Náttúrufræðingurinn - 1997, Blaðsíða 13

3. mynd. Mykjuflugur eru mjög breytilegar að stœrð og lit. Efri röðin sýnir kvendýr og sú
neðri karldýr. Takið eftir hvað lítil karldýr eru lík kvendýrunum að lit. - Yellow dungflies
show much variation both in size and colour. The top row: Females. The bottom row:
Males. Notice how similar small males and females are. Ljósm./Photo: Hrefna Sigur-
jónsdóttir.
makar feðra hin 20%. Ef kvenflugan hefur
ekki makast áður þá er þessi eini faðir
allra afkvæmanna sem kvenflugan verpir í
það skiptið (Parker 1970f). Sú hegðun
karlanna að verja kvenfluguna á meðan
hún verpir hefur því mjög líklega þróast
vegna samkeppni sæðisfrumna í kvenflug-
unni. Þetta skýrir einnig hvers vegna karl
sem nær kvendýri af öðrum eftir bardaga
byrjar á því að makast (Parker 1970g).
Út frá niðurstöðum rannsókna á því
hversu langan tíma það tekur fyrir sæði að
ýta til hliðar því sæði sem fyrir er í
kvenflugunni, líkum á bardögum og líkum
á að ná í aðra kvenflugu, spáði Parker
(1978) hversu langur mökunartíminn ætti
að vera og var sú spá rnjög nálægt
meðallengd fundinna gilda. Þetta líkan er
oft tekið sem dæmi um gildi bestunar-
líkana í atferlisvistfræðinni (Krebs og
Davies 1993).
H BREYTILEIKl í STÆRÐ
Það þarf ekki að horfa lengi á mykjuflugur
til að átta sig á því að flugurnar eru mis-
stórar og misskrautlegar. Kvenflugurnar
eru allar svipaðar á lit, eða dökkgræn-
leitar, en karlarnir eru breytilegri. Þeir
litlu eru svipaðir kvenflugunum en þeir
verða gulari og loðnari eftir því sem þeir
eru stærri (3. mynd). Stærstu flugurnar eru
greinilega karldýr.
Eins og áður sagði bentu niðurstöður
Parkers til að karldýrin dreifðu sér
óhindrað og að fjöldi þeirra á mismunandi
stöðum endurspeglaði jafnar líkur á að
finna kvenflugu. En þeirri spurningu var
ósvarað hvort munur væri á hegðun
einstaklinga eftir stærð og hvernig mis-
stórum karlflugum reiddi af í samkeppni
um maka. Parker gerði sér grein fyrir að
rannsóknir hans voru takmarkaðar að
7