Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Qupperneq 29

Báðum megin tjaldsins
í Iðnó
r
Ur bók Jóhannesar Helga: Sigfús Halldórsson opnar hug sinn
Í haust kemur út bókin
SIGFÚS HALLDÓRSSON
OPNAR HUG SINN eftir
Jóhannes Helga. Flogið hefur
fyrir að þar á síðununt gangi
um garða í nýju og óvæntu
ljósi margir nafnkunnir menn
sem ýmist hafa orðið utan-
veltu eða ofan á í lífinu. Blaðið
birtir hér kafla úr bókinni og
gerist hann báðum megin
tjaldsins í Iðnó, en eitt af því
sem Sigfús Halldórsson, sá
mikli húmanisti, hefur lagt
gjörva hönd á, er leiktjalda-
málun, en Sigfús var lengi við-
loða í Iðnó, lék undir í revíum
og fór með hlutverk í þeim,
auk þess að mála leiktjöld.
Ég var ekki einn um að starfa
jöfnum höndum í Útvegsbank-
anum og Iðnó. Það gerðu líka
Brynjólfur Jóhannesson og Indriði
Waage, og galt starfið í bankanum
auðvitað leikhússins. Útvegs-
bankinn var að vísu skemmtileg
stofnun, þótt ekki væri hún sam-
keppnisfær við leikhúsið. Helgi
Guðmundsson bankastjóri gat
verið hrekkjóttur, hafði gaman af
að koma mönnum í opna skjöldu
með umbúðalausum spurningum.
Eitt sinn kallaði hann mig fyrir sig
og ég var ekki fyrr búin að leggja
hurðina að stöfum á eftir mér en
hann spurði formálalaust:
Hvort ætlarðu að hætta hér í
bankanum eða í Iðnó?
Hvorugu, svaraði ég.
Þú mátt fara, sagði Helgi.
VÍKINGUR
Ég lét ekki segja mér það tvisv-
ar.
Þar næst kallaði hann á Brynjólf
og Indriða. Þeir voru ekki eins
orðhvatir og ég, unglingurinn, og
komu vomur á þá.
Þá hló Helgi mikinn:
Miklar bölvaðar kveifar eruð
þið. Þið eigið að taka strákinn
ykkur til fyrirmyndar. Hann sagð-
ist hvorugu ætla að hætta.
Þetta sagði Brynjólfur mér og
hafði gaman af.
Helgi var óskaplega forvitinn.
Forvitnin var bókstaflega að
drepa hann. Hann vildi allt vita
um menn, jafnvel heimilishagi
þeirra, en raungóður var hann.
Eitt sinn bauðst okkur Stellu flyg-
ill á spottprís í Kaupmannahöfn
og flutninginn áttum við að fá
ódýrt. Ég vissi ekki nákvæmlega
hver samanlögð útgjöld yrðu, en
þótti samt vissara að fá ádrátt um
lán áður en ég gengi frá kaup-
unum, og fór til Helga.
Hve mikið þarftu? spurði hann.
Ég veit það ekki nákvæmlega.
Þá rauk hann uppá nef sér og
spurði hví í andskotanum ég væri
að sólunda tíma sínum, sagði mér
að koma ekki aftur fyrr en ég vissi
hvað ég þyrfti. Og það gerði ég og
fékk umyrðalaust það sem ég bað
um.
Helgi var góður píanisti og list-
elskur og þess naut ég; og þess
nutu líka Brynjólfur og Indriði.
Það var mikið mannval í Út-
vegsbankanum og er enn. Menn
þurftu ekki og þurfa ekki að
kvarta undan viðmótinu þar. Það
varð ekki um allar stofnanir sagt.
Ég man eftir einum erfiðum ná-