Samvinnan - 01.08.1967, Síða 57

Þrjú Ijóð
Hannes Pétursson
0
sjálfumglaða oftrú,
Söngfuglamál
hugðist ég nema
og ná á mitt vald
mýkt steinsins
herzlu vatnsins.
Hugöist hverfa burt
að heyra grös landsins gróa
sjá þögn fjallanna.
Ég sit hér enn viö gluggann
sæki í dagblöðin vizku.
Seint er ég á ferð.
Farnir vegir og stígar
liðast um dali og fell
og fundið hvert vað.
Alþakinn nöfnum og sögnum
er sérhver staður, ég horfist
í augu við aðra tíma
á öllum leiðum og nem
rödd þeirra, einnig hér
þar sem háfjöllin skipast í raðir
og sigla inn sandana breiða
svalblá og heið
sköruð mjallhvítum
skjöldum.
Að glugga mínum hníga
hljóðar öldur — úr fjarska:
köld stjarnljós
í kyrru náttmyrkri
— að glugga mínum: strönd minni
Umvafinn lífi
ást, hamingju
gleður mig og seiðir mjg
hið glitofna myrkur.
Einn vaki ég. Klukkurnar slá.
Inn yfir strönd mína
óvissa nótt
óvissan dag
mun náttmyrkrið streyma
— ekki-stöðvast eins og nú
á björtum glugga mínum
en bylgjast hingað inn.
Afhjúpað Ijósum sínum
lokar það augum mínum.
Myrkrið og stjörnurnar kveðjast.