Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Page 43

Smásaga
Þorgeir kom inn í stóran sal þar sem stódu
snjóbílar. Hann fór upp stiga. Ungur strákur sat í
herbergi, þar sem voru ein talstöð og marglr sím-
ar. Tveir gluggar sneru út að sjónum. Hann reykti
þurra Camelsigarettu, drakk kók og las Samúel.
Hann leit snöggt á Þorgeir, eins og honum hefði
orðið hverft við.
„Ég sá neyðarrakettu“, sagði Þorgeir.
„Já, en við tökum ekki ámóti neyðarútköllum",
sagði strákurinn, sló ösku af sígarettunni og hélt
áfram að lesa.
„Nú, erþetta ekki björgunarsveit?", sagði Þor-
geir og stamaði örlítið.
„ Við förum bara af stað eftir ákvörðun lögregl-
unnar, eða Almannavarnaráðs", sagði strákurinn
og saug sígarettuna.
„Ég sá neyðarrakettu, það er kannski bátur
þarna úti sem vantar hjálp", sagði Þorgeir, stam-
aði mikið og benti út um gluggann.
Strákurinn rýndi út. Þorgeir lagði hendur á rúð-
una til að sjá betur. En ekkert sást, aðeins móða
kom á kalda rúðuna.
„Ég sé ekkert. Nei, þú verður að fara niður á
lögreglustöð og gefa skýrslu".
Þorgeir andvarpaði og axlirnar sigu. Honum
fannst eins og það væri hann sjálfur sem væri á
sökkvandi bát.
„Ég sá neyðarrakettu", sagði Þorgeir, æstur.
„Þú getur ekkert tilkynnt það hér, þú verður að
fara niður á lögrelgustöð, síðan kallar hún út
björgunarsveit".
ÚTGERÐARMENN!
Samkvæmt lögum um Lífeyrissjóð sjómanna ber að skila
iðgjöldum til sjóðsins mánaðarlega. Skorað er á þá sem eiga
eftir að senda sjóðnum skilagreinar að gera það nú þegar,
ásamt því að greiða þau iðgjöld sem ekki eru greidd úr
greiðslumiðlunarreikningi fiskiskipa.
LÍFEYRISSJÓÐUR SJÓMANNA
Laugavegi 114,105 Reykjavík, Sími 91-19300
„Til hvers eru björgunarsveitir eiginlega?",
sagði Þorgeir og var með grátsstafi í kverkunum.
Strákurinn drap í uppreyktum stubbnum, yppi
öxlum og tók aftur upp Samúel.
Erlendur ríghélt sér í það litla sem eftir var af
bátnum. Hann starði í land í von um að einhver
hefði séð blysin eða raketturnar. Bara að einn
maður hefði séð eina rakettu. Þá varhonum borg-
ið. Hann fann hvernig ískaldur sjórinn hafði gert
hann máttlausan. Nú stóð honum á sama þó að
báturinn væri ónýtur. Báturinn sem átti að gera
hann sjálfstæðan. Nú var það lífið sem skipti máli.
Stundum náði hann að hanga utan á brakinu,
hina stundina skall hann á grjótið. í fjarska var
malbikuð gata eftir ströndinni upplýst með fölum
götuljósum.
Þorgeir stöðvaði vörubílinn á uppfyllingunni
fyrir framan Jón Loftsson. Öldurnar lömdu grýtta
ströndina. Hann skrúfaði niður rúðuna og horfði
út í myrkrið. Hann sá ekkert, ekkert nema svart
úfið haf. Sá ekki einu sinni móta fyrir Akurey. Sá
engan bát, heyrði engin hróp, ekkert nema myrkr-
ið og hvæsið í öldunum.
Þarna úti á hafinu var einhver í neyð og þeir
nenntu ekki að kalla út hjálparsveit. Hendur hans
gripu fast um stýrið. Hann var ekki sjálfstæður
frekar en fyrri daginn. Enginn hjálpaði neinum í
raun og veru. Þorgeir fann heit tár falla af kinnum
sínum og lenda á möttu stýrinu