Vikan - 07.11.1968, Page 51

ir peningunum, en hann sagði: —
Bíddu aðeins. Þú átt fimmtíu doll-
ara. Farður og borgaðu húsaleig-
una!
Röddin var gróf og reðileg. —
Þú getur ekki keypt neinn með
skitnum fimmtíu dollurum. — Ef þú
ætlar að kaupa einhvern, skaltu
koma með raunverulega peninga og
vera fullorðinn. Ég gubba af fólki
eins og þér. Þú vilt fá bótinn og ég
læt þig hafa hann og komdu bara
með hann aftur. Komdu bara með
hann aftur. Ég bind hann við end-
ann ó bryggjunni og ég set tuttugu
hestafla Johnson í hann. Kanntu á
Johnson?
— Ég kann .... tókst mér að
segja.
— Gættu hans þó vel, þú veizt
hvað svona lagað kostar. Þetta vex
ekki ó trjónum.
Ég kinkaði kolli. Þorði ekki að
reyna að tala.
— Og reyndu að nota ó þér haus-
inn. Ef þeir vilja fá þig með tíu
hestafla rokk út i fenin, hlýturðu
að fá eitthvert forskot með tuttugu.
Ég veit ekki hvað mikið forskot, en
kannski nóg til að koma með drasl-
ið hingað aftur. Ég set tíu gallona
varatank í botninn ó bátnum með
tengdri línu, svo þú þarft ekki að
hella á hann í myrkrinu.
Varirnar á mér skulfu, þegar ég
reyndi að þakka honum.
— Fyrir hvað? spurði hann krefj-
andi — Fyrir að vera ræfill? Held-
urðu að ég hafi gaman af því?
— Fyrir að bjarga lifi dóttur
minnar.
Hann hnussaði. — Jesús minn,
einhvern tíma verðurðu að horfast
í augu við lífið, Camber, hvenær
ætlarðu að byrja?
— Leyfðu mér að borga eitthvað?
sagði ég.
— Hypjaðu þig út héðan, áður
en ég fæ vitið og mér snýst hugur.
Hann hélt opnum fyrir mér dyr-
unum og stóð í þeim uppljómuð-
um þegar ég var kominn út, og
þegar ég var kominn nokkur skref
i burtu kallaði hann: — Camber!
Ég sneri mér við.
— Það er bara eitt, Camber. í
nótt ....
- Já?
— Slepptu menningunni ( nótt.
Hættu að gráta út af sorgum þín-
um. Vertu reiður.
Ég kinkaði kolli og gekk burtu.
9: SHLAKMANN.
Alísa beið mín. Hún sá mig aka
heim að húsinu og hafði opnað fyr-
ir mér dyrnar, þegar ég kom fram
fyrir það, svo var hún í fangi mínu
og þrýsti sér að mér.
— Johnny, segðu aldrei að ég
þarfnist þín ekki eða elski þig ekki.
Þú varst svo lengi. Af hverju varstu
svona lengi.
Við kysstumst og þrýstum okkur
hvort að öðru andartak og ég sagð-
ist skyldi segja henni það allt.
— Fékkstu bátinn?
— Já, ég fékk bátinn.
— Guði sé lof. Johnny, veiztu
að við höfum ekkert borðað, hvor-
ugt okkar.
— Ég er ekki svangur. Ég gæti
ekkert borðað núna.
— Bara svolítið af sardínum, ég
opnaði dós og svo á ég nokkra
niðurskorna tómata. Reyndu að éta
eitthvað Johnny.
— Nei — nei, ég get það ekki.
Hringdi nokkur.... Ég meina . . .
— Nei. Það var hringt þrisvar,
en ekki þeir. Þú veizt hvað fólk er
skrýtið. Það skynjar að eitthvað er
að. Ég veit ekki hvernig, en þaö
skynjar ef eitthvað er að. Það var
Jenny Harris sem hringdi, Freda
Goodman og — Dave Hudson.
Hún gekk á undan mér inn í eld-
húsið og þar sneri hún sér spyrj-
andi að mér. — Honum var órótt,
Johnny.
Hún hafði lagt á borð og eldhús-
ið angaði af nýlögðu kaffi.
— Seztu. Fáðu þér að minnsta
kosti kaffi.
— Af hverju var Dave svona ó-
rótt? Það var ekki ávísunin, var
það?
— Nei, það var ekki ávísunin.
Ég sagði henni frá byssunni og
hún hlustaði til enda og svo hallaði
hún sér upp að borðinu og virti
mig fyrir sér með þessum stóru
augum sinum.
— Vesalings Johnny.
— Ég þarfnast ekki meðaumkun-'
ar, sagði ég óánægður.
— Hvað, hefðirðu gert við byss-
una, Johnny?
— Ég veit það ekki. — Ég hef
aldrei getað verið verulega reiður.
Hvað sem komið hefur fyrir hef ég
alltaf skellt skuldinni á sjálfan mig.
Svo hitti ég þennan mann í báta-
leigunni — Muligan hét hann, þú
veizt það auðvitað. Hefði ég hitt
hann undir venjulegum kringum-
stæðum hefði ég sagt við sjálfan
mig: — Þessi maður er ruddi, það
er réttast að forðast hann, tala ekki
einu sinni við hann. Ég hef alltaf
verið hræddur við menn af hans
tagi. Maður segir aldrei neinum
hvernig menn gera mann hræddan,
vegna þess að maður vill ekki vera
eins og hræddur krakki, heldur eins
og fullorðinn maður. Konur hafa
ekki þann vanda við að stríða; þær
þurfa ekki að látast vera það sem
karlarnir verða að látast. Þessi Mulli-
gan sagði mér að vera reiðan og
alla leiðina aftur hingað var ég að
hugsa og segja við sjálfan mig. —
Camber, hvað ertu? Þú hefur verið
sviptur því sem þú unnir meira en
nokkru öðru, og þú ert veikur af
hræðslu og gagntekinn af vorkunn-
semi og hræðslu, með barninu þínu
og sjálfum þér. En þú ert ekki reið-
ur. Þannig hefur það verið alla ævi,
það hefur safnazt innra með mér og
aldrei hefur neitt komizt út — skil-
urðu mig, Alísa? SkJlurðu mig? Skil-
urðu hvað ég er að fara?
Hún velti þessu fyrir sér og svo
sagði hún hægt og hugsi: — Ég held
að ég skilji þig, Johnny, en það
var eftir að þú reiyndir að fá lán-
aða byssuna hjá Dave.
Húsmæður ....
Við vitum, að þið kunnið að meta vönduð og falleg heimilistæki —
því bjóðum við yður frystikistur, kæliskápa og eldavélar frá
Norsk gæðafram-
leiðsla byggð á
kröfum norskra
neytendasam-
taka.
KPS-frystikist-
urnar eru 320
og 500 lítra með
körfum, skilrúm-
um í botninum,
frysta niður í -r
30 °C með Ijósi í
loki, öryggisljósi,
vandlega ryð-
varðar og eru á
hjólum.
KPS-kæliskóparnir fást i stærðunum 60 — 125 — 210 — 250 litra —
einnig sambyggðir kæli- og djúpfrystiskápar. KPS-kæliskáparnir eru
fallegir, ódýrir og eru á hjólum. Kynnið yður KPS — spyrjið eftir KPS.
EINAR FARESTVEIT & CO. HF.
Aðalstræti 18 — Sími 16995
VIKAN—AFMÆl > ISBLAÐ 51