Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Side 14

nafn þessa hrausta sj ómanns var
María.
Uppeldi Maríu Reads var á
margan hátt líkt uppeldi önnu,
en þó enn undarlegra. Móðir
hennar hafði orðið ekkja eftir sjó-
mann og áttu þau einn dreng.
Stuttu síðar varð hún vanfær aft-
ur og fluttist frá London upp í
sveit til að leyna nágrönnum sín-
um ástandi þessu. Rétt áður en
María fæddist, dó sonurinn. Son-
urinn var í miklu uppáhaldi hjá
föðurömmu sinni og það gaf móð-
ur Maríu góða hugmynd. Hún
dulbjó sína óskilgetnu dóttur
sem dreng og sneri heim til Lund-
una til að búa hjá tengdamóður
sinni, þar sem dóttirin var látin
gegna hlutverki hins dána drengs.
Amman dó, án þess að komast að
hinu sanna.
Síðar var María leigð ríkum
nágranna sem hjálpardrengur.
Hún fékk mikinn áhuga á djörf-
um leikjum og dróst að sjávar-
strönd Lundúna. Dag nokkurn
var hún ráðin sem vikadrengur
um borð í herskip. Þegar hún var
orðin leið á starfinu yfirgaf hún
skipið. Hún hélt til Flæmingja-
lands og innritaðist í herinn.
Fljótlega ávann hún sér lof for-
ingja sinni íyrir góða frammi-
stöðu í orrustum.
Að lokum varð hún ástfangin
af einum stríðsfélaga sínum og
upplýsti hann um hver hún væri.
Þegar baráttunni lauk hurfu þau
úr hernum, giftu sig og starf-
ræktu gistihús í nánd við höfuð-
stöðvar hersins í Breda. Rekstur-
inn gekk vel þar til eiginmaður-
inn veiktist og dó. Friður var
saminn nokkru síðar og hermenn-
irnir fóru heim til Englands, en
þar með hurfu viðskiptavinir
gistihússins.
Eftir að hafa íhugað málin
gaumgæfilega dulbjó María sig á
ný í karlmannsgervi og fór til
Hollands, þar sem hún innritað-
ist í herinn. En fyrir konu eins og
Maríu var hermennska á friðar
tíma leiðigjarnt starf. Strax og
samningur hennar rann út réði
hún sig á skip, sem fór til Vestur-
Indía, eftirvæntingarfull að sjá
hvað hinn nýi heimur byði upp á.
Hún varð fljót að kynnast því.
Á leiðinni yfir hafið réðust sjó-
ræningjar á skipið og yfirtóku
það. — Þegar sjóræningjarnir
neyddu hana til að ganga í lið
með sér, tókst henni að leyna
kynferði sínu á sama hátt og tek-
izt hafði fyrir hollenzku sjómönn-
unum, sem hún hafði siglt með.
Að lokum fréttu sjóræningjarnir
af tilboði stjórnvalda um upp-
gjöf saka. Sigldu bá sjóræningj-
arnir í höfn í New Providence til
að taka við náðuninni, nákvæm-
lega á sama hátt og Jack og Anna
höfðu gert.
Maríu fannst hið heiðarlega
líferni í New Providence leiði-
gjarnt og óþolandi. Hún réði sig
því um borð í sama skipið og
Anna. Tók þátt í uppreisninni og
þannig mættust tveir aðilar, sem
voru líkari hvor öðrum en nokkur
annar.
Þessar tvær vatnaliljur börðust
saman, myrtu sameiginlega og
hræddu Jack. Hann var orðinn
aðeins skuggi af því, sem áður
var. Að mestu leyti hélt hann sig
í klefa sínum og þjóraði romm.
En nú hafði María orðið ást-
fangin í einum félaga sínum. Hún
sagði honum leyndarmál sitt og
þau ákváðu að ganga í hjónaband,
þegar þau kæmu í land.
Allt gekk vel þar til unnusti
Maríu lenti í orðaskaki við stýri-
mann, sem hafði í flimtingum hið
nána samband hans við Maríu,
sem enn dulbjóst sem karlmaður.
Endirinn á þessu varð áskor-
un til einvígis. En nú gekk María
fram, þar sem hún vissi að and-
stæðingur vinar síns, var mjög
fær að fara með byssu og sverð.
Hún gerði hann reiðan með um-
ræðum og skoraði hann á hólm
til að berjast við sig.
Andstæðingarnir mættust uppi
á ströndinni með pístólu og sverð
í hendi. Bæði misstu marks með
einskotabyssum sínum og þau
drógu úr slíðrum sverðin. Eftir
langan bardaga stakk María
manninn í gegn og hann féll
dauður niður. Ásjáandi að öllu
þessu hlýtur unnustinn að hafa
hugsað til þess með hryllingi,
hvernig hjónaband yrði með
Maríu. Hann ákvað þegar að
kynnast því aldrei.