Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Qupperneq 66

I höfninni
Milli garöa liggur bund-
in nótabátur.
66 VÍKINGUR
á sérstökum vildarkjörum því
aö einmitt hann er frá hinu
eina rétta landi. Og ekki má
gleyma aö gefa bílstjóranum
ölmusu þvi að hann á systur
sem á veikt barn sem senda
þarf til Maddrídar á sjúkra-
hús.
í vesturjaöri gamla bæjar-
ins stendur á háum hraun-
drangi kross geröur úr járni.
Yfir honum er hvolfþak sem
hvílir á sex steyptum súlum.
Utan meö og í kringum eru
set og gerði einnig úr stein-
steypu. Þangað upp liggja
brattar tröppur úr höggnu
grjóti. Greinilegt er aö þessu
virki hefur áöur veriö sýndur
meiri sómi, enda hefur þaö
gnæft yfir umhverfi sitt. Nú er
þaö næsta lítið áberandi i
nálægö háhýsa túristahótel-
anna.
Enn má þó horfa héöan út
yfir hafiö og sjá risaöldur
Atlantshafsins brotna viö
ströndina. Mér kemur í hug
orðið „stórveltubrim" og þá
um leið Páll ísólfsson þar
sem hann lýsir æskuslóöum
sínum á suðurströnd Íslands
og i huga mér syngur magn-
þrungiö verk hans um vitana
sem brenna út við svarta
sanda. Hver sá sem þar hefur
staðið og horft á þá ógnarsjói
koma æöandi utan af hafinu,
sumir segja alla leiö frá Suö-
urskautslandinu, og brotna
viö ströndina, hann hlýtur aö
finna til smæöar sinnar i nær-
veru þeirra regin afla. Fleira
kemur mér í hug sem likt er á
þessum tveim ströndum sem
snúa andlitum hvor að ann-
arri og ef ekki væri jarðarkúl-
an þá myndi Ijósgeisli sem
sendur yröi héöan í hánorður
kastast beint í augu manns
væri spegill í Ingólfshöföa.
Kannski eru risaöldurnar
sem brotna við Stokkseyri
ekki frá Suðurskautslandinu
komnar, kannski eru þær
bara héöan. Á suðurströnd
íslands er lika höfn sem
kennd er viö helgan mann,
Þorlák biskup, sem í hugum
margra landa minna er i
heilagra manna tölu. Sú var
tíöin aö þar var engin eiginleg
höfn í þeim skilningi sem
maður leggur gjarnan í það
orð, að minnsta kosti fannst
okkur það sem urðum aö
liggja langtímum saman á
Stóru—Sandvik fyrir vestan
Reykjanes og bíöa þess aö
hægt væri að athafna sig í
Þorlákshöfn. Þetta var
snemma á sjötta áratugnum
og þá aöeins komin út tvö ker
þar sem nú er Suðurvarar-
garöurinn. Vertíðarbátarnir,
flestir um 15 til 20 tonn, voru
hafðir i múrningum úti á vík-
inni milli róöra.
Og krossinn sem ég sit hér
undir, skyldi hann ekki i upp-
hafi hafa verið reistur af sjó-
mönnum sem komust í háska
og hétu á Krist aö reisa hon-
um merki yrði þeim borgið?
Handan viö hafiö er til saga
um skipreika menn sem
reistu Guöi sínum kirkju fyrir
að leiöa þá heila gegnum
brimiö. Sú kirkja stendurenn,
kynslóöirnar hafa haldiö
henni við og endurbyggt
mann fram af manni.
Sólin er sigin í vesturhafið
þegar ég held heim á leiö.
Það dimmir fljótt. Vitinn á
Punda de Teno sendir hvítar
Ijóskeilur sinar út yfir hafiö,
einn blossa og tvö leiftur,
langt og tvö stutt, langt og tvö
stutt aftur og aftur í sífellu
svo lengi sem nóttin varir, all-
ar nætur ársins þvi aö enginn
veit hvenær þeir eiga hér leið
hjá sem á þessum merkjum
þurfa aö halda. Við krossinn
er bundin dós úr pjátri sem í
hefur verið stungiö blómum.
Blómin eru löngu sölnuð,
bandiö fúið og dósin ryðguð.
Langt mun vera síðan gömul
kona lagði hingaö upp leiö
sina aö minnast þeirra sem
hafið tók. Á bekk undir kross-
dranginum hvílir sig gamall
maður meö staf. Sjórinn og
sólin hafa rist djúpar rúnir í
andlit honum. Lengur treyst-
ist hann ekki til aö ganga upp
þessar bröttu tröppur.
„Quatro—ciento—treinta-
—dos“.
„Y-dos“, leiðréttir næturvörð-
urinn mig um leið og hann réttir
mér herbergislykilinn og býður
góða nótt.
„Buenas noches".
Skrifað í janúar 1987.