Andvari - 01.01.1997, Blaðsíða 158

156
BÖÐVAR GUÐMUNDSSON
ANDVARI
„kveða sér til hugarhœgðar,“ og bjóða ekki annað fé við því, né
framavonir. Auðvitað, ef eitthvað verður fram yfir, er það gott.
Vísurnar sem þú sendir mér, líka mér allar vel. Best þykir mér
„ Litið um öxl. “ En ef til vill er það fremur tilfinning mín en kost-
ur vísunnar sjálfrar fram yfir hinar, sem því veldur. Ég er efni
hennar kunnugur, og sárnar oft við forlögin. En réttilega gœti
öðrum manni fundist einhver önnur vísan þín betri. Dómar okk-
ar draga í öllu dám af skapbrigðum sjálfra okkar. Svo þakka ég
þér fyrir að geta gert þér ánœgju af „Andvökum. “ Þeim hefir
viðrað vel, enn sem komið er. „Sameiningarklikkan“6 hér, og
„Hafsteinsdýrkunin“7 heima, hafa ekki komið sér fyrir enn, ætl-
uðu að þegja, en hefir aðeins umlað í „Sam[einingu]“ og „Lög-
réttu, “ við Illja bindið, hvað sem úr verður. Ég á þaðan úlfs von,
og á það skilið frá þeim skepnum. En þeir hafa enn ekki getað
einhvern veginn „vatnslímt sig í kollinn."8 En það bíður nú
kannski síns tíma. Það er búið að skrifa ósköp um „Andvökur.“
Hannes Þorsteinsson í „Þjóðólfi,“ Dr. Helgi Pétursson í „Isa-
fold, “ Matthías Jochumsson í„Norðra“ og Þorsteinn Erlingsson í
„Þjóðviljanum“, - allt vingjarnlegt (þó Matti sé raunar í illu
skapi, undir niðri) og margt ið mesta hól, að mér finnst.
Guðmundur minn á Sandi er í einhverju aðsigi, segir hann
mér, með sinn dóm um „Andvökur. “ En í honum er nú urgur við
mig, út úr heimapólitík minni, sem hann segist muni eiga bágt
með að fyrirgefa mér. Ég hefi sagt honum, að ég mundi ráða
minni stefnu, og ekkert til baka draga, og sagt honum hví svo
vœri. Vegna forns velvilja hans til mín, vil ég síður eiga í erjum
við Gvend, ekki að ég óttist svo mœlsku hans né málstað. En svo
er ekki hœtt við því mjög á mína hlið. í versta lagi sendi ég honum
spaugvísur, því ekki kemur hann mér til að tönnlast og tyggjast við
sig, þó svo vœri að hann reyndi það, sem ég varla býst nú við.
Jœja, Jón minn. Allt þetta er nú meinlaust og gert til þess að
eitthvert gaman sé að lífinu, því það vœri dautt úr öllum œðum
vœri það alveg œvintýralaust. Eins langt og ég fœ séð, (og þeir
hafa ekki sýnt, að þeir sjái lengra, sem segja, að annað beri fyrir
sín augu) þá hafa (og verða) allar mannþjóðir verið sínir eigin
lukkusmiðir, eður hitt. Engum ytri mætti eiga þær neina gæsku
upp að inna. Að sól og frost hafa ekki steindrepið þær, og allt
annað, sem við ýmist köllum gott eður illt, er því að þakka að
þœr hafa seiglast upp í það að semja sig að því sem ekki varð
umflúið. Svona verður það og framvegis, öll okkar auðna undir
okkur sjálfum komin. Tilveran utan við okkur, hefir enga fyrir-