Vikan - 06.01.1966, Side 21

Ef húsbyggjandinn skyldi nú þekkja persónulega einhvern
múrara og verða þeirrar náðar aðnjótandi að fá hann
til starfa, þá bætir múrarinn við tveimur múrhúsum,
öðru utan yfir, hinu innaní.
Hús og
húsbúnaður
Þyrnirósu
svetninn
í byggingar-
tækninni
Texti: Gísli Siffurðsson.
Ljósm.: Kristján Magniisson.
hvers ertu með þennan andsk.
meistara, ef hann á ekki að
segja þér, hvað þú átt að leggja
til“, og mér varð auðvitað svara-
fátt.
Margir þekkja þessa sögu af
sjálfum sér. Ómælt vinnutap og
grimmilegur kostnaður verður
við hvert einasta hús af þessum
sökum. Þegar smiður er fenginn
til að setja upp eldhúsinnrétt-
ingu, þá þarf maður venjulega
að byrja á því að taka leigubíl'
eftir skrúfjárni, sem er í ein-
hverjum vinnuskúr inn við Ár-
bæ og ekki er hann fyrr kominn
með járnið en hann vantar skrúf-
ur og þær eru í öðrum vinnu-
skúr suður í Garðahreppi og lím-
ið er kannski vestur á Seltjarn-
arnesi. Af öllum þessu orsakast
sá seinagangur í byggingum, sem
hvergi á sinn líka.
Stundum eru hreinir ræningj-
ar á ferðinni og fyrir þeim virð-
ast menn varnarlausir, hversu ó-
trúlega sem það kann að hljóma.
Það er að vísu nokkuð langt
gengið, ef þarf að hafa menn á
kaupi, einungis til að standa yf-
ir einhverjum tilvonandi ræn-
ingja, en samt getur það marg-
borgað sig. Eitt dæmi skal til-
greint þar um. Maður nokkur
fékk lóð, þar sem svo hagaði til,
að hallandi klöpp var í lóðinni og
varð hann af þeim sökum að
láta sprengja eins og oft kemur
fyrir. Hvað gera menn, þegar
þannig ber til? Jú, þeir eyða
sínum dýrmæta tíma til að leita
á eigin spýtur að einhverjum,
sem tekur slíkt verk að sér;
spyrja Pétur og Pál, hvort þeir
þekki ekki einhvern og svo end-
ar þetta með því að einhver
þekkir mann sem þekkir mann
sem sprengir klappir. Þeim
hrjáða húsbyggjanda, sem hér
um ræðir, var bent á mann, sem
hefði þetta að atvinnu og náði
hann sambandi við manninn.
Húsbyggjandinn fékk spreng-
ingamanninn með sér á staðinn
og bað hann að segja eftir feng-
inni reynslu, hversu mikið það
mundi kosta að sprengja það
sem með þurfti. Með vinnu,
sprengiefni og trukk til að lyfta
farginu, mundi það kosta 30 þús-
und, sagði sprengingamaðurinn.
Þar með var hann látinn um
verkið og sá enginn til, meðan
hann framkvæmdi það. Svo kom
uppgjörið, fékk húsbyggjandinn
að vita það, að einhvernveginn
öðruvísi og miklu seigara grjót
hefði verið í klöppinni, þegar til
kastanna kom. Sprengingamað-
urinn hafði því miður þurft að
bora tvöfalt fleiri holur en hann
hafði áætlað og því miður hafði
hann orðið að láta tvöfalt eða
þrefalt fleiri túpur af sprengi-
efni í hverja holu af því að
klöppin var svo hörð. Reikning-
urinn hljóðaði upp á 100 þúsund
krónur. Húsbyggjandinn sagðist
hafa sleppt sér af reiði, því hér
var augljóslega ótíndur ræningi
á ferðinni, en nú var ekkert vitni
af verkinu. Húsbyggjandinn
tregðaðist við að borga og fékk
10 þúsund króna afslátt, en lög-
fræðingur sagði honum, að þýð-
ingarlaust væri að fara í mál.
Ómögulegt væri að bera brigður
á það eftir á, að svo og svo miklu
sprengiefni hefði verið eytt.
Eitt af því sem gerir húsbyggj-
endur gráhærða, eru viðskipti
við fyrirtæki þau, sem selja
steypu. Þau hafa sama hátt á og
iðnaðarmenn: Lofa endalaust upp
í ermina á sér og geta. svo ekki
staðið við loforðin. Við töluðum
við einn húsbyggjanda úr Ár-
bæjarhverfi og hann sagði: „Það
var svo um samið, að þeir kæmu
með steypuna klukkan tvö og þá
hafði verið fenginn kranabíll á
staðinn til að hífa svo og flokk-
ur manna. Sá flokkur fékk að
bíða aðgerðalaus til kl. sex, en
þá kom fyrsti bíllinn. Svo var
steypt í næturvinnu framundir
miðnætti. Eftir mikinn reiðilest-
ur var mér lofað að þetta kæmi
aldrei fyrir aftur. Við nsestu
steypu stóðu þeir við orð sín og
fyrsti bíllinn kom svo að segja
á mínútunni. En svo liðu tveir
klukkutímar þar til sá næsti sást
og alltaf beið mannskapurinn. Þá
voru þeir með miklu fleiri í tak-
inu en þeir höfðu möguleika til
að afgreiða og dreifðu steypu-
bílunum um allt til þess að gera
öllum einhver skil. En auðvitað
gerðist allsstaðar sama sagan:
Mennirnir biðu verklausir og
vesalings húsbyggjandinn stóð
einhversstaðar álengdar og barði
saman hnefunum í réttlátri
reiði“.
Framhald á bls. 49.
VIKAN I. *W. 21