Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 30

Rólegheita mynd frá Reykjavík. Minjar síldveiðanna á Faxaflóasvæðinu sjást í
rismiklum byggingum Faxaverksmiðjunnar, sem ullum síldararði næsta árs átti að
bjarga.
innar. Ég stóð við dýptarmæl-
inn, botnlínan var hrein. Þegar
myrkrið var skollið á, fóru að
koma punktar á mælinn, sem
svo hækkuðu og dökknuðu og
urðu fyrirferðameiri. Síldin var
að koma upp. Flotinn beið í of-
væni. Þá var það, að einn stóðst
ekki lengur mátið og lét það fara,
þá var teningunum kastað og alls-
staðar gall við, það stóra orð,
„LAGÓ“ og þar með hófst sami
darraðardansinn og nóttina áður,
fjörðurinn kvað við af vélaskell-
um og hrópum fiskimannanna.
En það var sama sagan hjá okk-
ur með nótarbleðilinn. Við köst-
uðum alla nóttina og urðum
þreyttir og vonsviknir. Undir
morguninn hittum við á torfu,
sem stóð grynnra en áður og enn
var kastað. Þar var hún inni,
þreytan gleymdist og þcgar búið
var að háfa reyndist vera komið
hálffermi, svo var kastað aftur.
Það var búmm. Þá var farið að
birta og síldin að leggjast á
botninn, við bjuggumst til heim-
ferðar í skyndi.
Það var svo sem ekki nein sér-
stök ánægja að koma með hálf-
fermi, en hvað um það, við vor-
um búnir að fara reynslutúrinn
og við þurftum að láta lagfæra
ýmislegt sem aflaga hafði farið.
Að áliðnum morgni lögðumst við
upp að gömlu verbúðabryggjun-
um, útgerðarmaðurinn kom um
borð hann var ekki sérlega á-
nægður með aflann. Undirniðri
fannst mér hann ekki eiga betra
skilið.
Dagurinn fór í viðgerðir og
lagfæringar. Við fengum lönd-
un um nóttina, það var landað
í málum og sturtað á bíla. í lest-
inni urðu menn heitir og sveitt-
ir. Síídarlýsið smaug gegnum
fötin svo að menn urðu illa til
reika. Það var enginn vafi á því,
við vorum komnir á síld. Það var
búið að landa um morguninn og
þvo bátinn og gera allt klárt fyr-
ir túrinn. Við stungum okkur upp
á Hafnarböðin, hann Bjartur lán-
aði okkur fyrir baðinu, heldur en
að láta okkur fara óþvegna út.
Það voru því hreinir og sælir
menn sem settust til borðs í
henni Angel'íu um hádegið. Menn
voru nú farnir að tala hispurs-
laust hver við annan.
Við létum úr höfn eftir hádegi,
lónað var upp í Hvalfjörð og látið
reka og beðið myrkurs. Bátarnir
streymdu að. Islendingurinn
renndi meðfram, þar höfðu faðir
og nokkrir synir tekið sig til og
smíðað hann í fjörunni fyrir neð-
an húsið sitt og þama flaut hann,
hár til endanna og rennilegur,
emn af smiðunum var ennþá með
hann, farsæll formaður. Þarna
kom Jón á Drífunni, hún var
gömul, með henni fór ég mína
fyrstu sjóferð á fyrsta árinu, fór
ég með henni á milli fjarða fyrir
austan, þá var hún strandferða-
skip. Því miður fór ég aldrei aðra
sjóferð með Drífu-Bensa.
Siglufjarðar-Geir stoppaði og
lét reka. Líka hann, ég leit á Árna
Hinriks, og hann sagði mér sög-
una af því, þegar hann var tví-
tugur, átti hann í þessum bát og
byrjaði á honum formennsku. Þá
var hann gerður út fyrir austan,
sem seglskip, og hét Gerpir. Það
hefur ekki verið minna virði fyr-
ir Árna að stíga um borð sem
skipstjóri á seglskipið Gerpi, en
það er í dag fyrir unga menn að
stíga upp á brúarvæng á þrjú
hundruð tonna skip. Hver kom
nú þarna í rökkrinu. Æ, það var
hálfgerður flækingsfugl; sem
flæktist hingað á stríðsárunum
úr fjarlægðu landi, það var sem
sé Frekjan, sem lónaði upp að síð-
unni á okkur, hún var í raun og
veru einn af Petsamó-förunum,
hrörleg, en meðan gamli tréskór-
inn var ennþá aftan á stýrishús-
inu mundi ekkert verða að, hvorki
skipi né skipshöfn. Myrkrið var
að síga yfir og síldin að koma
upp. 1 raun og veru varð aðgang-
urinn aldrei meiri en þessa nótt,
samt bætti það svolítið úr skák
að menn höfðu haft rænu á að
fara að koma upp ljósum í nóta-
bátunum svo eyðileggingin varð
minni fyrir vikið. Eg braut ekki
nema einn bát um nóttina. Síld-
ina frá Hafnarfirði, hún seig út
í myrkrið með gapandi borðstokk,
ég var í öngum mínum eftir at-
burðinn.
Við fengum enga síld, það var
okkar þyngsta áhyggjuefni og
eftir látlaus búmm alla nóttina,
hinir bátarnir jusu upp síldinni
230
VlKINGUR