Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 42

sem reynt var að draga niður í,
eftir því, sem eigandinn bezt
kunni, og Bush var heilsað utan
úr myrkrinu.
„Herra Bush?“
„Já.“
„Þetta er Wellard, herra. Herra
Hornblower hefur sent mig hing-
að til baka fyrir leiðsögumann.
Hér ofan við er graslendi."
„Gott og vel,“ sagði Bush.
Hann nam sem snöggvast stað-
ar og þurrkaði svitann framan
úr sér, en flokkurinn kom á hæla
honum. Það var ekki upp á við
að fara þegar þeir héldu áfram.
Wellard fór með þá fram hjá
trjáþyrpingu, og það reyndist
rétt, að Bush fann gras undir
fótunum og gat gengið hraðar,
þótt á fótinn væri, en slétt borið
saman við gilið. Rödd heyrðist
í myrkrinu.
„Vinir,“ sagði Wellard. „Þetta
er herra Bush.“
„Gott að sjá yður herra,“ sagði
röddin — Homblower.
Hornblower kom fram úr
myrkrinu og gaf skýrslu.
„Mínir menn allir hér rétt und-
an, herra. Ég hefi sent Saddler og
tvo góða menn á njósn.
„Ágætt,“ sagði Bush, og meinti
það.
Herliðaforinginn var að gefa
skýrslu. Hann sagði alla komna
nema Champman, sem hafði snú-
izt í ökla, „eða svo segir hann,
herra. Lét hann eiga sig þarna
eftir.“
Bush sagði honum að láta
mennina taka sér hvíld, því að
líf um borð í skipi var ekki bein-
línis þjálfun til þess að klifra
fjöll í hitabeltinu, alveg sérstak-
lega þar sem dagurinn áður hafði
verið strangur og erfiður.
Við erum hér á hæðarhryggn-
um, herra“ sagði Hornblower.
„Héðan má sjá yfir í flóann.“
„Þrjár mílur frá virkinu, held-
urðu?“
Bush ætlaði sér ekki að spyrja
því að hann hafði stjórnina á
höndum, en Hornblower var svo
tilbúinn með svarið, að hann gat
ekki látið það vera.
„Ef til vill. Það eru að minnsta
kosti ekki fjórar míl'ur. Dögun er
eftir fjórar stundir og tungl fer
að sjást eftir hálftíma.“
„Já.“
„Það er einhver slóði eða stíg-
ur eftir hryggnum, herra, eins
og við mátti búast. Hann ætti
að liggja að virkinu."
Þakka fyrir Hornblower. Við
skulum halda áfram. Þú gerir svo
vel að vera í farabroddi með þinn
flokk.“
Þeir héldu af stað. Á leiðinni
skiptist á hávaxið gras og runn-
ar. Víðast hvar var auðvelt að
komast áfram. en sumsstaðar var
grasið svo þétt og þvælið, að það
olli þeim nokkrum erfiðleikum.
Að jafnaði gátu þeir þó gengið
nokkuð þétt saman, enda voru
augu þeirra nú tekin að venjast
dimmunni, og stjörnuskin auð-
veldaði þeim að fylgja slóðinni.
Bush þrammaði áfram í farar-
broddi sjóliðanna, með Whiting
sér við hlið, en myrkrið lagðist
um þá eins og voð. Það var eitt-
hvað draumkennt við þessa
göngu, ef til vill vegna þess, að
hann hafði ekki sofið í sólarhring
og var sljór af þreytu, sem hafði
þjakað hann allan þennan tíma.
Allt í einu hvumpaði í Whit-
ing því troðningurinn hafði
beygt til hægri, og nú höfðu þeir
farið yfir hrygginn og sáu til fló-
ans. Hægra megin sáu þeir
nokkuð glöggt til sjávar, því að
tungl braust þar fram um skýja-
þykkni og glampaði á sjávarflöt-
inn öðru veifi.
„Herra Bush.“ Það var Well-
ard, sem talaði til hans, og var
nú styrkari í máli en hið fyrra
skiptið.
„Hér er ég.“
„Herra Hornblower sendi mig
aftur, herra. Við höfum rekist á
nautgripi og raskað ró þeirra, og
nú ráfa þau um.“
„Þakka yður fyrir, ég skil,“
sagði Bush. Bush hafði takmark-
að álit á venjulegum manni, og
enn minna á þeim, sem hann
hafði yfir að ráða. Hann vissi
vel að ef þeir rækjust á naut-
gripi í myrkrinu á stígnum, þá
mundu þeir án efa halda að þar
færi fjandmaður. Þetta mundi
valda æsingi og óróa og það þótt
ekkert væri skotið.
„Segið herra Hornblower að ég
ætli að nema staðar svo sem
korter.“
Hvíld og tækifæri til þess að
korna reglu á liðið var undir
öllum kringumstæðum æskileg,
svo lengi, sem tími mátti missast
til þess. Meðan áð var mátti vara
mennina almennt og sérstaklega
við því, að hugsanlega gætu þeir
mætt búpeningi. Hins vegar vissi
Bush að það mundi ekki verða
að gagni að láta orð ganga til
mannanna, reyndar hættulegt þar
sem þetta voru þreyttir og sljóir
menn.
Þegar hersingin hélt af stað
aftur, kom renglulegur maður í
ljós, Hornblower og bar við mána.
Hann skrefaði við hlið Bush og
gaf skýrslu.
„Ég hefi komið auga á virkið,
herra.“
„Er það?“
„Já, herra. Um það bil mílu
héðan er gljúfur og virkið er
hinumegin við það, Það ber við
loft. Hálfa mílu eða svo á undan
skildi ég eftir Wellard og Sadd-
ler, og skipaði þeim að nema stað-
ar.“
„Þakka fyrir,“ og Bush þramm-
aði áfram yfir óslétta slóðina.
Nú var hann farinn að vera
spenntur aftur þrátt fyrir þreyt-
una, rétt eins og tigrisdýr, sem
spennir vöðva áður en það stekk-
ur á bráð. Bush var bardagamað-
ur, og hugsunin um viðureign á
næsta leiti verkaði örfandi á
hann. Tvær stundir til dögunar,
og nægur tími.
„Hálf míla frá gilinu að virk-
inu.“
„Heldur minna ætla ég, herra.“
„Gott, ég læt nema hér staðar
og bíða birtingar."
„Já, herra. Má ég fara til
flokks míns?“
„Þér megið það, herra Horn-
blower.“
Bush og Whiting fóru rólega,
jöfnum hraða og taktföstum, sem
hæfði klunnalegasta og seinfær-
asta manni í hópnum. Bush varð
VlKINGUR
242