Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Qupperneq 32

það hefði hann ekki þurft að gera
annað en að liggja fyrir hunda og
manna fótum og drafa eina setn-
ingu: Hvaða dækja ert þú?
Gestur var einstaklega grandvar
maður, alveg laus við öfund og
meting — ég held ég hafi aldrei
séð fallegri karlleikara á sviði en
hann í leikritinu Dauðinn nýtur
lífsins.
En ölið fer misjafnlega í menn,
því fer fjarri að það sé innri
maður, það er annar maður. Eitt
sinn — segir sagan, kannski eitt-
hvað ýkt — henti það efnismann
að mæta svo ölvaður á sviðið að
leikstjórinn felldi tjaldið í ofboði,
en þá vildi svo óheppilega til að
það féll öfugu megin við synda-
selinn, þannig að ástand hans varð
nú leikhúsgestum svo ljóst sem
framast mátti verða. Hann átti nú
einn athygli fólksins — með drag-
fínt plussið í bakgrunni — og eins
og verða vill: þegar ein aldan rís er
önnur vís. Hann beit höfuðið af
skömminni með því að reka út úr
sér tunguna og skrumskæla sig
framan í felmtri slegna áhorfend-
ur.
Það kom aldrei víndropi oftar
inn fyrir varir þessa manns — og
hann sté heldur ekki oftar á svið.
Það fyrrnefnda var ágætt það
síðarnefnda slæmt. Öllum getur
orðið illilega á í messunni — og
honurn varð á í sinni messu þar
sem það var óbætanlegt og síst
skyldi.
Ein saga enn. Ég sé þú hefur svo
gaman af þessu, það er ekki að
innrætinu að spyrja. Eitt sinn var
hljóðvilltur leikstjóri að leiðrétta
flámæltan leikara á æfingu; málið
snerist um glös. Leikstjórinn
sagði:
Heyrðu væni minn. Ef þú getur
ekki sagt glus þá skaltu bara segja
bekarar.
Kannski hafa þessar sögur verið
soðnar saman í kaffihléum til að
koma mönnum í gott skap. Ég ber
enga ábyrgð, hún er þín.
Gamanið var báðum megin
tjaldsins i Iðnó eins og þú heyrir.
Stundum var heimatilbúnum
söngtextum skotið inní erlend
leikrit. Ég man eftir einum grín-
söng úr leikritinu Æska og ástir,
minnir að Jóhannes úr Kötlum
hafi samið hann við lagið Silver-
threads among the gold. Ég söng
þetta fullum hálsi og skemmti mér
held ég ekkert síður en áheyr-
endur:
Sæt er ástin, satt er það,
sérstaklega fyrst í stað,
svo er hún þetta sitt á hvað
og súr þegar allt er fullkomnað.
Og Pétur Jónsson söng þetta, ég
man ekki hver sauð saman textann
við lag eftir Karl Runólfsson:
Ég kem með fangið fullt af ást,
já fullt af ást, já fullt af ást
og fagna því að mega dást að þér
mín ást.
Pétur Á. Jónsson, óperusöngvari og Sigfús í revíunni „Æska og Astir“ á sviðinu í Iðnó á
fjórða áratugnum.

HH
32
VÍKINGUR