Vikan - 06.01.1966, Qupperneq 39

þeim nálægt þorpinu Porguessa.
Aftur virtust þessar herskáu og
elskulegu konur dáleiða þá fyrst í
stað. Aftur urðu þeir að nota sína
andstyggilegu byssustingi gegn
þessum yndislegu skaparans skepn-
um. Og aftur hrundu þeir áhlaupi
þeirra.
Þjáðir af samvizkubiti héldu þeir
úr Útlendingahersveitinni göngunni
áfram í broddi fylkingar. Liðsfor-
ingjarnir reyndu að létta lund
þeirra. Þessar skjaldmeyjar voru
engar konur í venjulegri merkingu
þess orðs, sögðu þeir. Þær voru
dýrslegir villimenn, svartir skratt-
ar, helvísk sköss, sem engu vildu
sinna nema manndrápum. En liðs-
foringjarnir trúðu þessu varla sjálf-
ir. Því einnig þeir höfðu vegið
skjaldmeyjar með byssusting; þeir
höfðu séð þær taka banvænum sár-
um með æðrulausri ró og milda
ásökunina í tilliti þeirra, en þær
horfðust í augu við banamenn sína.
Þann fimmta október fylgdist da-
hómski herinn með þeim franska,
en réðist ekki á hann. Næsta morg-
un gerðu landsmenn hinsvegar á-
hlaup af fullum krafti. Einn her-
mannanna úr Útlendingahersveit-
inni æpti upp að skjaldmeyjarnar
væru að ráðast á þá einu sinni
enn. Hversvegna gátu þær ekki ráð-
ist á tirailleurs í þetta sinn, svona
rétt til tilbreytingar? Hversvegna
réðust þær alltaf á þá? Látið þær
ekki komast í návígi, hrópaði ein-
hver. Þetta þótti mönnum það vit-
legasta ráð, sem gefið hafði verið
í herferðinni fram til þessa. Þeir
hlóðu og skutu af meiri ákafa en
nokkurntíma fyrr í lífinu. Þegar Da-
hómar að lokum létu undan síga,
hafði sú skjaldmeyjan, sem næst
komst óvinum slnum, fallið I tutt-
ugu metra fjarlægð frá þeim.
Níunda október og líka þann tí-
unda komu skjaldmeyjarnar nokkr-
um sinnum fram úr runnunum og
réðust á framverði Frakka með
brugðnum sverðum og söxum. í
hvert skipti skutu hermennirnir æð-
islega á þær og flýðu svo sem fæt-
ur toguðu. Liðsforingjarnir hlupu á
eftir þeim, bölvandi og ragnandi,
og tókst að stöðva þá. Þeir hófu
þá á ný ofsalega skothríð og
stökktu skjaldmeyjunum þannig á
flótta, rétt eins og þeir hefðu
gleymt hvernig átti að nota uppá-
haldsvopn þeirra, byssustinginn.
Liðsforingi einn reyndi að stæla
þá með því að mikla fyrir þeim
hvílíkar örlagaskepnur Dahómar
væru, morðingjar, kvalarar, mann-
ætur og svarnir fjendur Frakka. En
hermönnunum fannst lítið til um
þennan fyrirlestur. Einn þeirra lét
svo um mælt, að skjaldmeyjarnar
væru naumast dæmigerðir Dahóm-
ar, heldur fyrst og fremst hugrakk-
ar konur.
Þótt svo að mennirnir úr Útlend-
ingahersveitinni hefðu til þessa
hrundið öllum áhlaupum og stað-
ið sig prýðilega sem framvarðarlið,
þá hafði Dodds hershöfðingi tölu-
verðar áhyggjur út af þeim. Hann
kallaði þá saman til fyrirlesturs en
forðaðist að minnast á skjaldmeyj-
arnar. Hinsvegar hældi hann Út-
lendingahersveitinni á hvert reipi;
sagði hermenn hennar þá beztu í
heimi og að sér hefði aldrei verið
sýndur annar eins sómi og nú, er
hann stjórnaði nokkrum þeirra.
En ekki gat þetta hól vakið hjá
hermönnunum hatur til skjaldmeyj-
anna né fengið þá til að kætast
við að stinga þær byssustingjum.
