Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 15
Út á sjó aftur og sjóræningja-
starfið hélt áfram. Við Harbour-
eyju sigldu þeir gegnum þröngan
flóa og rændu sjö fiskiskip farmi
þeirra. Á ströndinni stóðu íbúar
eyjarinnar og horfðu hjálpar-
vana á. Anna og María stjórn-
uðu yfirferðunum í skipin. Næst
var stöðvað í Hispanola, þar sem
sjóræningjarnir réðust á tvö
kaupskip og rændu farmi þeirra.
Einnig þar vöru hinar tvær dul-
búnu konur í fararbroddi.
Að lokum var komið til Ja-
maica, þar sem var ráðist á skútu,
seglbát og Skjaldbökuveiðimann
út af Negril Point.
1 október, árið 1720, yfirtóku
þau verzlunarbarkskip hlaðið
rommi, en það varð banabiti
þeirra.
Rétt begar Jack var að sam-
hæfa kór í lestinni með öllum
þeim mönnum, sem ekki voru þeg-
ar sofnaðir, kom herskip að þeim,
og nú voru það aðeins Anna og
María, sem gátu miðað byssun-
um. Hinir voru allir yfir sig
drukknir.
Sjóræningjarnir reyndu að
komast undan, en þeir voru svo
ringlaðir, að þeir tóku skakka
stefnu.
Innan klukkustundar höfðu
herskipamennirnir komizt um
borð í sjóræningjaskipið og rek-
ið skipverja undir þiljur. Þegar
bardaganum lauk voru aðeins á
þilfari tveir sjóræningjar, sem
börðust heiftarlega með sverðum
sínum um leið og þeir hvöttu sína
menn undir þiljum að koma upp
og berjast. Þetta voru kynsyst-
urnar Anna og María. Það varð
að gera fjöldaárás til að yfirvinna
þær.
Dómstóll dæmdi alla til heng-
ingar, nema önnu og Maríu, af
því að þær voru konur og auk þess
vanfærar. Seinna, þegar Jack
dróst aumlega að hengingargálg-
anum, kallaði Anna utan úr
áhorfendafjöldanum: „Ef þið
hefðuð barizt eins og menn, hefð-
uð þið ekki verið hengdir eins og
hundar".
María dó í fangelsi úr hitasótt,
áður en hún átti barn sitt. Einu
sinni kom maður í heimsókn til
hennar í fangelsið og spurði
hvort hún sæi ekki eftir að hafa
lifað því lífi, sem aðeins leiddi
til snörunnar. Hún svaraði, að
sérhver sjóræningi, sem væri
verður sverðs síns kærði sig ekk-
ert um að láta breyta dauðarefs-
ingunni. Ef ekki af ótta við böð-
ulinn, myndi sérhver sjómanns-
væfla snúa sér að sjóránum, og
þannig eyðileggja atvinnuveg
fagmannanna.
Örlög önnu eru ókunn. Henni
var sleppt úr fangelsi fyrir áhrif
yfirvalda á Jamaica, sem höfðu
verið vinir föður hennar í South
Carolina. En hvað svo varð af
henni og barni hennar er hulin
ráðgáta.
Þótt Anna og María væru
svona blóðþyrstar eins og raun
bar vitni, voru þær þó ekkert í
samanburði við Catalinu de
Eranzo, sem var sjóræningi
snemma á 17. öld. Þessi spillta
stúlka var dóttir tigins spánsks
yfirstéttai’manns. Hún var gáfuð
rauðhærð fegurðardís og lærði af
bróður sínum, sem hún dáði mjög,
að ríða, sigla, skjóta og berjast
með sverði betur en flestir karl-
menn. En stjúpmóður hennar
þótti nóg um og neyddi hana til
að ganga í klaustur. En bæna-
hald klaustursins átti ekki við
Catalínu. Hún ldippti hár sitt
eins og karlmaður, klæddist karl-
mannsbuxum og strauk síðan yfir
klaustursvegginn um nótt. Síðan
hélt hún til Pyreneafjalla og gekk
í fylkingu smygglara og misindis-
manna.
Henni geðjaðist að sínu nýja
hlutverki, en dag nokkurn komst
einn félagi hennar að því að hún
var kona. Næstu nótt stakk hún
hann til bana, meðan hann svaf,
og flýði til strandar.
Nú kom kennsla bróður henn-
ar í sjómennsku sér vel. Hún réði
sig sem stýrimann um borð í
spánskt skip, sem fara átti til
Brasilíu. Á leiðinni var gerð upp-
reisn. Hin metnaðargjarna Cata-
lina sá möguleika til frama og
skaut skipstjórann í höfuðuð og
tók stöðu hans. En skipið sökk út
af Lima í Perú. Catalina bjarg-
aðist örugglega á land en lenti í
höndum tveggja bófa, sem ákváðu
að ræna hana peningum hennar,
en Catalina var ekki alveg á því
og stakk þá báða til bana.
Catalina lenti svo í fangelsi.
Með brögðum tókst henni að koma
sér í mjúkinn hjá dóttur fanga-
varðarins og þau komu sér saman
um að eigast. Síðan komst Cata-
lina út og skildi brúði sína eina
eftir yfir brúðkaupsmatnum.
Næst hitti Catalina bróður sinn
Micael, sem var yfirmaður fót-
gönguliðs. Hana langaði til að af-
hjúpa sjálfa sig, en þorði ekki,
þar sem það gæti haft slæmar af-
leiðingar fyrir bróður hennar, ef
upp kæmist að hann hefði ráðið
til sín strokumann. Þess í stað
sameinaðist hún herdeild Micha-
els og barðist þar óþekkt í þrjú
ár. Dag nokkurn lenti Catalina í
orðasennu við foringja og drap
hann í einvígi.
Þegar hún kom aftur frá ein-
víginu, var hún dæmd af vini
dauða mannsins í myrkvunar-
fangelsi. En litla, rauða rósin
gerði sér lítið fyrir og kom hon-
um einnig fyrir kattarnef. Síð-
asta fórnardýr hennar reyndist
vera hinn elskaði bróðir, Michael.
Catalina varð harmþrungin af
sorg. Á svona augnabliki hefðu
flestar stúlkur gert iðrun og far-
ið í klaustur. En Catalina þekkti
klausturslífið. Hún yfirgaf her-
inn og réði sig stýrimann á sjó-
ræningjaskip. Nokkru síðar var
skipstjórinn drepinn af samsæris-
mönnum. Catalina tók við stjórn-
inni og sigldi um langan tíma
hnuplandi, sökkvandi skipum,
drepandi og útbreiddi ótta með-
fram strönd Suður-Ameríku.
Að lokum náðist hún og var
dæmd til hengingar af samlönd-
um sínum. Á síðustu stundu var
hún sýknuð, þegar hún sannaði,
að hún hafði aðeins ráðist á ensk
og frönsk skip. Hún hafði aldrei
gert spönskum skipum mein, og
meira að segja oft aðstoðað þau,
þegar hún varð vör við árás á þau.
Hin stórkostlega frásaga af
þessari höfðinglegu fegurðardís,
VÍKINGUR
215