Samvinnan - 01.08.1967, Blaðsíða 32

2. DAGUR.
Það komu hérna í morgun
tveir strákar á rauðum sláttu-
vélum eins og þeir nota í lysti-
görðunum hér um slóðir og
felldu alla fíflana sem voru
byrjaðir að brosa á móti morg-
unsólinni. Það var eins og þeir
færu með sandpappír á túnið
og nudduðu gula litinn upp úr
því. Svona stóratburðir verða
mönnum alltaf kærkomið um-
ræðuefni á sjúkrahúsum, og
okkur sem erum rólfærir finnst
það dularfullt að mennirnir
sem stjórna þessu verki skyldu
þurfa að etja tveimur sláttu-
vélum á fíflagreyin síðast í
maí, og spretta nánast engin
ennþá. Síðan hurfu strákarnir
út í borgina á sláttuvélum sín-
um, og í því kom hafragraut-
urinn.
3. DAGUR
Ég byrja alltaf á því á
morgnana áður en hafragraut-
urinn kemur að gapa út um
gluggann. Ég er naumast bú-
inn að þurrka stírurnar úr aug-
unum þegar ég rýk út í glugg-
ann. Turninn á Hallgríms-
kirkju, sem trónar yfir Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar fyrir
vestan Barónsstíginn, hleypir
mér samt alltaf í vont skap.
Ég trúi því ekki að þessi
himnastigi sé guði þóknanleg-
ur og að mennirnir séu að
klambra þetta honum til dýrð-
ar. Ég tek ekki gleði mína aft-
ur fyrr en gangastúlkurnar
koma með grautinn og mjólk-
ina og brauðmatinn: ég eins og
kúri þangað til og reyni að
kála mannvirkinu með augna-
ráðinu. Gangastúlkurnar eru
alltaf í skínandi skapi. Þær
bera sjúklingunum brandara
með morgunverðinum og eru
heilsubót. Ein í flokki þeirra er
með dökkt snöggklippt hár sem
jaðrar við drengjakoll og
snaggaralegt og frjálsmannlegt
yfirbragð og hlakkar einhver
lifandi ósköp til sjómanna-
dagsins. Ég heyrði útundan
mér í gær að einn af sjúkling-
unum hafði verið verkstjórinn
hennar í frystihúsi. Mikið hef-
ur manneskjan blæfagran mál-
róm. Hann er flauelsmjúkur og
samt litríkur. Blái ganga-
stúlkubúningurinn og hvíta
svuntan og hvíti léreftskamb-
urinn sem hún ber klæðir hana
sérdeilis vel, og hún er í stór-
um hvítum spítalaklossum sem
smellur í eins og gervitönnun-
um í spítalaprestinum og það
er ekki laust við að það sé
danstaktur í mjöðmunum þeg-
ar hún gengur. Hún spurði mig
að því fyrsta morguninn hvort
ég vildi sykur út á grautinn,
og kallaði út á ganginn með
flauelsröddinni þegar ég jánk-
aði: „Hvar er sykrið“? Hún er
Vestfirðingur.
5. DAGUR.
Þeir sem hafa fótavist sækja
út á ganginn og leggja kabal.
Það er ekki amast við því af
því að setustofan er engin. Það
er engin setustofa hérna af því
það verður að nýta hvern krók
og kima handa sjúklingunum.
Jafnvel læknarnir eru svona
hálfpartinn í húsnæðishraki.
Nú gætu þeir að vísu rekið
sjúklingana í einni stofunni út
á gaddinn og eignast þannig
sæmilegt vinnupláss, en þeir
eru ekki þannig sinnaðir. Hins
vegar heldur árans strýtan á
Hallgrímskirkju áfram að
hækka engum til gagns. Bridge-
flokkurinn sem var hérna á
ganginum þegar ég lagðist inn
er tvístraður af því driffjöður-
in fékk reisupassa. Hér kváðu
fjórir sjúklingar hafa verið að
spila bridge á ganginum á dög-
unum þegar einn sagði þrjú
grönd og leið útaf. Hann var
borinn inn í rúmið sitt og opn-
aði augun og sagði: „Ég set
út tígul þristinn.“ Ég vona bara
að svona góð saga sé ekki til-
búningur, og maðurinn sem
sagði mér hana er raunar með
ærleg augu. Hann reykir pípu
eins og ég en er raunalega oft
með stíflu, og allur þessi blást-
ur í pípuhólkinn þangað til
vinur minn er að því kominn
að springa getur naumast ver-
ið til heilsubótar ef hann er nú
til dæmis tæpur fyrir hjartanu.
