Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1999, Blaðsíða 54

Frívaktin
Út er komið 2. bindi af ritinu Hundrað og ein vest-
firsk þjóðsaga eftir Gísla Hjartarson. Þar er að finna
eftirfarandi frásögn:
Sigurgeir Jónsson, Geiri í Kaupfélaginu, starfaði
lengi í Kaupfélagi Stranda-
manna í Norðurfirði á Strönd-
um. Strandferðaskipin höfðu
fasta viðkomu á Norðurfirði og
losuðu varning og lestuðu
framleiðslu bænda í Árnes-
hreppi. Venjulega hringdu
stýrimenn skipanna í gegnum
lofskeytastöðina á Siglufirði í
Gunnstein Gíslason kaupfé-
lagsstjóra og létu vita um
komutíma til Norðurfjarðar.
Eitt sinn var strandferðaskip
væntanlegt til Norðurfjarðar.
Venjulega tók Gunnsteinn á
móti skipunum en í þetta
skipti var hann ekki heima og
gekk Geiri í verk hans eins og venjulega þegar svo
stóð á. Stýrimaður skipsins hringdi í landi að láta vita
af sér og varð Geiri fyrir svörum. Geiri heyrði afar illa
en vildi ekki láta bera á því. Hann sagði því ýmist já
eða nei í símann, eftir því sem hann hélt að ætti við.
Stýrimanni þóttu svörin eitthvað einkennileg og
spurði:
„Er þetta ekki Gunnsteinn sem ég er að tala við?“
Þá sagði Geiri: „Jú, ætli það sé ekki best.“
Hér kemur önnur vestfirsk þjóðsaga úr safni Gísla
Hjartarsonar:
Hringt var í Sophus Magnússon, leigubílstjóra á ísa-
firði, úr Sjallanum og hann beðinn að koma og aka
ungri konu heim til
sín inn í Holtahverfi í
Skutulsfirði. Sophus
brá við skjótt og
sótti konuna sem
vildi komast sem
fyrst heim til sín af
ballinu. Þegar þetta
var voru greiðslu-
kortin nýkomin til
sögunnar.
Konan, sem var
vel í glasi, spyr
Sophus hvort hann
taki ekki hvað sem
er sem greiðslu.
Hann hélt það nú, því
honum datt ekki í hug annað en konan ætti við
greiðslukort. Á leiðinni inn í fjörð sér Sophus að konan
er að fitla við pils sitt í aftursætinu, en veitti því enga
nánari athygli.
Þegar bifreiðin stansar fyrir utan húsið þar sem kon-
an bjó, sér Sophus að konan er búin að fletta upp um
sig pilsinu. Hann horfir þarna upp í hið allra helgasta
og verður að orði:
„Nei vinkona, áttu ekki eitthvað örlítið smærra!"
Gísli Hjanarson
Þau hittust á balli og fyrr en varði
voru þau farin að stíga vangadans.
-Ég er grasekkja, hvíslaði hún í eyra
hans.
-Það er fínt, svaraði hann. -Ég er
nefnilega grænmetisæta.
Siggi trillukarl var orðinn leiður á
þessari stöðugu baráttu við kerfið og
umræðunni um kvóta og aftur kvóta.
Hann seldi húsið, bílinn og trilluna og
flutti seint um haustið til Ástralíu. Þar
keypti hann niðurnídda jörð langt út á
sléttunum. Viku eftir að hann settist
þar að sá hann rykský nálgast úr
fjarska. Þetta reyndist vera Land
Rover sem stöðvaði á hlaðinu. Út úr
jeppanum steig risavaxinn Ástrali með
barðastóran hatt og stóran hníf í belt-
inu.
-Ég er næsti nágranni þinn og bý
700 mílur fyrir norðan þig. Ég býð þig
velkominn til Ástralíu og vil að þú kom-
ir í nýjársfagnað heim til mín, sagði
gesturinn.
-Já, takk. Þetta hljómar vel og ég
læt mig svo sannarlega ekki vanta,
svaraði Siggi.
-Þú mátt reikna með að það verði
mikil drykkja um kvöldið og svo koma
áreiðanlega upp hörkuslagsmál, sagði
Ástralinn.
-Allt í fína með það. Þetta hljómar
bara eins og áramótin heima á íslandi,
sagði Siggi.
-Svo máttu bóka að kynlífið verður
fjörugt þarna í fagnaðinum, sagði hinn.
-Ho, ho, hó. Það líst mér vel. Ekki
veitir af því ég hef ekki átt kost á því
lengi, sagði Siggi.
Síðan ók Ástralinn sína leið. Tíu mín-
útu seinna áttaði Siggi sig á því að
hann hafði gleymt að spyrja hvernig
gestir ættu að klæðast í veislunni.
Hann stökk upp í bíl sinn og ók sem
mest hann mátti á eftir Ástralanum og
náði honum klukkutima síðar.
54
SJÓMANNABLAÐIÐ Víkingur