að tvö
skip höfðu rekið norður á fjöru-
grunn. Þar lágu þau á þurru. Þau
höfðu verið að háfa um nóttina
og rekið á grunn. Þar lágu þau
á þurru um fjöruna full af síld.
Svona var það, sumir fengu meiri
síld en þeir höfðu þörf fyrir. Við
settum bátana aftaní, keyrðum
heimleiðis og lögðumst vestur
við Grandann. Þar var allt á öðr-
um endanum, allir bátar fullir af
síld, bryggjurnar hálar af síldar-
hreistri, bílarnir keyrðu síldina
dag og nótt. Allt var orðið fullt
af síld. Þá var síldinni ekið í
stórar hrúgur úti á víðavangi í
nágrenni bæjarins.
Við fórum að grennslast eftir
annarri nót, nei það var engin
nót til, nú vantaði allar nætur.
Það voru fleiri en við, sem vant-
aði nót og undir rökkrið hrökkl-
uðumst við út úr höfninni, við lít-
inn orðstír og þegar við komum
út fyrir Engeyna stoppaði Árni
Hinriks og lét reka, svo lónaði
hann af stað aftur, og inn með
henni að austanverðu og inn í
Eiðisvíkina, eins og sært dýr, sem
dregur sig úr hjörðinni og leitar
einveru.
„Hér ætla ég að vera“ sagði
Árni Hinriks. Það er sama hvar
maður er. Svo fórum við allir í
kvöldmatinn, maturinn var góður
og kokkurinn í góðu skapi og
kjaftaði á honum hver tuska, okk-
ur dvaldist því lengur en venju-
lega. Ég var fyrstur upp. Á aðra
hönd blasti við iðandi ljósadýrð
borgarinnar, en eitt og eitt ljós
á stangli á sveitabýlum á Kjalar-
nesinu. Ég kveikti á dýptarmæl-
inum. Hvað vorum við strandaðir
eða hvað? Nei, þarna var botnlín-
an, síðan eins og svartur veggur
upp í kjöl, þetta var síld. Ég rak
upp öskur, klárir! og allir komu
hlaupandi og nú voru svo sannar-
VÍKINGUE
lega hendur látnar standa fram
úr ermum. Við fylltum um nótt-
ina. í morgunsárið skreið hún
Angelía með fullfermi út af vík-
inni. Það var svo sem hægt að fá
síld þarna, ekki var svo djúpt,
skrúfusjórinn rótaði leirnum upp
af botninum, þegar við renndum
út af víkinni.
Við lögðumst upp að Grandan-
um og bárum okkur mannalega,
nú vorum við þó með fullfermi
eins og hinir. Öngþveiti hafði
aukizt, allir voru orðnir þreyttir
cg syfjaðir. Það var komið hálf-
gert löndunarstopp. Við gátum
ekki fengið löndun fyrr en daginn
eftir.
Það fóru allir í land nema við
Höskuldur, við tókum að okkur
að passa bátinn og fórum niður í
vélarrúm til að ditta eitthvað að
Skandíunni. Það var margt að
lagfæra. Hún var hætt að kúpla
almennilega í sundur, skrúfuöx-
ullinn snerist með, svo skipta
þurfti skrúfunni á skurði.
Undir kvöldið hættum við öllu
brasi og þvoðum okkur, settumst
svo að í lúkarnum og drukkum
kaffi. Ég virti Höskuld fyrir mér,
það var ekki hægt annað en láta
sér falla vel við þennan svip-
hreina og drengilega mann, hann
var ekki heldur eins og sveitar-
drengur sem er að fara til sjós
í fyrsta skiptið, handtök hans
voru fullsæmandi fyrir hvaða
sjómann sem var, en það var ein-
hver þunglyndissvipur eins og
eitthvað hefði brugðizt honum;
eitthvað sem hann mundi ekki
segja hverjum sem væri.
Ég dró upp hálfflösku af áka-
víti undan ltoddanum mínum og
hellti út í kaffið, strax við fyrstu
könnuna fór að slakna á tauga-
spennunni, sem veiðiákafinn
hafði sett okkur í um nóttina,
svo fór að losna um málbeinið
á okkur, við spjölluðum fyrst um
einskisverða hluti, síðan um það
sem meira máli skipti og menn
kynntust betur hver öðrum. Hann
sagði mér það, sem mér lék for-
vitni á að vita, hvers vegna hann
atvinnuflugmaðurinn væri hér
annar vélstjóri á henni Angilíu
og tæki þátt í Hvalfjarðarævin-
týrinu. Hann hafði farið út til
Kanada á flugskóla, að honum
loknum fékk hann sín flugmanns-
réttindi, síðan var hann eitt ár
flugmaður á fiskflutningarflug-
vel við Manitópavatnið. Svo greip
heimþráin hann, hann, fór til
gamla landsins fullur bjartsýni
og áhuga að vinna gamla landinu
sínu sem bezt gagn, en gamla
landið hans brást honum eins og
fleirum ungum mönnum, sem
koma utan úr heimi. Islenzk
stjórnvöld vildu ekki viðurkenna
flugmannsréttindin hans, kann-
ski var ekki annað að, en flugið
var ungt og flugvélarnar senni-
lega færri en flugmennirnir og
Höskuldur hafði við orð að fara
aftur til Kanada.
Við kláruðum úr bokkunni og
létum hverjum degi nægja sína
þjáningu. Við settum vaktir,
Höskuldur fór að sofa, en ég ætl-
aði að standa til miðnættis.
Ég fór upp í stýrishús lagðist
út í gluggann og hlustaði á þys
borgarinnar. Bátarnir voru að
fara út, þeir flýttu sér upp í
Hvalf j örð.
Vetrarmjöllin var kyrr og
hljóð, þeir mundu fá góða nótt
upp í Hvalfirðinum. Um mið-
nættið vakti ég Höskuld og hann
tók vaktina, sjálfur lét ég koj-
una geyma mig. Við fengum lönd-
um daginn eftir, við vorum ekkert
að flýta okkur, inn á Víkina. Nú
fóru ekki allir í mat heldur stóðu
í stýrishúsinu fullir áhuga á veið-
unum. En nú sást ekki högg á
mælinum. Svo fóru menn að tín-
ast í matinn, þeir fyrstu hálf
laumulegir, stóðu lengi við lúkars-
kappann og skimuðu í allar áttir,
svo þegar lítið bar á stungu þeir
sér niður.
Það var leitað alla nóttina og
það fannst engin síld. Við leituð-
um Eiðisvíkina, Kollafjörð inn í
sundin og Kleppsvíkina, en við
urðum ekki varir. Borgarljósin
blikuðu þarna í Kleppsvíkinni;
bjarma þeirra sló á víkina og
vafði hana dularfullt rökkur.
I birtingu fórum við upp í
Hvalfjörð, við mættum bátum
231