Við reykjum á stigapallinum og
það er ekki amast við því af
því við megum helst ekki eitra
andrúmsloftið á sjálfum gang-
inum. Þá þegar við sitjum
þarna og svælum þá heyrum
við raddir þeirra á kvenna-
ganginum uppi sem eru líka
staddar á stigapallinum að
reykja sér til upplyftingar. Ein
þeirra krossbölvar eins og arg-
asti sjóari, eða eins og síldar-
stelpa, eins og sagt var í gamla
daga. Mig dauðlangar að for-
vitnast um hvernig manneskj-
an lítur út, en það eru óskráð
lög að við á kallagangi gerum
ekki strandhögg hjá kvenfólk-
inu. Þó eru fjórar að ofan
gestir hjá okkur núna af því
þær komast ekki fyrir á
kvennaganginum. Þær tipla
stundum út úr herberginu sínu
á rósóttum nælonslopp og setja
svip á staðinn, og á kvöldin
þegar hjúkrunarkonurnar og
gangastúíkurnar eru búnar að
gera klárt fyrir nóttina, þá er
gólfið fyrir framan herbergis-
dyr gestanna síbreiða af rósa-
knippum og nelikku- og túlí-
panavöndum sem vinir þeirra
halda áfram að bera að þeim.
6. DAGUR.
Ég tek mér tak svosem einu
sinni á ári og byrja að safna
blaðadellu. Ég hjó áðan eftir
nýyrði sem þeir voru með í
morgunfréttum útvarpsins,
nefnilega „misgáningsárás",
sem mér finnst afleitt orð. Svo
sá ég í blaði í gær eða í fyrra-
dag að kona var kölluð „heima-
frú“ (húsmóðir) og blaðamað-
ur sem skrifaði með talsverðum
gusugangi um væntanlega
þjóðhátíð, hann talaði um
„þjóðföt“ en ekki „þjóðbún-
ing“! En samviskan byrjar allt-
af að segja til sín og ég hætti
alltaf að safna. Það vill slá út í
fyrir svo mörgum. Hingað á
sjúkrahúsið kom einhverju
sinni orðsending frá rann-
sóknarstofu annars sjúkrahúss
sem tekur stundum okkar fólk
í skoðun. Hjúkrunarkonurnar
hér um borð voru áminntar um
það með bréfi að sjúklingun-
um bæri að vera mættir „hálf-
tíma fyrir komu“.
8. DAGUR.
í morgun á áttunda tíman-
um þegar ég var að leggja kap-
al, stóðu allt í einu þrjár skóla-
stúlkur við gangdyrnar og ætl-
uðu niður úr gólfinu af feimni
og spurðu skjálfandi á bein-
unum eftir hjúkrunarkonunni.
Þær eiga að vinna hérna í
sumar. Þær voru í stuttpilsum
samkvæmt nýjustu tísku og
ein þó miklu mest af því hún
var nánast berrössuð, greyið
litla. Það gekk eitthvað brös-
ótt að finna á þær búningana
(„Þær eiga að vera í bláu“,
sagði yfirhjúkrunarkonan) en
um áttaleytið brölti sú fyrsta
algölluð út úr fatageymslunni
og með plastfötu í annarri
hendi og gólftusku í hinni, og
ég hefði ekki þekkt hana aftur
ef ég hefði ekki kannast við
limaburðinn. Hún er eins og
álfur, eins og folald, eins og
nýborinn kálfur. Hún heldur
eflaust í svipinn (eða svo sýn-
ist manni á upplitinu) að hún
sé ólánlegasta manneskjan á
öllu íslandi að því er snertir
klæðaburðinn, en sannleikur-
inn er sá að hún er myndarleg
og falleg og indæl í þessum
bláa þjónustubúningi þó að
hann sé ekki uppi á lærum á
henni. Þegar hún læddist inn
til okkar á tíunda tímanum til
að ræsta hjá okkur þá þorði
32