Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 35

yfir annað slagið, svo að allt í
einu hægði hún á sér, það fannst
þessi fíni titringur þegar kjölur-
inn straukst við sandbotninn, svo
skreið hún yfir og jók ferðina
á ný. Það fannst, að það var
ekki langt frá kjöl og niður í
botn, hreyfingarnar voru snöggar
og harðar, svo tók hún niðri aft-
ur. Jæja, það hafði stærra skip en
hún Angelía borið beinin undir
Kjalarnestöngum, en hún ramb-
aði dálítið til, svo náði hún sér
yfir og jók ferðina á ný. Ég
leit framan í félagana, það var
ekki laust við að þeir væru svo-
lítið áhyggjufullir í framan, ég
settist á bekkinn og við fengum
okkur allir sígarettu ég var smátt
að fyllast af bræði, var það mein-
ingin að við ætluðum ekki að ná
lifandi í land, svo kom okkur
saman um að fara upp að fá okk-
ur frískt loft.
Skipshöfnin var öll í stýrishús-
inu. Árni stóð við stýrið hár og
herðibreiður, brúnaþungur og
rýndi út í sortann. Það var kliður
í hólnum: af háværum samræð-
um. Ég spurði hvað væri að?
„Það tók niðri, það tók niðri“,
sögðu þeir, þá fauk bræði mín
upp og ég svaraði kalt og hryss-
ingslega: Hvern fjandann gerir
það til? Þetta kalda og hryss-
ingslega svar virtist koma yfir
þá eins og vatn úr fötu, svo
létti yfir þeim og sumir þeirra
fóru að hlæja. Árni leit til mín
þakklátum augum. Það var nú
það. 1 þessu sama veðri fauk
hænsnahús uppi á Kjalarnesi.
Sumir félaga minna sögðu seinna,
að þeir gætu svarið að þama þeg-
ar hún Angelía var strönduð í
seinna skiptið, þá hefðu þeir séð
hvíta Itala flögra með fram
lunningunni, það hefði ekki verið
snjór og við kölluðum það ahtaf
hænsnaveðrið mikla undir Kjalar
nestöngum.
Eftir langa mæðu náðum við
Engeyjarvita. Ég varp öndinni
léttar og þegar hún Angelía rann
inn úr hafnarmynninu, þá braut
yfir báða hafnargarðana. Við
lögðumst upp að Grandanum eins
og við vorum vanir og þar með
var lokið síldarvertíðinni miklu í
Hvalfirðinum, fyrir okkur Ange-
líumenn.
Jæja, ég var handlama og vélin
úrbrædd, það var tveggja tíma
saumaskapur á spítalanum og ég
bar hendina í fatla í þrjár vikur.
Vélin í Angelíu var rifin til
grunna og brætt í legur, keyptir
nýir geymar og yfirleitt allt var
sett í stand fyrir næstu vertíð.
Svo fór ég að spígspora í kring-
um hana, lágvaxinn maður í gljá-
leðursstígvélum.
Einn daginn komu þrír menn um
um borð og skoðuðu hana í hólf
og gólf. Það endaði með því að
þeir keyptu hana. Seinna lagði
hún svo af stað á vetrarvertíð,
með einn af eigendunum við stýr-
ið, annan í vélarrúmi og þann
þriðja á bryggjunni. Lágvaxinn
maður í glampandi gljáleðurs-
stígvélum.
Mér var þessi vertíð minni-
stæð og fylgdist lengur með þess-
um félögum mínum en ég var
vanur með skipsfélaga yfirleitt,
samt er nú svo komið að ég veit
ekki hvort Árni Hinriks er lífs
eða liðinn.
Fyrst tapaði ég sjónum af
Höskuldi, hann hvarf fljótlega
frá höfninni, ég hélt hann hefði
farið Vestur og sá góðlegt og
drengilegt andlit hans í gegnum
hálffrosnar rúður á flutninga-
flugvél yfir Manitópavatninu, því
Höskuldur var flugmaður.
Ég sjálfur hafði tekið poka
minn og farið í land, þótt ég sé
bara að komast á miðjan aldur.
Ég ætla mér ekki að verða eins-
konar próventumaður hjá næstu
kynslóð, sem annaðhvort ýtir
mér í land, eða lofar mér að vera,
þar til ég er farinn að skjögra
um dekkið eins og þegar ég byrj-
aði. Mann langar líka til að eiga
nokkur ár í landi. Nú er ég heima
á litlu býli undir hárri heiði,
austur á landi. Ennþá brennur
seiður hafsins í æðum mínum og
þegar vetrarbyljirnir geisa, þá
verður hann svo sterkur, að mér
liggur við ærslum. Mér finnst ég
heyra storminn hvína í reiðan-
um og ég sé gl'itta í hvítfexta
brotskafla, sem berast að fleyi
mínu og ekkert getur bjargað,
nema harðfengi hvers og eins og
þrotlaus barátta við sjó og vind.
En hérna á heiðarbýlinu, er engin
barátta, bara sitja með hendur
í skauti og hlusta, hlusta á gný-
inn í veðrinu og bíða þess að vind-
inn lægi.
Svo var það eitt vetrarkvöld
að stormurinn gnauðaði á þekj-
unni, þá greip mig þessi gamli
geigur, einhver ósjálfráð rödd
hvíslaði; það var eitthvað vont,
eitthvað sem ég mundi ekki vita
fyrr, en um seinan og þó ég hefði
eitthvað vitað, þá hefði ég ekkert
getað gert. Ég sat kvíðinn með
hendur í skauti og heyrði ókenni-
legan gný í storminum, það var
feigð í þessum stormi. Morgun-
inn eftir hafði veðrinu slotað. Ég
heyrði í útvarpinu að flugvél
hafði farið í sjúkraflug til Norð-
fjarðar kveldið áður. Hún hafði
lent í veðrinu og ekki komið fram.
Flugmaðurinn var Höskuldur og
þarna utan við Norðfjarðarhorn-
ið eða Nýpuna, þar er nú gröfin
hans Höskuldar, hann fór ekki
Vestur.
VÍKINGUB
235