Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 47

rauður af nýrri dögun. í um það
bil þriðjungshæð af hvorfilpunkti
tók við annar og eðlilegri litur,
en meðan Bush rétt aðeins stað-
næmdist til þess að líta til upp-
rennandi sólar, tók hið rauða að
fölna, en blár himinn og hvít
ský komu í staðinn. Þetta var
tíminn, sem árásin hafði staðið
yfir, fáar mínútur frá fyrstu
dagrenningu til sólarupprásar í
hitabeltinu. Bush stóð þarna og
skildi þetta furðulega fyrirbæri
— því að það hefði allt eins getað
verið kvöldsett að svo miklu leyti,
sem honum viðkom.
Þarna uppi á byssustæðinu var
allsherjar útsýn yfir flóann.
Þarna var ströndin hinumegin,
grynningarnar, sem Renown
hafði strandað á, (var það í gær
eða hvað?), og hæðótt landið þar
upp af, en virkið á ströndinni
við oddann skar sig skýrt frá
þessu öllu. Til vinstri lá tanginn
og lækkaði út í nesið við Samaná-
flóa, og hinumeginn mátti greina
safírbláan flöt Skotaflóa, en þar
lá Renown, og siglur hennar með
hefluð segl. f þessum fjarska leit
skipið út eins og fallegt leikfang.
Bush næstum því saup hveljur,
ekki af því hversu fagurt var allt,
heldur af því hve honum létti. Það
að sjá skipið, kom fyrir hann
vitinu, og nú þurfti margt að
gera og mörgu að sinna.
Hornblower kom upp á hinn
virkisvegginn. Hann leit út eins
og fuglahræða, allur rifinn og
rúfinn. Eins og Bush hafði hann
sverð í annarri hendi, skamm-
byssu í hinni. Við hlið hans var
Wellard og sveiflaði sverði, sem
var alltof stórt fyrir hann, og bak
við þá var tugur eða svo af sjó-
mönnum, sem enn létu að stjórn,
en á byssum þeirra voru stingir
og þeir voru tilbúnir til bardaga.
„Daginn, herra," sagði Horn-
blower, og ætlaði að bera hönd
að hatti sínum þegar hann áttaði
sig á að hann var með nakið
sverð í hendi.
„Góðan dag, sagði Bush eins
svefngengill.
„Til hamingju, herra,“ sagði
Hornblower. Hann var hvítur
framaní og andlit hans strengt
eins og á líki, en skeggbroddar
á kjálkum og höku.
„Þökk fyrir,“ svaraði Bush. .
Hornblower stakk pístólunni
undir beltið og slíðraði sverð sitt.
„Eg hefi náð á mitt vald öllu
þarna yfir frá,“ sagði hann og
benti.
,,Á ég að halda áfram?“
„Já, haltu áfram, herra Horn-
blower.“
Hornblower gat nú heilsað svo
sem vera bar, og tók til að gefa
snöggar skipanir og setja menn
á vörð við fallbyssurnar.
„Það komust nefnilega nokkr-
ir undan, herra,“ sagði hann.
Bush leit niður bratta hlíðina
neðan við virkið, og sá þar nokkr-
ar hræður.
„Ekki nógu margir til þess að
gera okkur óskunda," sagði hann,
og nú var hugur hans tekinn til
starfa að nýju.
„Nei, herra. Ég hefi fjörutíu
fanga, sem ég hefi sett vörð um,
við aðalhliðið. Eg sé að Whiting
er að smala þeim saman, sem
eftir eru. Ég ætla að fara núna,
ef ég má, herra.“
„Gott,“ sagði Bush.
Einhver hafði að minnsta kosti
haldið viti sínu öllu meðan á á-
hlaupinu stóð. Bush hélt áleiðis
eftir veggnum. Skammt frá stóðu
menn á verði.
„Hvað eruð þið að gera
þarna?“ spurði Bush.
„Þetta er púðurgeymslan,
herra,“ sagði sá sem fýrir þeim
var. „Við eigum að gæta hennar.
„Skipaði herra Hornblower
svo fyrir?“
„Já, herra, hann gerði það.“
Nokkrir aumingjalegir fangar
liúktu út við aðalhliðið, og Horn-
blower hafði sagt frá þeim. En
hann hafði ekki nefnt aðra varð-
menn. Einn við virkisbrunninn,
aðra við hliðin. Woolton, sá und-
undirforingjann, sem ákveðnast-
ur var, stóð við timburbyggingu
og sex menn með honum.
„Hvaða skyldum gegnið þið
hér ?“
„Við gætum matvælanna,
herra. Það er áfengi hérna inni.“
„Gott,“ sagði Bush.
Ef þessir brjálæðingar, sem
áhlaupið gerðu — til dæmis sjó-
liðinn, sem Bush varð að verjast
— hefðu komizt að áfenginu, þá
hefðu þeir orðið óviðráðanlegir
með öllu.
Abbott, miðskipsmaðurinn, sem
stjórnaði deildinni með Bush,
kom á spretti.
„Hvern fjandann hefurðu ver-
ið að gera?“ spurði Bush hrana-
lega. „Eg hefi ekki séð þig síð-
an áhlaupið byrjaði.“
„Mér þykir það leitt, herra,“
baðst Abbott afsökunar, og auð-
vitað hafði árásin tryllt hann
eins og hina, en það var ekki nóg,
ekki sízt þegar Bush sá hvar
Wellard var hjá Hornblower og
gætti fyrirmæla sinna.
„Sjáðu strax um að gefa
skipinu merki,“ skipaði Bush.
„Það ætti að hafa verið gert fyr-
ir fimm mínútum. Hafðu þrjár
fallbyssur tilbúnar. Hver bar
fánann? Finndu hann og segðu
honum að draga hann upp yfir
spánska flagginu. Af stað og
flýttu þér, fjandinn hirði það.“
Sigurinn gat verið sætur, en
það hafði enginn áhrif á skapið,
sem Bush var nú í, þegar aftur-
kastið kom. Bush hafði hvorki
neitt svefns né matar, og þótt ef
til vill hefðu liðið svo sem tíu
mínútur frá því að virkið var
unnið, þá nagaði samvizkan hann
út af þessum tíu mínútum. Það
var margt, sem hefði verið hægt
að gera á þeim tírna. Það var
léttir að snúa sér frá þessu
glappaskoti, og ráðgast við
Whiting um gæzlu fanganna.
Þeir voru allir komnir út nú, um
það bil hundrað hálfnaktir menn,
og svo sem tuttugu konur með
hárið flaksandi og hálfklæddar.
Nokkrir múlattar voru þarna og
fáeinir negrar, en flest voru
þetta Spánverjar. Næstum allir
þeir sem fallið höfðu voru al-
klæddir, í hvítum einkennisfötum
með bláum bryddingum, þetta
voru karlmennirnir, sem höfðu
þannig tekið út refsingu fyrir
hirðuleysi sitt og vangeymslu.
„Hver stjórnaði?" spurði Bush.
VÍKINGUR
247