Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 27

þetta lágværa hvísl var orðið að
háværu hrópi. SlLD, það var
komin síld í HVALFJÖRÐINN.
Einn bátur hafði farið uppeftir
um nóttina og var nú kominn
„aftur með fullfermi!“ Síld! það
var komin síld. Og nú voru sjó-
mennirnir, sem heyrðu til róleg-
heitunum daginn áður, á harða-
hlaupum; vélarnar í bátunum
voru í gangi og þeyttu reykjar-
gusum yfir Grandann, sumir
höfðu aðkúppl'að og skrúfusjór-
inn náði alveg yfir í Þanghafið.
Nú var að hefjast handa við
að bera um borð síldardraslið sem
við höfðum fleygt af hendi um
haustið og kom ekki allt með
góðum skilum. Þá var farið í
næstu hrúgu og tekið það sem
vantaði, en er það kom um borð
passaði það ekki, það var af öðr-
um bát, svo að kannski sló í
rimrnu, en hver mátti vera að
því að standa í rifrildi allan dag-
inn, menn voru að fara á síld.
Þeir, sem harðfengastir voru
og áttu draslið í lagi, komust
út fyrir kvöldið voru með fulla
báta að morgni, og þá jókst hama-
gangurinn um allan helming. Ég
lenti utan við öll þessi læti, ég
var líka plásslaus, drakk því einn
kaffið í kaffivagninum, það gerði
nú ekkert til, því að stúlkan í
kaffivagninum var góður kunn-
ingi minn.
En þetta dugði nú ekki, maður
varð að ná í pláss og taka þátt
í ævintýrinu. Mér höfðu að vísu
boðist hásetapláss um daginn,
en ég vildi heldur hinkra, í von
um vélstjórapláss, og þegar ég
hafði lokið við kaffið mitt, hélt
ég upp Grandann og austur Mýr-
argötuna.
Eg ætlaði austur á Gömlu Ver-
búðarbryggjuna til þess að sjá
hvort hamagangurinn væri eins
mikill þar, en þegar ég kom
vestur hjá Slippnum kallaði Ingi-
mar vinur minn á mig, hann stóð
í Smiðjudyrunum sínum breiður
og brosandi, hann var vanur að
beygja járn á hálsinum á sér,
þegar vel lá á honum.
Hann spurði mig hvort ég væri
nokkuð að gera. Nei, svaraði ég.
VlKINGUR
Ég er ekkert að gera. Þá skrepp-
um við á Skeifuna, sagði hann, ég
þarf að tala við þig. Og við fór-
um á Skeifuna, fengum okkur
kaffi og settumst fram við dyr.
Inni í horninu, vorum fastagestir
eins og riddarar hinnar gullnu
reglu kringum kringlótta borðið
hans Artúrs konungs.
Ingimar tjáði mér, að hann
ynni mikið fyrir eitt fyrirtæki
i bænum og hefði við það skyldum
að gegna; nú hefðu þeir beðið
sig að útvega sér vélstjóra á
fimmtíu tonna bát, sem þeir ættu.
Hvort ég hefði áhuga?
Af því að þetta féll nú í raun
og veru saman við áætíunina hjá
mér, þá fór ég að hugsa málið
og spyrja nánar; jú, báturinn
hafði komið af síldveiðum seint
um sumarið og verið settur upp
í Bátanaust. Vélstjórinn hafði
stoppað vélina og farið sína
leið, sjálfsagt frelsinu feginn.
Síðan hafði enginn komið
þarna, þar mundi því ekkert vera
í lagi, og mér hraus hugur við
að taka nú þetta drasl athuga-
semdalaust og fara á veiðar.
Samt varð það nú úr, að ég
neitaði ekki og lofaði að athuga
málið. Ingimar sagði að bezt væri
að ég færi inn í Bátanaust og
skoðaði draslið, þá gæti ég líka
hitt skipstjórann, hann væri
byrjaður að vinna við bátinn.
Við kláruðum kaffið okkar og
fórum út af Skeifunni. Ég leit
á hópinn í horninu þegar ég fór
út, þeir voru að taka upp flösku.
Við fórum inn í Bátanaust, ég
stoppaði í Slippnum og horfði
á fleytuna, skrokkurinn var hár
og rennilegur. Jú, ég kannaðist
við gripinn, við gengum að stig-
anum sem náði frá jörð og upp
á dekkið og fórum um borð. Við
spilið stóð maður eitthvað á sex-
tugsaldri, hann var svo hár að
hann sýndist grannur. Þegar ég
athugaði hann nánar sá ég, að
hann var herðabreiðari en flest-
ir aðrir, lítið eitt lotinn, andlitið
stórskorið, augun hvöss og sting-
andi undir loðnum brúnum. Mér
varð órótt og leið illa undir
augnaráði hans.
Þetta var skipstjórinn, heljar-
mennið Árni Hinriksson.
Ég hristi af mér augnaráð
hans, við heilsuðumst og tókum
tal saman, og eftir dálitlar sam-
ræður réði ég mig án þess að
líta niður í vélarrúm. Að því
loknu tók ég ofan af „skæl'ettinu"
og fór niður í vélarrúm. Þegar
ég opnaði lúguna streymdi á móti
mér ískalt og saggarfult loftið.
Ég beit á jaxlinn og hélt áfram,
kom í hálf rokkið vélarrúmið.
Já ekki var það snyrtilegt, ég tók
törnpinna og stakk honum í gat
í svinghjólinu og kippti í. Það
var eins og mig grunaði, vélin
var föst. Ég Iét törnjárnið aftur
á sinn stað og fór upp á dekk, nú
hafði Ingimar vinur minn lokið
hlutverki sínu í ævintýrinu og
vildi fara. Ég fór með honum,
ætlaði heim og hafa fataskipti.
„Mér lízt ekki á þetta“, sagði
ég „það verður erfitt.“
Það varð úr, að Ingimar lánaði
mér mann úr smiðjunni, þar til
vélarafmánið væri komið í gang.
Klukkan fjögur um daginn byrj-
uðum við Toggi í smiðjunni að
liðka vélina. Við strituðum kvöld-
ið og alla nóttina. Togga lá ekki
sem bezt orð til þessa kalda og
stirða vélarklumps, sem við vor-
um að reyna að gæða einhverju
lífi.
Um morguninn var allt orðið
fellt og smel'lt; vélin snerist und-
an minnsta átaki á törnjárninu.
Á flóðinu átti að setja bátinn
niður og leggja honum við bauju
á víkinni. Þá mundi verða gerð
úrslitatilraun með það, hvort vél-
in færi í gang. Flöðið var ekki
fyrr en klukkan tvö svo að við
Toggi fórum heim og lögðum
okkur.
Klukkan var orðin fjögur þeg-
ar við Toggi komum aftur inn
í Bátanaust, þá flaut Angilía við
bólið sitt á Kleppsvíkinni og
brjóstin hennar minntu á svan.
Við Toggi rerum um borð með
fullan kút af lofti frá ísaga,
drösluðum honum niður í vélar-
rúm tengdum hann við vélina og
undirbjuggum allt undir gang-
setninguna. Þegar allt var tilbúið,
227