Þó var Dodds mjög í mun að gera
þá svolítið vígreifari. Hann hafði
nefnilega frétt að óvinirnir hefðu
búizt mjög rammlega urn við Kota,
mikilvægt þorp á leiðinni til Abóm-
ey. Atlagan að Kota skyndi greidd
næsta morgun, þann fjórtánda októ-
ber. Og Útlendingahersveitin, sú
harðasta í heimi, skyldi vera í fylk-
ingarbrjósti.
Það var ekkert nýnæmi fyrir Út-
lendingahersveitina að berjast (
fylkingarbrjósti franskra herja. En
allt öðru máli gegndi ef barist var
gegn konum. Hermennirnir bölsót-
uðust og nöldruðu sín á milli og
sögðu þetta strfð það sóðalegasta,
sem þeir nokkru sinni hefðu tekið
þátt í. Liðsforingjarnir reyndu að
manna þá upp á þann hátt, sem
slíkir hafa plagað í öllum stríðum,
minntu þá á frægð hersveitarinnar
og erfðavenjur og svo framvegis.
Næsta morgun nálgaðist herinn
svo Koto í sveittri, nöldrandi fylk-
ingu. Dátarnir þrömmuðu hægt á-
fram ( gegnum landslag, sem minnti
á trjágarð, og í eyrum þeirra buldi
trumbusláttur óvinanna. Von bráð-
ar komu þeir fram ( rjóður og sáu
þá framundan hálmþökin í Koto og
þyrnigerðið umhverfis þorpið.
Að baki þeim tóku smáfallbyss-
urnar tvær, sem þeir höfðu með-
ferðis, að þruma. Hermennirnir
runnu fram hálfbognir og riffil-
skeftin strukust við læri þeirra.
Staðar nem og skjótið! Fellið byssu-
stingina! Áfram! Óstöðug skothríð-
in frá þyrnigerðinu olli þeim litlu
tjóni. Þeir ruddust inn í gerðið og
í gegnum það og stóðu þá einu
sinni enn augliti til auglits við
blessaðar skjaldmeyjarnar.
Ein þeirra skaut spjóti að her-
manni. Þá óð hún að honum með
brugðið sax. Þegar hún hjó til hans,
bar hann af sér höggið með riffl-
inum og saxið hrökk úr hendi henn-
ar. Þegar hún laut niður til að
taka það upp, steig hann ofan á
það. Um leið hefði honum verið í
lófa lagið að gera út af við hana
með því að keyra byssuskeftið (
háls hennar að aftan, en hann gat
með engu móti fengið sig til þess.
Hann þrýsti skeftinu næstum því
bliðlega að hálsi hennar og hélt
henni þannig fastri niðri við jörð.
Og svo æpti hann, eins og sam-
kvæmt skyndilegum innblæstri:
„Abandonnezvouz"!
Sjálfsagt voru þetta fyrstu
frönsku orðin, sem skjaldmærin
heyrði. Hún braust um á hæl og
hnakka og gat undið sér við á bak-
ið, en riffilskeftið hélt henni samt
sem áður niðri. Hún blés og más-
aði af áreynslunni og leit til hans
^ANCASTER
CREAM TISSULAIR: Er næturkrem sem allar konur hafa beðiS eftir.
CREAM TISSULAIR: Hefur alla eiginleika sem krafizt er af fyrsta flokks
næturkremi.
CREAM TISSULAIR: Mýkir húSina og minnkar hrukkur og drætti.
CREAM TISSULAIR: Gerir húSina matta og er ósýnilegt eftir aS þaS
er boriS á hörundiS.
CREAM TISSULAIR: Gefur yndislega ferskan og frískandi ilm.
CREAM TISSULAIR: Smitar ekki og kemur ekki í veg fyrir aS þér
kyssiS barniS ySar góSa nótt.
CREAM TISSULAIR: Er næturkrem sem eiginmenn mæla meS.
Útsölustaðir í Reykjavík:
Tíbrá, Gjafa- og snyrtivörubúðin,
Mirra, Orion, Skemmuglugginn,
Holts Apotek, Tjarnarhárgreiðslustofan.
Útsölustaðir úti á landi:
Drífa, Akurcyri. Verzlunin Ása, Keflavík.
Verzl. Ó. Jóhannsson, Patreksfirði.
Skúlagötu 26, Reykjavík. Sími 21670.
VIKAN 1. tbi. gg