Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Síða 34

væri og þar sem veðrið var gott
kom okkur saman um að taka
engar ákvarðanir fyrr en í birt-
ingu. Við bjástruðum við vélina
á meðan hún kólnaði, törnuðum
senni og smurðum og smurðum.,
að lokum settum við hana í gang.
Við urðum fegnir þegar ljósin
komu aftur. Við létum hana
ganga á hægustu ferð og eftir
dálítinn tíma fóru legurnar að
hitna.
Við smurðum með smurolíu og
þykkri grænolíu, og með margs-
konar gamaldags húsráðum, tókst
mér að halda hitanum í skefjum.
Undir birtingu var hún farin að
þola dálitla ferð, án þess að hitna.
Ég sagði Árna að við myndum
komast á henni til Reykjavíkur.
Árni lagðist fram á stýrishjól-
ið drykklanga stund, svo spurði
hann hvort við myndum ekki geta
legið hér í dag og reynt við síld
með kvöldinu og farið þá inn að
morgni ?
Það fór hrollur um mig þegar
ég gaf samþykki mitt til þess.
að það væri gert, en sízt vildi ég
vera til þess að draga úr, en
undirvitundin hvíslaði, að það
væri ekki séð fyrir endann á
þessu. Það var híft upp akkerið
og lónað uppundir Hvaleyrina og
lagzt þar, innan um hina bátana.
Um hádegið fór ég að sofa, en
það var þunnt móðureyrað, ég
heyrði ganghljóðið gegnum svefn-
inn. Eftir tvo tíma fór ég á fæt-
ur, það var einhver óeirð í mér,
sem vamaði mér værðarinnar.
Ég fór í kaffi og síðan aftur í
stýrishús, hímdi þar í einhverju
tilgangsleysi. Svo kom Árni og
lagðist út í gluggann og skim-
aði í allar áttir. Það var auðséð,
að það var að breyta um veður,
dökkir þokuskúfar voru að þeys-
ast fram af Þyrlinum og fram af
Þyrilsnesinu, inn fjörðinn að sjá,
var sem hyldist dökkri móðu.
Rétt fyrir myrkrið skall hann á,
víkin varð eins og rjúkandi seyð-
ketill, suðaustan stormurinn náði
sér niður úr fjallaskörðunum,
dansaði eftir láglendinu og náði
hámarki sínu, þegar hann komst
út á sjóinn.
234
Bátarnir, sem höfðu legið
þarna í logninu, ryðluðust nú eins
og fylking hestamanna, fyrir
ofurefli liðs. Árni skellti aftur
glugganum, þegar fyrsta hrynan
kom, svo harkalega að rúðan
hrökk fram á keis og fór í smátt.
Stormurinn gnauðaði eftir sem
áður inn um gluggann. Bátarnir
lágu ekki rétt fyrir óveðrinu og
fóru að reka hver á annan, Björn
austræni lá fyrir framan okkur
og snerist sitt á hvað. Svo missti
hann akkerið, hald sitt, og hann
kom rekandi á okkur, það varð
allt í pati, ég rauk fram á spil
til að hífa, og Ámi setti á fulla
ferð til að forða árekstri. Ég var
nýbyrj aður að hífa þegar hættan
var liðin hjá. Árni kúplaði í
sundur, en vélin gekk á fullu.
Ekki líkaði mér það og stökk
upp á keisinn, ætlaði að seilast
innum gluggann og ná í olíugjöf-
ina. Þá skall dallurinn á hliðina,
og ég á fjórar fætur á keisinn,
eitt glerbrot úr rúðunni lenti
þvert á púlsinn á mér.
Það var sem skrúfað væri frá
krana, blóðið fossaði úr löngum
djúpum skurði á úlnlið mér.
Höndin dofnaði og ég horfði hálf-
hissa á þetta, en svo greip ég
þumalfingri hægri handar ofan
í sárið og stöðvaði blóðrásina.
Þar með var ég úr leik. Svo slot-
aði storminum svolitla stund.
Bátarnir fylktu liði á nýjan
leik og lögðust hlið við hlið og
sneru stöfnum í hið komandi ó-
veður.
Ég fór inn í stýrishús og Árni
bjó um sárið, hann setti svöðu-
sárabindi um úlnliðinn á mér og
herti að, samt héh blóðið áfram
að fossa. Hann tók þá vasaklút
upp úr vasa sínum og hnýtti fyrir
neðan aflvöðvann, setti á hann
snarvölu og herti að. Stöðvaðist
þá blóðrásin skyndilega. Síðan
skipaði hann mann á vakt til að
hleypa blóðinu fram í handlegg-
inn. Veðrið hafði hert. Það var
komið náttmyrkur og sá varla út
úr augum. Árni lét taka nótina
upp úr bátunum, svo lét hann
setja þá aftan í.
Slefararnir voru gefnir út
nokkra faðma, þeir voru sverir.
eins og mannshandleggur. Árni
spurði mig hvort ég treysti mér
til að bíða morguns, að fara til
læknis. Ég heyrði að honum var
illa við að fara úr þessu örugga
lægi og út í dimmviðrið, en ég
skal játa, að ég var hræddur og
mér fannst ég vera aumlega
staddur. Hér var ég og átti að
vera ábyrgur fyrir vélinni og
undir vélinni var líf og öryggi
skips og áhafnar komið, nú var
vélin úrbrædd og ég handlama
og með snarvöndlu um handlegg-
inn, svo hafði ég líka kvalir í
handleggnum og fingurgómarnir
urðu bláir og þrútnir þegar fór
að vanta blóð. Samt gat ég nú
ekki heimtað að farið væri í land,
sagði að mér liði illa og hefði
þörf fyrir að komast til læknis.
Það varð úr að Árni skipaði að
hífa, lestin var skálkuð, pokum
var vafið um „slefarana" þar sem
þeir lágu í klefum sínum og geng-
ið frá öllu sem bezt. Svo var hald-
ið af stað, við höfðum ekki far-
ið nema fáa faðma þegar ljósin
á bátunum, sem lágu undir Hval-
eyrinni hurfu í sortann. Þegar
við komum útundir Hnausasker-
ið náði veðrið hámarki sínu, slef-
ararnir, sem voru sverir eins og
mannshandleggur hrukku í sund-
ur eins og brunnin kveikur, stóru
og þungu bátarnir frá Alliance
hurfu út í sortann og á fremsta
plittinu í stjórnborðsbátnum lá
varaskrúfan af henni Angilíu,
það mikla fiskitrix.
Við vorum þrír í vélarrúminu.
Höskuldur var við lensinguna.
Það þurfti að taka upp síurnar
á fárra mínúta millibili, þær fyllt-
ust af síldarhreistri, sem hrærð-
ist upp í kjalsoginu við hreyf-
ing-una. Ég var með lífið í lúk-
unum og fylgdist vandlega með
öll'u. Lausir hlutir ulltu nú fram
og aftur eftir gólfinu. Sá sem
átti að fylgjast með tímanum, los-
aði á vasaklútnum. Ég varp önd-
inni léttar í hvert skipti sem blóð-
ið fékk að streyma óhindrað fram
í fingurgóma.
Veðrið var svipað, Angelía
bagsaði áfram og tók framan
VlKINGUR