Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.03.1924, Blaðsíða 44

38
Tímarit íslenskra samvinnufélaga.
hömlum með lagaboði. Máske sérstakur innflutningstoll-
ur (verndartollur) á þessar vörutegundir gæti komið hér
að haldi.
pá ætti ekki að láta það dragast að flytja einhvern
part af kjötinu út með annari verkun, reykt, kælt, fryst,
niðursoðið eða pylsur. það dreifði kjötinu á erlendum mark-
aði og minkaði framboð þess á hinum þrönga saltkjöts-
markaði. Og loks færði það Norðmönnum heim sanninn
um, að við værum þeim ekki algerlega háðir með kjötmark-
að okkar.
Hugsanlegt væri líka, að takast mætti að vinna salt-
kjötinu rýmri markað, svo rúman, að það þyrfti ekki að
geymast lengi í saltinu áður en þess væri neytt. pá þyrfti
ekki að salta það jafnmikið sem nú. Og nýsaltað og hæfi -
lega mikið er það — fyrir okkar smekk — engu óljúffeng-
ara en nýtt kjöt. Væri aðeins hægt að fá Bretann til að
neyta þess, og þykja það gott, þá væi’i það mestverðastar
umbætur á markaðsskilyrðum þess, því söltunin er frem-
ur handhægur og okkur hentugur verslunarmáti. Á meðan
ekkert verulegt er fyrir þetta mál unnið, getur maður ekki
látið sannfærast um, að það sé með öllu ókleift.
pá er ein breyting enn á kjötútflutningnum, sem vel
getur komið til greina, og það er útflutningur lifandi fjár.
það er gamalþekt leið, sem farin var alt fram undir stríðið,
en lagðist þá algerlega niður. Sú leið hefir þótt reynast mis-
jafnlega, stundum vel, en stundum miður, einkum eftir að
Bretar settu þær hömlur á slíkan innflutning héðan, að
banna eldi fjárins á landi áður en því var slátrað. Mun það
liafa verið verndarráðstöfun fyrir enska kjötframleiðslu,
þó annað væri látið í veðri vaka. Á síðustu útflutningsárun-
um var einnig farið að flytja féð til Belgíu, og þótti það
engu miður takast en til Bretlands.
pó að þessi leið sé þannig nokkuð óviss, þá virðist samt
sjálfsagt að reyna hana á ný, heldur en að ekkert sé gert
til umbótatilrauna á markaðsskilyrðum kjötsins. Álgert að-
gerðaleysi er með öllu óviðunandi og ósæmandi, eins og sak-
ir standa.