Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1999, Blaðsíða 65

ur yfir skógi vaxnar hæðirnar, voru flestir farnir að þvo sér og hafa
fataskipti. Fegurð þessa aðfangadags hefur ef til vill farið framhjá
mörgum, því það var einsog menn forðuðust hver annan og
lægju kjurir inná herbergjum sínum og þegar rökkvaði heyrðist
ekkert, nema glamrið frá eldhúsinu. Menn vildu bara vera einir.
Klukkan var um fimm, þegar barið var á dyrnar hjá mér. Það
var brytinn. Sagði hann mér, að nú væri allt byrjað og skipstjór-
inn biði eftir mér. Ég snaraði mér frammúr sófanum og gekk upp
stigann. Þar var meiriparturinn af skipshöfninni samankominn
og allt var með fádæmum óeðlilegt og þvíngað. Þar var og einn
aðkomumaður, hafnarstjórinn í Botwood, vel kenndur að vanda.
Ég veit eiginlega ekki hverju skipshöfnin var líkust. Hásetarnir og
mótormennirnir höfðu þvegið sér rækilega og bar því meira en
ella á öllum kaununum og sárunum og þeir höfðu skipt lit, voru
orðnir fölir og fáir. Allir voru bláedrú og minnti samkvæmið
einna helst á biðstofu á gigtarsjúkrahúsi. Guð minn almáttugur!
Brytinn tók á móti mönnum í dyrum þverum og rétti glas af
jólagloggi, sem er einhverskonar berjavín eða messuvín, en aðrir
fengu sér whisky af borði skipstjórans. Allir voru svo fjarska góð-
ir og hræsnin sjálf uppmáluð. Meira að segja Finninn Risto saung
óvenju lágt þetta kvöld og vinur hans Haugas donkeymaður
minnti á raunalegan trússhest fyrir enda borðsins. Þegar allir voru
mættir, tók brytinn heilmikinn sekk með jólapökkum og sturtaði
innihaldinu á gólfið. Síðan var gjöfum útdeilt. Hver maður fékk
sinn jólapakka.
Jólagjafirnar voru frá einhverjum samtökum í Englandi. Ég
held dönsku sjómannakirkjunni í London. Að minnsta kosti var
þetta tekið þar um borð í skipið. Ég fékk tvær bækur frá einhverri
fjölskyldu í Hertfordshire og Mödet ved Milepælen, eftir Sigurd
Hoel. Sú bók kom frá únglingum í Svendborg, sem hafa tekið
Nordvest í „fóstur“, en nokkuð mun vera um það að börn kjósi
sér uppáhaldsskip, sem þau hafa samband við og senda jólagjafir
til.
Það var ekki laust við stemmningu, meðan verið var að útdeila
jólagjöfunum, að minnsta kosti örlaði á einhverju, sem slakaði á
hinu þvíngaða andrúmslofti í skipstjóraíbúðinni. Ég held því, að
þessar smágjafir hafi sitt gildi, þrátt fyrir allt, og er útdeilingunni
var lokið, bauð skipstjórinn gleðileg jól og var skálað fyrir jólun-
um og samkvæmið leystist upp í þeirri hræsni, sem hverjum og
einum var gefm.
Við jólaborðið voru allir með hund. 2. meistari var meira að
segja óvenju geðillur og reifst við menn af minnsta tilefni og
reyndar við alla, sem yrtu á hann. Hann kvað upp dóma yfir hin-
um ýmsu réttum, sem inn voru bornir. Sósan fékk verstu útreið-
ina, allt að þvi' dauðadóm. - De kan ingenting lave de dumme
abekatte derude, sagði hann fyrirlitlega og gætti þess, að til hans
heyrðist fram í eldhúsið. Þó fékk hrísgrjónabúðingurinn næstum
sömu útreið. Kartöflumús! æpti sá gamli og hló hæðnislega að
þessum óþverra, sem átti nú að neyða oní skipshöfnina. Mér
fannst maturinn bara ágætur, og það held ég að hinum hafi fund-
ist Iíka. Ég flýtti mér að borða til að losna sem fyrst og það held
ég að hinir hafi gert líka. Eitthvað lá í loftinu, sem ekki er hægt
að skýra, en við fundurn að þetta kvöld var í rauninni glatað. Það,
sem við vorum að leita að, var ekki hér. Hinir huldu töfrar jóla-
Sjómannablasið Víkingur
65