Náttúrufræðingurinn - 1935, Qupperneq 25

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 13
^IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHII
langt mál. Eg ætla aðeins að taka til athugunar fuglalífið í
höfninni og við hafnargarðana og inn með ströndinni, inn undir
gasstöðina, og aðallega eins og það er á haustin og veturna, og
þær breytingar, sem orðið hafa á því síðan höfnin kom og slátr-
unarhúsið og aðalskólpræsi bæjarins (lækurinn sem áður var og
opnaðist í krókinn við Nordals íshús) var lagt út í opinn sjó
(o: skipaleguna við endanh á Batterígarðinum), rétt fyrir utan
Kolbeinshaus (sker, er svo heitir).
Menn, sem hafa búið í bænum nógu lengi, muna eftir því,
að meðan sjórinn úti fyrir bænum var ekki annað en opin skipa-
lega, var fremur fátt um fugla, einkum stóra máfa, við sandinn
og f jörurnar, þeir voru helzt í kringum skipin úti á legunni, en
margt gat verið af ritu og kríu við fjörurnar á sumrin, þegar
.fiskslóg var á boðstólum hjá fiskimönnum, eða strákar voru að
hæna þær að sér með lifur, til þess að reyna á þeim skotfimi
sína, úr fjörunni, með steinvölum, meðan kjóarnir reyndu á
þeim flug- og ránfimi sína utan- og ofanað. Þá var og krökt
af sendling og tildru haust og vetur í fjörunni, eins og er enn,
og eru það einkum hrúðurkarlarnir á fjörusteinunum og ýmis
smá dýr undir þeim, sem safna þessum skemmtilegu smáfugl-
um að sér. Þeir eru svipaðir að: stærð og gengur mörgum Reyk-
víkingum illa að þekkja þá í sundur, þó eru þeir all-ólíkir á
litinn: sendlingurinn steingrár með gulgræna fætur, tildran
hvít-, svart- og rauðflekkótt, með rauðgula fætur. Tjaldar voru
og eru enn all-tíðir á veturna og slangur af æðarfugli með land-
inu, ásamt einstaka hávellu, toppönd, dílaskarf, álku, teistu og
stöku sinnum haftyrðil.
Þegar höfnin kom og stór og smá skip fóru að liggja að
staðaldri í henni, urðu sumir sjófuglar þess brátt varir, að með
þeim fylgdi eigi svo lítil búbót í ýmsum ruðum og matarleifum,
sem kastað er frá þeim í sjóinn daglega, og sá fuglinn, sem
einna fyrstur varð til þess að gera þessa uppgötvun, var s v a r t-
b a k u r i n n (veiðibjallan), sjálfur kóngurinn meðal íslenzkra
sjófugla. En „hvað höfðingjarnir hafast að, hinir ætla sér leyf-
ist það“, segir sálmaskáldið, ogsvo varð hér: aðrir máfar fylgdu
á eftir og er nú að staðaldri krökt af svai'tbak og stundum af
ritu í höfninni, auk þess sem þar sést oft eitthvað af 1 i 11 a
svartbak; það er fugl, sem á 2—3 síðustu, áratugum hefir
setzt nokkuð að á S- og SV-ströndinni, og er að líkindum kominn
hingað með skipum frá Bretlandseyjum. Hann er mjög líkur