Náttúrufræðingurinn

Árgangur

Náttúrufræðingurinn - 1954, Blaðsíða 22

Náttúrufræðingurinn - 1954, Blaðsíða 22
164 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN um við endurtekna neyzlu matar úr sýktu fræi (korndrjólaeitrun). Menn, sem neytt liafa allt að 3,5 grömmum af drjólakorni í brauði, hafa kennt flökurleika, lystarleysis, þorsta og höfuðverkjar. Sumir þorna í liálsi, fá uppköst og aðrar meltingartruflanir. Fylgir þessu slen, samdróttur augnopa og hækkandi blóðþrýstingur. Við endur- tekna neyzlu eitursins geta æðaveggir herpzt mjög og valdið þeim truflunum á blóðrás, að drep komi í líkamshluti. Skilningarvit geta sljóvgazt, vöðvar herpzt og hinn sjúki fengið krampa og flog. (Taylor 1934). Eitrun þessi er þó, sem betur fer, ekki algeng, þar sem eftirlit er haft með kornuppskeru, eins og gert er í flestum kornræktarlöndum. Er unnt að fleyta drjólana ofan af korni, sem sett hefur verið í 20% saltpækil, því að þeir eru léttari en kornið og fljóta ofan á. Reynt er að vernda komakurinn gegn smitun, með því að gæta þess, að út- sæði sé hreint og grafa niður korndrjólana með djúpri haustplægingu. Samt kemur stöku sinnum fyrir, að sýkt korn er hirt af vangá og þekkingarleysi, eða óprúttnir sölumenn nota sýkt korn til drýginda og valda með þvi tjóni á heilsu manna.1) Korinlrjólaeitrun fyrri alila. Það mun lítill vafi leika á því, að korndrjólaeitrun hafi löngum þjóð þær þjóðir, sem hafa ræktað og neytt nígs. Telur Reichborn- Kjennerud (1940), er hann ritar um sögu korndrjólasýkinnar í bók sinni, „Vár gamle trolldomsmedisin“, að Rómverjum hafi verið kunn- ugt um korndrjóla, enda þótt þeir hafi verið litlir rúgræktarmenn, og bendi þeirra morbi cerealis meðal annars til þess. Telur hann og, að Plinius eigi J)ar að einhverju leyti við þann sjúkdóm, er hanri segir: Ignis sacri plura sunt genera, inter quae medium hominem am- biens, qui zoster appellatur, et enecat si cinxerit. Þar sem „ignis sacer“ gat átt við þrenns konar sjúkdóma, ristil (zoster), heimakomu (erysi- pelas) og korndrjólasýki, en ristill og aðrir húðsjúkdómar voru ekki lífshættulegir, þótt þeir næðu að vaxa i kringum bol eða limi, sem gat hins vegar vel ótt við korndrjólasýki á drepstiginu. Hinum sjúka hefur vissulega fundizt eldur brenna i líkama sínum, þegar drep liljóp í líkamshluta, svo að hold virtist brenna frá beini. 1) Korndrjólum er þó stundum safnað, þar sem eitur peiira er notað til ákveð- inna lyfjagerða.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62

x

Náttúrufræðingurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Náttúrufræðingurinn
https://timarit.is/publication/337

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.