Vikan - 07.11.1968, Qupperneq 45

Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
Reynið þau.
.EMEDIA H.F
LAUFÁSVEGI 12- Sími 16510
hikaði augnablik og horfði á mig
í efa.
Það gerir ekkert til. Það er
bara gott, sagði hún allt í einu
og settist hjá mér. — Veiztu það,
Gústaf, þú truflaðir mig líka. É'g
var hálfnuð með að skrifa brenn-
andi ástarbréf, þegar ég lagði af
stað áðan, og ég varð að hætta
við það. Ég var alltaf að hugsa
um þig, og svo gat ég ekki skrif-
að meira og kom til þín.
— Það er slæmt, anzaði ég
kuldalega. — Það er að segja
fyrir þann, sem bréfið er stílað
til. Nú verður hann máske að
bíða einn dag í viðbót.
— Gústaf, sagði hún með
breyttri röddu og leit biðjandi í
augu mér. — Ástarbréfin mín
eiga sér ekki lengur neina les-
endur. Dapurleiki hennar vakti
LÍLUU
LILUU
LILJU
LILUU
Liljubindi eru betri.
Fást í næstu búS.
mér illkvittnislega ánægjukennd
og ég sagði:
— Höfundur þeirfa hefur
kannski verið orðinn of háfleyg-
ur? Dalamenn kunna betur að
meta frjósemi holdsins en and-
ans.
— Lofaðu mér því, að stríða
mér ekki í kvöld, bað hún.
Það liggur illa á mér. Viltu lofa
mér því?
■— Nei, svaraði ég. — Ég lærði
það einu sinni af þér að fyrirlíta
öll loforð. En ef ég hefði gaman
af að svikja, skyldi ég ekki láta
standa á mér að verða við þess-
ari ósk þinni. Hún horfði á mig
með þjáningarsvip, en sagði ekk-
ert.
—■ Trúir þú því, hélt ég áfram,
— að þegar ég sé þig í þessari
peysu, minnir þú mig á sáningu
og uppskeru? Ég er bóndi í eðli
mínu og æski eftir að fletta þig
þessum græna skrúða, til þess að
sjá þig svo liggja bleika og bera
fyrir fótum mér eins og sleginn
akur á haustdegi.
— Hefur þú oft glatt þig við
þess háttar sjón, Gústaf? spurði
hún þunglyndislega, án þess að
hafa af mér augun.
— Aldrei. Það verður í fyrsta
sinni í kvöld, svaraði ég rudda-
lega og kveikti mér í sígarettu.
Við þögðum um stund, og ég
fann líkamshita hennar seitla
gegnum fötin mín, seitla inn í
taugar mínar eins og lúmskt eit-
ur.
— Þú misskilur sjálfsagt komu
mína hingað í kvöld, sagði hún
loks hugsandi.
— Gerðu þér engar áhyggjur
út af því, svaraði ég.
— En þú mátt ekki misskilja
mig, kvartaði hún aftur.
—• Hefi ég ekki leyfi til að
draga mínar ályktanir, af hverju
sem er? spurði ég.
— Jú, en — en —■.
— Ekki hefir þú gefið mér
neina skýringu, greip ég fram í
fyrir henni. Hún fálmaði eftir
hattinum sínum í ráðaleysi og
sleppti honum aftur.
— Ó, þú ert kvikindi, Gústaf,
þú kvelur mig, stundi hún.
— Þeir, sem misst hafa hæfi-
leikann til alls annars en að
kveljast, þeir hljóta að kveljast,
svaraði ég.
— Þú ert miskunnarlaus!
hrópaði hún. Þú ert að hefna
þín á mér!
— Lífið er miskunnarlaust og
það hefnist á okkur báðum, anz-
aði ég. Rauða ljósið skein í gegn-
um jarpar hárbylgjurnar og
tendraði í þeim gullinn eld. Ég
strauk fingrunum gegnum þser,
renndi lófanum niður eftir vanga
hennar og öxl, niður brjóst henn-
ar og síðu, og skynjaði hið ávala
form mjaðmarinnar. Ég hafði
mikla löngun til að vera henni
góður nú, kannski deyja fyrir
hana, en ég vissi, að allt var þýð-
ingarlaust úr þessu, allt undir
lok liðið, sem einu sinni var.

Fógaðra postulín fæst ekki í heimi hér. Hi8 skærhvíta
postulín, hinn harði glerungur og hið fína gegnsæi, ósamt
vinsældum í yfir 90 löndum, sanna ágæti og gæði þess.
Margar fróbærlega fallegar skreytingar um að velja.
Veljið yV&ri/aÁgs-
Það fæst á hagkvæmu verði.
Mðpttiiiarkuriir
INNI
ÚTI
BÍLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
ýhHi- 'Mtihuriir H D. VILHJÁLMSSDN
RÁNARGÖTU l 7. SÍMI 19669
V
VIKAN—AFMÆLISBLAÐ 45