Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Blaðsíða 45

liðarnir þar að festa á byssustingi
sína. Bush gat nú greint andlit
manna til hægri og vinstri.
„Áfram,“ sagði hann, og flokk-
urinn kom fram úr gilinu. „Ró-
legir, rólegir þarna.“
Hann sagði þetta næstum full-
um rómi, en fyrr eða síðar mundu
óróaseggirnir í liðinu taka til að
hlaupa, og síðar mundi vera betra
en fyrr. Hann vildi að menn sín-
ir kæmust að virkinu í einum
hóp, en ekki eins og lafmóðir
einstaklingar. Til vinstri heyrði
hann Hornblower halda aftur af
mönnum sínum á sama hátt. Háv-
aðinn frá sóknarliðinu hlaut nú
að hafa náð virkinu og vakið
eftirtekt jafnvel syfjaðra og
hirðulausra spænskra varða.
Vörðurinn mundi í skyndi kalla á
varðstjórann, sem mundi koma
á vettvang, hika við, en síðan gera
aðvart. Kastalavirkið sýndist
fyrirferðamikið framundan Bush
þar sem það bar við loft, og hann
gat hreint og beint ekki iátið vera
að fara að flýta sér, og flokkur-
inn kom á hæla honum. Þá rak
einhver upp öskur, og aðrir
flumbrarar tóku undir, og allur
flokkurinn tók á rás og Bush
með honum.
1 einum svip voru þeir komnir
að skurði, lóðréttar brúnir, og var
höggvinn í kalkbergið,, og sex
feta veggur hinumegin.
„Áfram nú,“ kallaði Bush.
Bush tókst með sverði sínu í
annarri hendi en skammbyssu í
hinni, að komast yfir, enda þótt
hann yrði að snúa baki að sjálfu
virkinu þegar hann fór inn af
veggnum, en hann lét sig hanga
á olnbogunum áður en hann lét
sig falla. Botninn á þurrum
skurðinum var ósléttur og háll,
en yfrum hélt hann að hinum
veggnum, og þar voru æpandi
menn að klifra upp.
„Lyftið þið mér upp,“ kallaði
Bush, en mennirnir til hliðar við
hann settu axlir við læri hans,
og næstum fleygðu honum yfir.
Hann lá á mjóum stalli en fyrir
ofan gnæfði sjálfur virkisvegg-
urinn. Rétt hjá voru nokkrir
menn þegar farnir að reyna að
VlKINGUR
fieygja krökum yfir vegginn, og
svo fór að einum tókst að festa
sinn krók og fór þegar að klifra
upp, öskrandi eins og óður og á
hæla honum annar og annar.
Nú tókst öðrum sjómanni að
koma kröku sinni yfir vegginn,
og þar var annar hópur af æpandi
mönnum. Nú heyrðust byssuskot
og fannst púðurreykur. Bush
vissi að hinu megin virkisins
væru sjóliðar að reyna að komast
fram hjá skotraufum fallbyss-
anna, og hann sneri sér þangað.
En í því fann hann það, sem
hann helzt þurfti, en þar voru
dyrnar að virkinu, ramgerðar og
járnbentar. Bush rak upp öskur
og kallaði til manna með axir að
koma fljótt, og það var enn nóg
af mönnum í grófinni undir
veggnum til þess að hlýða kalli
hans. Einn þeirra sveiflaði öxi og
tók að klifra upp, en það var
Silk, rumungur mikill, sem
réði yfir liðsflokk úr hópi manna
Bush, sem kom í þessu hlaupandi
eftir stallinum og tók að hamra á
hurðinni. Högg hans voru geysi-
þung og kröftug, og nú komu
aðrir til, ýttu Bush frá og tóku
að höggva í hurðina af öllu afli.
Loks kom gat á hurðina, og Bush
sá hvar glampaði á stál innan
við og skaut af byssu sinni. Loks
lét hurðin undan höggum Silks,
gat kom á hana og Silk fór með
handlegginn inn fyrir. Með helj-
arafli svipti hann brott heilum
fleka af hurðinni, en þar innan
við sást þverbjálki. Silk mölvaði
hann með þungu axarhöggi, og
leiðin var opin inn.
„Áfram, piltar,“ kallaði Bush
eins og röddin leyfði, og menn-
irnir þyrptust inn á eftir honum.
Þeir komu inn í virkisgarðinn.
Bush hnaut um fallinn mann og
l'eit svo upp. Hann sá hóp af
dökkum mönnum fyrir framan
sig, nakta eða á einni saman
skyrtu, en sumir voru með sverð
og skammbyssur. Silk hentist á-
fram og maður féll fyrir exi hans.
Bush sá fingur falla til jarðar um
leið og Spánverjinn reyndi ár-
angurslaust að bera af sér högg-
ið. Reykur lyppaðist um og skot-
hvellir heyrðust. Nú bættust
menn í lið með Bush og Spán-
verjarnir lögðu á flótta. Bush
sveiflaði sverði sínu, og hitti
nakta öxl og maðurinn rak upp
vein. Maðurinn, sem hann elti,
hvarf eins og vofa, en Bush rauk
til að leita sér að öðrum óvini,
en mætti þá sjóliða, sem var svo
óður, að Bush varð að bera af
sér högg hans.
„Rólegur, asninn þinn,“ öskr-
aði Bush, og vissi varla að hann
hefði sagt neitt fyrr en hann
heyrði í sjálfum sér öskrið.
Sjóliðinn virtist átta sig og
rauk í aðra átt, en nú sá Bush
fleiri sjóliða, og það var svo að
sjá, sem þeim hefði tekizt að
komast inn í virkið meðfram fa-11-
byssunum. Þeir voru allir æpandi,
sjónlausir af vígahug. Nú kom
annar hópur sjómanna æðandi
ofan af virkisveggjunum og þeir
snerust kringum hann en óp og
kvein og læti bárust að eyrum
hans allsstaðar frá. Svo var að
sjá sem virkismenn hefðu flúið
í ofboði í hermannaskálana og
geymsluhúsin til þess að forðast
ofsa innrásarliðsins. Whiting
kom, rauða blússan skítug, sverð
dinglandi við hönd hans, en augu
hans voru starandi og fyrir-
skyggð.
„Segðu þeim að hætta,“ sagði
Bush, og náði viti sínu með því
að beita sér að því eins og hann
gat.
Whiting var andartak að átta
sig á því við hvern hann talaði
og skilja skipunina.
„Já, herra,“ sagði hann.
Nýr hópur af sjómönnum kom
steðjandi úr annarri átt. Horn-
blower hafði sýnilega tekizt að
komast inn þar, sem honum var
ætlað. Bush litaðist um og kall-
aði til nokkurra af sínum mönn-
um, sem komu aðsvífandi.
„Fylgið mér,“ sagði hann.
Það var auðfarið upp á virkis-
vegginn. Þar lá dauður maður,
en Bush gaf því ekki gaum. Efst
voru stærstu fallbyssurnar, sex
geysimiklar byssur, sem beint
var út um skotraufar. Þar bak
við blasti við himinninn, blóð-
245