Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1999, Blaðsíða 66

gleðinnar myndu áreiðanlega sigla hjá þessu drúngalega skipi,
sem bundið var við klappirnar í Botwood á aðfángadagskvöld, og
á leiðinni frammí eftir matinn horfðist ég í augu við stjörnurnar,
sem tindruðu og spegluðust í svellunum í fjarðarbotninum. Já,
það var jólanótt og þú verður svo óendanlega einn. Þú slekkur
Ijósið og vakir í myrkri í von um að sofna svolitla stund og losna
frá þjáningu þinni og kvöl.
Klukkan 10 um kvöldið var barið að dyrum hjá mér. Það var
Aravena, þjónn. Ég var beðinn að koma í setustofu yfirmanna,
því þar biðu veitingar. Ég reis á fætur og þakkaði fyrir. Búið var
að skreyta stórt jólatré og koma því fyrir í setustofúnni og borð-
in voru hlaðin sælgæti. Nóg var um drykkjarföng, öl, snaps,
portvín, koníak og gin. Líka whisky og sódi. Ávextir og fjölskrúð-
ugt konfekt. Allir voru meira og minna kenndir og menn voru
byrjaðir að segja sögur. 3. meistari hafði siglt fyrir Asíufélagið
Ö.K. og sagði frá jólahaldi á einu Austurlandafarinu, sem var á
leiðinni til Bangkok. Meirihluti skipshafnarinnar dansaði nakinn
á 3. lúgunni, viti sínu fjær af hita og brennivíni og maskínchef-
finn sagði af sér almennar stríðssögur, eins og hann var vanur, frá
því, þegar hann gekk í viku með þúng járnstykki í vösunum útá
Möltu og geymdi tennurnar í skrifborðsskúffunni, því hann ótt-
aðist, að nokkrir kyndarar, sem hann hafði rekið, hyggðust hefna
þess í héraði. Hann sagði okkur líka skemmtilegar lygasögur af
geddum í Suður-Svíþjóð, sem voru svo gráðugar, að þær átu
sauðfé og hunda, sem hættu sér of nærri árbökkunum. - Þær
verða tveir og hálfur metri á lengd, sagði hann og fékk sér aftur í
glasið. Cheffinn var ágætiskall og mikið uppá sögur.
Þessi kvöldstund var skemmtileg og þegar klukkan var farin að
halla í tólf, bauð ég góða nótt og eftir að hafa farið í smáeftirlits-
ferð um skipið og gefið næturvaktinni fyrirmæli, hugðist ég leggj-
ast til svefns. Monzon var sammála mér um það, að betra væri að
hafa gott eftirlit í nótt, því víða væri setið að drykkju og hann
reyndi að koma í veg fyrir, að ég fyndi af honum koníakslyktina.
Þegar ég var á leiðinni til káetu minnar, gekk ég framhjá borð-
sal brytans og yfirkokksins; þar sátu þeir félagar að snæðingi, en
þeir höfðu varla gefið sér tíma til að borða fyrr en nú. Þeir buðu
mér inn og báðu mig að þiggja glas af Rinarvíni. Gamli kokkur-
inn, Wentzel-Hansen var sýnilega dauðþreyttur og þegar hann
settist aftur að borðinu, eftir að hafa dregið mig inn horfði hann
alsæll á jólaborðið og sagði við hovmeistarann:
-Ó guð! Hann gat varla leynt hrifningu sinni. Þér hugsið svo
vel um alla hovmeistari. Hvað við lifum nú dýrðleg jól, og hann
66
Sjómannablaðið víkingur