Náttúrufræðingurinn - 2001, Qupperneq 60

5. mynd. Dílahýena, Crocuta crocuta. (Nowak 1991.)
sennilega að mestu að ósekju. Svo mikið er
víst að ekki tókst að sýna fram á það í
fimmtán ára könnun á stóru nautabúi í
Transvaal að nokkur gripur hefði orðið
brúnhýenu að bráð á þeim tíma.
■ DÍLAHÝENA
Þessi tegund, Crocuta crocuta, lifði á
sögulegum tíma í allri Afríku sunnan Sahara
nema í hitabeltisregnskógunum. Undir lok
ísaldar voru dílahýenur líka víða í Evrópu og
Asíu. Þær eru enn útbreiddar í Afríku,
einkum í þurru akasíukjarri, á gresjum og
grýttu landi og þrífast allt að 4000 metrum
yfir sjó.
Sem fyrr segir er þetta stórvaxnasta
hýenan. Hún þekkist auk þess frá ráka-
hýenu og brúnhýenu á minni eyrum, á
feldinum, sem er gulgrár með dökkum kringl-
óttum dflum, og á því að faxið vantar að
mestu (5. mynd).
Þegar á dílahýenu er ráðist gefur hún frá
sér hljóð sem minnir á hlátur (enda stundum
nefnd ,,hláturhýena“). Einfara dýr gera vart
við sig með eins konar spangóli, sem er fyrst
dauft og tónninn djúpur en eflist svo og
verður hvellara.
Um kynjamun - eða öllu heldur fádæma
líkindi kynjanna - verður fjallað síðar í grein-
inni.
Talið er að fleiri dýr séu uppi af dílahýenu
en af nokkrri annarri tegund stórra rándýra í